Η βρώμικη απόλαυση του Μητσοτάκη

Μετά από τρία χρόνια, μας δίνεται το δικαίωμα να ισχυριστούμε πολλά για την άβυσσο της ψυχής τού ανθρώπου που μας κυβερνά.

Δεν αναφέρομαι στις ακραίες ιδεολογικές του απόψεις ή τη σκληρή πολιτική που ασκεί. Αναφέρομαι στις ιδιοσυγκρασιακές του δυνατότητες, στον τρόπο που ικανοποιεί τις επιθυμίες τού κολοσσιαίου του υπερεγώ με μη κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους και σε άλλα τινά του χαρακτήρα του.

Ο Μητσοτάκης είναι ένα βαθύτατα συμπλεγματικό άτομο. Κι αυτό το σύμπλεγμα ξεχύνεται έντονα όταν έχει να κάνει με τους πολιτικούς αντιπάλους, δηλαδή με τον συγκεκριμένο Έναν, κι όσα αντιπροσωπεύει αυτός ο Ένας στο θολωμένο του μυαλό. 

Βεβαίως κι η πολιτική του διάθεση είναι να μην ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι η αριστερά. Ευθαρσώς μας το διατύπωσε ο τσεκουράτος υπουργός Βορίδης. (Έτσι είναι, τέτοιες δηλώσεις τις αναθέτεις πάντα στον καλύτερο και ποιος καλύτερος από τον Βορίδη που μέχρι να υπουργοποιηθεί συμμετείχε σε επετειακά χουντογλέντια). 
Όμως υπάρχει κάτι επιπλέον. Η προσωπική βρώμικη απόλαυσή του. Που με την ιδιότητα του πρωθυπουργού την ικανοποιεί χωρίς να ιδροκοπά -και να χάνει- μέσα στα έδρανα της Βουλής. Ταυτίζοντας την ιστορία με την εξουσία του.

Αναφέρομαι στην ευχαρίστηση που αντλεί, κάθε φορά που προδίδει την ελληνική ιστορία. Κάθε φορά που χέζει κορυφαία συμβάντα, σύμβολα και τόπους όπου οι άνθρωποι έδωσαν  ασυμβίβαστες πολιτικές μάχες για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. 

Αναφέρομαι στην ηδονή που αισθάνεται κάθε φορά που απαξιώνει την ιστορία της αριστεράς. Μια ιστορία γεμάτη θάνατο, διωγμούς, βασανιστήρια, εξορίες και κοινωνική απομόνωση. Επιδιώξτε να διαβάστε το βιβλίο «Ακόμα λίγος εμφύλιος, 1958-1963» του Άγγελου Τσέκερη, ένα βιβλίο ντοκουμέντο. Και θα διαπιστώσετε ότι οι λέξεις «μετεμφυλιακές διώξεις», «τρομοκρατία κατά των κομουνιστών» στάζουν κυριολεκτικά «αίμα χαμένο και κερδισμένο», κι όχι τυπογραφικό μελάνι. 

«Ποιος τον γ@μεί τον Λαμπράκη σας!» Αυτή ήταν -εντός του- η πραγματική φράση του Μητσοτάκη, όταν φωναχτά ερώτησε «Τι τον νοιάζει τον 17χρονο τι έγινε με τη δολοφονία του Γ. Λαμπράκη;». 
Κάτι ανάλογο εννοούσε κι όταν αποκάλεσε «γερασμένα συναισθήματα» το ιστορικό συμβάν της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Και κάτι τρισχειρότερο σκεφτόταν όταν περιέγραψε τον Άη Στράτη «τοπόσημο διχασμού». Αλλά το αληθινό του γλέντι ξέρετε πότε άρχισε; Όταν ο κόσμος της αριστεράς φούντωσε από οργή και βούρκωσε από θυμό βλέποντας τον ιερό τόπο να βεβηλώνεται. «Φάτε τη σκόνη μου παλιοκουμούνια!»

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr