Η ντροπή των θυμάτων της έμφυλης βίας

Για τα όσα έγιναν στην Εκάλη και παντού – Χθες, σε ποινικό ακροατήριο παρακολούθησα τυχαία δύο διαδοχικές υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας με θύματα γυναίκες, οι οποίες ενώ ρωτούνταν από την έδρα, σχετικά με τα πραγματικά περιστατικά που βίωσαν, εκείνες απολογούνταν στο Δικαστήριο εκ μέρους του κακοποιητή τους λέγοντας τα κάτωθι:

“Λόγω του καβγά ξέφυγε λίγο η κατάσταση, δεν συμπεριφέρεται πάντα έτσι”

“Δεν ήθελε πραγματικά να μου κάνει κακό, απλώς σαν χαρακτήρας εκφράζεται κάπως απότομα”

“Δεν φέρει μόνο αυτός ευθύνη, φέρω και εγώ, όχι ότι προκάλεσα, αλλά δε φταίει μόνο ένας σε ένα τσακωμό”

“Τώρα είμαστε πάρα πολύ καλά”

“Δεν είναι βίαιος άνθρωπος γενικά”

“Δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, τώρα έμαθε το μάθημα του και δεν πρόκειται να το επαναλάβει”

Και στις δύο περιπτώσεις τα θύματα εξέφρασαν στην έδρα την επιθυμία τους να μην καταδικαστεί ο κακοποιητής τους. Στην πρώτη μάλιστα περίπτωση, όπου ο κατηγορούμενος είχε απειλήσει με καραμπίνα το θύμα του μπροστά στο ανήλικο παιδί τους, η Πρόεδρος του Δικαστηρίου, εμβρόντητη με την προσπάθεια εξάγνισης του δράστη από το θύμα του, διάβασε και ξαναδιάβασε εμφατικά τα όσα γράφονταν στο κατηγορητήριο σε μια προσπάθεια όπως αντιληφθήκαμε όλοι εντός της αίθουσας να θυμηθεί το θύμα το βίωμά του. Αυτό δυστυχώς προκάλεσε μονάχα αμηχανία και ντροπή στο θύμα και τίποτα παραπάνω. Ένιωσα επιτακτική την ανάγκη να τους μιλήσω και δεν το έπραξα από σεβασμό προς την ελεύθερη βούληση τους αλλά κυρίως διότι κανένα αποτέλεσμα δεν θα έφερνε η παρέμβασή μου. Δεν απέφυγα την σκέψη πως ίσως να δούμε τους κατηγορούμενους ξανά στο ακροατήριο, αυτή τη φορά για ανθρωποκτονία.

Οι σκέψεις που εκφράζω παρακάτω απευθύνονται όχι μόνο σε παντρεμένα θύματα τα οποία προστατεύει ο ποινικός νόμος αλλά κυρίως σε άτομα που βρίσκονται σε συνδέσεις μέσα στις οποίες έχουν βιώσει έστω μια φορά ψυχολογική/λεκτική/σωματική βία. Οι κακοποιητές μας φέρουν οι ίδιοι βαρύτατο τραύμα το οποίο εκδηλώνουν και αναπαράγουν στις σχέσεις τους μαζί μας και το να το κατανοούμε αυτό είναι πρωτίστως θεμιτό. Αυτό το τραύμα μπορεί να το εκδηλώνουν μια φορά τον χρόνο και τον υπόλοιπο χρόνο το θύμα βίας να μπορεί να λέει ότι έχουν μια υγιή κατά τα άλλα σχέση. Δεν βοηθά τα θύματα να δουν την αλήθεια του βιώματος τους η καρικατούρα του μισογύνη που καθημερινά σε βρίζει, σε χτυπά ή σε ζηλεύει και γενικότερα υπονομεύει την ύπαρξή σου.

Το να βιώνεις σε ”υποφερτή” συχνότητα ένα τραυματικό γεγονός δεν κάνει την κατάσταση γκρίζα ζώνη, τον κακοποιητή σου αμφιλεγόμενο χαρακτήρα που κινδυνεύει να τον διασύρεις άδικα και εσένα αυτή που εγκαταλείπει κάποιον ευάλωτο που ήρθε κοντά σου και εκδήλωσε το τραύμα του. Είναι γεγονός ότι αυτός που θα συνειδητοποιούσε το τραύμα του και το τί αυτό μπορεί να καταφέρει στον/στην σύντροφό του θα επέλεγε ο ίδιος να χωρίσει ώστε να δουλέψει πάνω σε αυτό. Η ίδια η απαίτηση για συγχώρεση και παραμονή στην σχέση από το άτομο που υπήρξε βίαιο αποτελεί απόδειξη για το αδούλευτο-αναλλοίωτο του τραύματός του και εγγύηση επανάλειψης της βίας.

Δίνω ένα από τα πρόσωπα που μπορεί να πάρει η ψυχική αποποινικοποίηση της έμφυλης βίας, άλλωστε η επιστροφή στον θύτη ή ακόμη και η μη δίωξη του τις περισσότερες φορές επιβάλλεται κυριολεκτικά στο θύμα λόγω των κοινωνικοοικονομικών συνεπειών του να ζεις σε μια πατριαρχική ανθρωποδομή.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr