Drive my Car (****)
Δραματική ιαπωνικής παραγωγής 2021 (179)
Ο θεατρικός σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιουσούκε Καφούκου προσπαθεί να ξεπεράσει τον απροσδόκητο θάνατο της γυναίκας του. Μετά από δύο χρόνια πένθους, δέχεται την δελεαστική πρόταση να ανεβάσει σε θέατρο της Χιροσίμα τον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ με πρωταγωνιστές ένα ετερόκλητο σώμα ερμηνευτών, όχι μόνο διαφορετικών εθνοτήτων αλλά και ιδιαιτεροτήτων, καθώς μια ηθοποιός από την Νότια Κορέα είναι κωφάλαλη.
Πέρυσι ο 44χρονος Ριουσούκε Χαμαγκούτσι μας χάρισε τις υπέροχες «Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας». Την ίδια χρονιά υπέγραψε άλλο ένα κομψοτέχνημα. Η ανεπιτήδευτη γοητεία του χαμηλότονου «Drive my car» θυμίζει το αξεπέραστο σινεμά του Όζου: μικρές ανθρώπινες ιστορίες ενώνονται σε ένα μεγαλειώδες παζλ που αποτελεί την επιτομή της ζωής. Ερωτικά πάθη, απρόσμενες απώλειες, ανυπόφορη μοναξιά και αντιφατικοί χαρακτήρες, δένουν σοφά σε μια πολυσύνθετη παραβολή για την ανάγκη συνέχισης της ζωής με οποιοδήποτε τίμημα.
Φαντάζει ταιριαστό που ένας σκηνοθέτης σαν τον 44χρονο Χαμαγκούτσι, με δηκτική ματιά αλλά και ευχέρεια στον πηγαίο λυρισμό, θέλησε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα έργο του Χαρούκι Μουρακάμι. Ο βασικότερος λόγος είναι πως και οι δύο λατρεύουν σπουδαία έργα του δυτικού πολιτισμού (το αγαπημένο βιβλίο του Μουρακάμι είναι ο «Μεγάλος Γκάτσμπι» ενώ σε περίοπτη θέση έχει και τα έργα του Κάφκα κι από την άλλη ο Χαμαγκούτσι αγαπά τις ταινίες των Ρενουάρ, Ροσελίνι, Κιούκορ και Σερκ) χωρίς όμως να αρνούνται την ξεχωριστή χροιά της καταγωγής τους.
Η ταινία μετά τα βραβεία σεναρίου και FIPRESCI στο περσινό φεστιβάλ Κανών έκλεψε τις εντυπώσεις και στα όσκαρ όπου είχε 4 υποψηφιότητες (μεταξύ άλλων καλύτερης ταινίας) αποσπώντας τελικά το βραβείο του κορυφαίου διεθνούς φιλμ για το 2021.
Κοίτα τους πώς τρέχουν! (See how they run) (**)
Κωμωδία μυστηρίου αμερικανοαγγλικής συμπαραγωγής 2022 (98)
Λονδίνο, 1950. Το θεατρικό έργο της Άγκαθα Κρίστι «Ποντικοπαγίδα» ετοιμάζεται να μεταφερθεί και στην μεγάλη οθόνη αλλά ένας φόνος διακόπτει τα γυρίσματα της κινηματογραφικής ταινίας.
Ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης Τομ Τζορτζ («This country») για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του στο σινεμά επιλέγει ένα τυπικό whodunit, με τα γνώριμα κλισέ και τους εκκεντρικούς ανθρωπότυπους – που εδώ φωτογραφίζουν την showbiz της εποχής- αλλά δεν έχει την αλά Άγκαθα Κρίστι μαστοριά στο χτίσιμο του μυστηρίου. Μάλιστα επιλέγει να πριμοδοτήσει το κωμικό στοιχείο (δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό αφού το γέλιο βγαίνει αβίαστα) σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν υπονομεύει το σκέλος της αστυνομικής ίντριγκας.
Moonage Daydream (***)
Ντοκιμαντέρ αμερικανογερμανικής συμπαραγωγής 2022 (135)
Σκηνοθεσία- παραγωγή- σενάριο- μοντάζ: Μπρετ Μόργκεν
Μέσα από εκθαμβωτικά – στα όρια του ψυχεδελικού- στιγμιότυπα από την καριέρα του Μπόουι και με τη χρήση σπάνιου αρχειακού υλικού, το φιλμ δεν είναι μια τυπική μουσική βιογραφία αλλά ένας ύμνος στο αντισυμβατικό πνεύμα και τις βαθιές φιλοσοφικές ανησυχίες ενός γνήσιου ροκ σταρ.
Ο Μπρετ Μόργκεν («Cobain: Montage of Heck») δίνει μια χορταστική γεύση όχι μόνο της μουσικής αλλά της ευρύτερης καλλιτεχνικής ιδιοφυίας που ήταν ο Ντέιβιντ Μπόουι. Τα εντυπωσιακά σχέδια ζωγραφικής, ο πειραματισμός με την εικόνα, η αναζήτηση νέων μουσικών εκφράσεων, το φιλοσοφικό ψάξιμο, το χτίσιμο των δεκάδων χαρακτήρων, οι αναφορές στο στείρο οικογενειακό περιβάλλον, η αγωνία της ψυχασθένειας κ.α. Δίνει πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία για τον Μπόουι ο σκηνοθέτης (τα περισσότερα πάντως είναι γνωστά) και παρά την χαοτική ή επαναλαμβανόμενη σε μερικές στιγμές αφήγηση, καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα της «εναλλακτικής βιογραφίας» που μπορεί να κάνει το θεατή να σηκωθεί από το κάθισμα του και να αφεθεί στους ρυθμούς της μουσικής.
Η Τελευταία Νύχτα με τις Μάσκες (Halloween Ends) (**)
Τρόμου αμερικανικής ιαπωνικής παραγωγής 2021 (179)
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν Πρωταγωνιστούν: Τζέιμι Λι Κέρτις, Αντι Μάτιτσακ, Τζέιμς Τζουντ Κόρτνεϊ
Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από το τελευταίο λουτρό αίματος στο Χάντονφιλντ και οι κάτοικοι της (φανταστικής) πόλης του Ιλινόις ακόμη μετρούν τις ανοιχτές πληγές που άφησε στο πέρασμα του ο Μάικλ Μάιερς.
Το κλείσιμο της τριλογίας του Γκόρντον Γκριν που επανασύστησε ιδανικά το μύθο του μπαμπούλα του Halloween στη σημερινή νέα γενιά, μπορεί να μην φτάνει στα επίπεδα των δύο πρώτων φιλμ αλλά προσφέρει αρκετό υλικό για σκέψη γύρω από την ταυτότητα του Κακού στη νέα εποχή. Με περισσότερο κοινωνικοπολιτικές αναφορές αλλά και αδυναμίες στο κομμάτι της ψυχανάλυσης του νέου προσώπου του τρόμου, το τελευταίο «Halloween» αγχώνεται τόσο να τα καταφέρει, που στο τέλος χαλάει τις θετικές εντυπώσεις του πολλά υποσχόμενου πρώτου μέρους, με φτηνιάρικα κόλπα που δεν ταιριάζουν στον άρχοντα του Halloween.
Ο Χαμένος Βασιλιάς (The Lost King) (**)
Δραματική βρετανικής παραγωγής 2022 (107)
Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς Πρωταγωνιστούν: Σάλι Χόκινς, Στιβ Κούγκαν, Χάρι Λόιντ, Μαρκ Αντι
Η Φιλίπα, ερασιτέχνης ιστορικός που βλέπει την προσωπική της ζωή να διαλύεται μετά από τον χωρισμό της, μπαίνει σε μια ομάδα φίλων του βασιλιά Ριχάρδου 3ου που προσπαθεί να αποκαταστήσει την φήμη του «Χαμένου βασιλιά».
Η μυθιστορηματική προσέγγιση της αυθεντικής ιστορίας ενός από τους πλέον παρεξηγημένους «σφετεριστές» του αγγλικού θρόνου δίνεται με την γνωστή ντελικάτη και φυσικά απόλυτα ψυχαγωγική γραφή του Στίβεν Φρίαρς («Επικίνδυνες σχέσεις», «The Queen»). Ο Φριάρς αφηγείται μια απίθανη ιστορία που οδήγησε πριν από σχεδόν 10 χρόνια στην ανακάλυψη του τάφου του Ριχάρδου, με βασικό όπλο του την σπουδαία Σάλι Χόκινς («Η μορφή του νερού») η οποία δίνει μια μεστή, σχεδόν συγκινητική ερμηνεία που αποθεώνει όχι μόνο την μοντέρνα γυναικεία ενδυνάμωση αλλά και την ακαταμάχητη πίστη του προσωπικού οράματος που πάει κόντρα σε όλες τις προκαταλήψεις και τα κοινωνικά στερεότυπα.
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
