«Κρεοπωλείον το Μαξίμου» και μία νέα αρχή

Το 2019, στις εκλογές, οι ψηφοφόροι-πρόβατα έβαλαν το κεφάλι τους πάνω στον πάγκο του χασάπη και του εξασφάλισαν την άνεση να κάνει ό,τι γουστάρει. Από εκείνη την αποφράδα ημέρα, ζούμε όλοι την κατάρα των ψευδαισθήσεων όσων ψήφισαν αφελώς τη δεξιά παράταξη.

Με το που συγκροτήθηκε η κυβέρνηση-μαγαζί: «Κρεοπωλείον το Μαξίμου», υφιστάμεθα κάθε μορφή αδικίας και παραλογισμού. Διότι ο μαγαζί μπορεί και δουλεύει ανενόχλητο, καθ΄ ότι το αυτοδύναμο 39,85% είναι… 39,85%. Ποτέ λιγότερο, ενίοτε δε γίνεται κάτι τις περισσότερο. Μιας και το ΚΙΝΑΛ, σκυλί ιδεολογικά αδέσποτο, κουνά συχνά, φιλικά την ουρά έξω από το μαγαζί, μπας και τ’ αφεντικό τού πετάξει κάνα κόκκαλο με λίγο κρέας πάνω.

Σήμερα, ξημερώνοντας 2022, η κοροϊδία έχει φτάσει στο κατακόρυφό της.

Στα κυβερνητικά τσιγκέλια κρέμονται άρθρα του συντάγματος, κανονισμοί της βουλής, ελευθερίες, δικαιώματα, ορθός λόγος, επιστήμη…
Κι ό,τι θεωρείται φύρα για το μαγαζί, πετάγεται κατευθείαν στη μηχανή του κιμά: ωράρια εργασίας, δημόσια υγεία, δημόσια παιδεία, πολιτισμός, περιβάλλον… Ενώ τα κόντρα φιλέτα, γίνονται πεσκέσια στους φίλους και συγγενείς.

Την ίδια στιγμή όποιος αντιπολιτευθεί το μαγαζί, τρώει σφυροκοπήματα από ανοξείδωτο μπάτη. Κι όποια ή όποιος δημοσιογράφος διερευνήσει κυβερνητικές άνομες πράξεις ή βγάλει στη φόρα διαφθορές υπουργών, εξαλείφεται «φέτα-φέτα» μπας κι αφανιστεί δια της σαλομοποιήσεως.

Στο «Κρεοπωλείον το Μαξίμου» όλα αυτά γίνονται στα φανερά. Η αναίδεια και η ωμότητα δεν είναι παρασκηνιακή. Η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και η βίαιη φτωχοποίηση λαμβάνουν χώρα παρουσία πελάτου. Στα φανερά και με μουσική υπόκρουση Σάκη Ρουβά, διότι εκτός όλων των άλλων διάγουμε ως χώρα την πιο κιτς περίοδο, μετά τη χούντα.

Δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει στην κοινωνία. Σίγουρα μεγάλος αριθμός από αυτούς που είχαν ελπίσει αστόχαστα, έχουν πλέον διαψευστεί οδυνηρά. Και η απογοήτευση, κακά τα ψέματα, πονάει. Όμως δεν ακούγονται κοινωνικά βογγητά, πέραν των δημοσκοπήσεων που μαρτυρούν ότι ο πληθυσμός δεν είναι ικανοποιημένος από τον τρόπο που διαχειρίζεται η κυβέρνηση την πανδημία.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι εμείς τα αγριοκάτσικα, που δεν εξαργυρώσαμε ποτέ τις ψήφους μας και πάντα θέταμε τους εαυτούς μας στην κοινή κατεύθυνση μιας συλλογικής ψυχής, δεν αντέχουμε άλλο να ζούμε τους νόμους, τα διατάγματά τους, και την ωμότητα της ξεφτίλας. Η προσμονή μας έχει γιγαντωθεί χώρια που κι εμείς νοιώθουμε απογοήτευση έτσι που βρισκόμαστε σε παρατεταμένη ομηρία μιας γενικευμένης κοινωνικής αδράνειας…

Την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι το 2022 που ήρθε, στην πραγματικότητα δεν το γνωρίζουμε. Κι η άξια καθηγήτρια ψυχολογίας Φωτεινή Τσαλίκογλου λέει ότι αυτό, είναι ελπιδοφόρο από μόνο του. Και μας θυμίζει μία σοφή παροιμία: «Αν δεν ξέρεις που πας, πιάσου από την αρχή».
Καλή αρχή λοιπόν κι ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr