Η Φώφη μας άγγιξε και ούτε που το είχαμε καταλάβει

Χθες μπήκα σε ένα βουβό γραφείο. Βουρκώσαμε για μια γυναίκα που δε γνωρίσαμε ποτέ, αλλά που ήταν σαν να την ξέρουμε.

Στη δουλειά μας διαχειριζόμαστε πολύ συχνά τον θάνατο. Τόσο που πολλές φορές χάνουμε δυστυχώς ακόμη και την ικανότητα της ενσυναίσθησης. Γίνεται μέρος της δουλειάς, ένα ακόμα θέμα.

Αυτό χθες ανατράπηκε και για αυτή την ανατροπή είναι υπεύθυνη μόνο η ίδια και η αξιοπρέπεια με την οποία στάθηκε σε ένα ανδροκρατούμενο σύστημα εξουσίας και σε έναν από τους σκληρότερους κομματικούς μηχανισμούς χωρίς να κάνει καμία έκπτωση. Κράτησε το κόμμα της ζωντανό και ενωμένο στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας του και έτσι έγινε ηρωίδα σε μια πλήρως αντιηρωική εποχή.

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώντας τις συζητήσεις στη Βουλή πολλοί λέγαμε ότι η Γεννηματά ήταν στα καλύτερά της και ότι άρθρωνε έναν σπάνιο ουσιαστικό πολιτικό λόγο στο κοινοβούλιο, ανάμεσα σε γαβγίσματα χωρίς νόημα.

Ο θάνατός της είναι μια σπουδαία υπενθύμιση του αγώνα ενάντια σε αυτή την αρρώστια που παίρνει βίαια τους καλύτερούς μας, και στον ακόμα σκληρότερο αγώνα των οικογενειών των ασθενών. Μια σπουδαία αφορμή να θυμηθούμε ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε μπροστά σε έναν πολύ μακρύ κατάλογο μαχών που κερδήθηκαν ή χάθηκαν – ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΑΝ.

Γράφοντας θέματα για τη Φώφη Γεννηματά, έπεσα πάνω σε μια παλαιότερη φωτογραφία της, από έναν αγώνα δρόμου κατά του καρκίνου του μαστού. Η Φώφη με ένα ειλικρινές χαμόγελο και φορώντας την μπλούζα των «Survivors» αφού τη μάχη την είχε κερδίσει τότε. Έτσι λέω να τη θυμάμαι…

* Βρείτε τον Αντώνη Ρηγόπουλο στο facebook και στο twitter @tony_rgps

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr