Συγγνώμη σου ζητώ, συγχώρεσε με…

«Στο παρελθόν είχα συνυπάρξει και ανεχτεί τις απόψεις ανθρώπων που έδειξαν ασέβεια στους εβραίους συμπατριώτες μου και γι αυτό το λόγο αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη από την Εβραϊκή Κοινότητα.»

Απόσπασμα δήλωσης του Άδωνη Γεωργιάδη στις 27/01/2017, με την ευκαιρία της Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος. «Η επίσκεψή μου στο Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος σηματοδοτεί και την ανάγκη μου να εκφράσω μια συγνώμη προς τον Εβραϊκό λαό επειδή στο παρελθόν και ο ίδιος προσωπικά καλλιέργησα πολιτικές και προσωπικές σχέσεις με αρνητές του Ολοκαυτώματος.»

Απόσπασμα δήλωσης του Μάκη Βορίδη στις 22.7.2019 κατά την επίσκεψη του στο Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδας.

«Ουδέποτε, πάντως, θέλησα να προσβάλω τον εβραϊκό λαό και ζητώ συγγνώμη εάν το έπραξα.» Απόσπασμα από ανάρτηση του Θανάση Πλεύρη στο Facebook την 1/9/2021. Ιστορίες συγγνώμης, ευτελισμού και εξευτελισμού. Εάν δεν είναι ευτελισμός και εξευτελισμός για μια κυβέρνηση να έχει τρείς τέτοιους υπουργούς, τότε τι είναι;

Εάν δεν είναι ευτελισμός και εξευτελισμός για έναν πρωθυπουργό να έχει τρείς τέτοιους υπουργούς, τους οποίους ο ίδιος τους έκανε υπουργούς, τότε τι είναι; Εάν δεν είναι εξευτελισμός για τους ίδιους, προκειμένου να παραμείνουν επιβάτες στο τρένο της εξουσίας, να αναγκάζονται γλύψουν εκεί που έφτυναν, χωρίς κανένας να έχει  πειστεί ότι τα εννοούν αυτά που λένε, τότε ποιος είναι ο ορισμός του εξευτελισμού; Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης, μόλις ανέλαβαν υπουργοί ζήτησαν συγγνώμη από τον
εβραϊκό λαό. Μετάνιωσαν. Όταν έκαναν τις τερατώδεις δηλώσεις στο παρελθόν, ήταν μικροί, άβγαλτοι και παρασύρθηκαν. Δεν γνώριζαν την πραγματικότητα. Πλανήθηκαν.

Νόμισαν ότι το Άουσβιτς, το Νταχάου, το Μαουτχάουζεν, ήταν κάστρα playmobil. Φανταστικός κινηματογράφος, σαν τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών». Τώρα που μεγάλωσαν και έγιναν υπουργοί, έμαθαν την αλήθεια μετάνιωσαν για τις δηλώσεις τους και ζήτησαν συγγνώμη.

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αλλάξει. Να μετανιώσει. Με την ίδια του τη ζωή ν’αποδείξει ότι μετάνιωσε και άλλαξε. Ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης κι ο Πλεύρης παραμένουν ακροδεξιοί, διχαστικοί και ακραίοι. Έκαναν την δήλωση συγγνώμης προς την Εβραϊκή Κοινότητα, γιατί δεν τους έπαιρνε να μην την κάνουν, αλλά στην ουσία παραμένουν ίδιοι. Απλώς προσπαθούν να κρυφτούν.

Τούτες τις μέρες με αφορμή τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη περνά από μπροστά μας η ιστορία των τελευταίων ογδόντα ετών αυτού του τόπου. Ζυμωμένη με διώξεις, αίμα, πόνο, αγώνα.
Το ακροδεξιό παρακράτος βασάνισε τον τόπο για σχεδόν πενήντα χρόνια. Εξακολουθεί καλυμμένο να βρίσκεται δίπλα μας. Με άλλη μορφή. Δεν είναι πλέον λούμπεν παρακράτος. Είναι ευυπόληπτοι ακροδεξιοί υπουργοί που καθάρισαν το παρελθόν τους με μια συγγνώμη. Από λύκοι ξαφνικά έγιναν αρνιά και ζητούν ταπεινά συγνώμη.

Το τελευταίο παραμύθι που σερβίρει σήμερα αυτή η καταστροφική ακροδεξιά κυβέρνηση, με αφορμή τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη, είναι της εθνικής ενότητας και της ομοψυχίας. Και τα λένε θέλοντας να χτυπήσουν την αντιπολίτευση και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν δίκιο. Δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ενότητα και ομοψυχία μ’αυτή την ακραία ταξική κυβέρνηση. Δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ενότητα κι ομοψυχία με τους Βορίδηδες, τους Γεωργιάδηδες, τους Πλεύρηδες.
Να τους χαίρεται ο Μητσοτάκης και να τους καμαρώνει. Εμείς λυπούμαστε αλλά δεν θα πάρουμε…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr