Μας θεωρούν ηλίθιους;

Δύσκολα θα βρεθεί άλλη κυβέρνηση στη σύγχρονη πολιτική ιστορία που να απομυθοποιήθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό, όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Από το καλοκαίρι και μετά, δεν υπάρχει… αμάρτημα του δημόσιου βίου στο οποίο να μην έχει υποπέσει.

Πρώτα ήρθε η εκτίναξη των τιμών του ρεύματος και των καυσίμων, η οποία επεκτάθηκε με τη μορφή της ακρίβειας και στα υπόλοιπα προϊόντα πρώτης ανάγκης που συνδέονται άμεσα με το κόστος της ενέργειας και των μεταφορών. Ένα γενικευμένο φαινόμενο που επιβεβαιώθηκε και με τη σημαντική αύξηση του πληθωρισμού.

Το αφήγημα της κυβερνητικής προπαγάνδας περί διεθνούς και εισαγόμενης ενεργειακής κρίσης, πίσω από το οποίο κρύφτηκε η κυβέρνηση, δεν άντεξε πολύ. Καθώς τα διεθνή στοιχεία απέδειξαν γρήγορα ότι οι πολύ μεγαλύτερες αυξήσεις σε ρεύμα και καύσιμα στην Ελλάδα, όπως και ο μεγαλύτερος πληθωρισμός σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν οφείλονται στη διεθνή ενεργειακή κρίση, αλλά σε εσωτερικές αιτίες.

Η ανεκτική στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στους υπαίτιους των μεγάλων αυξήσεων, που είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις παραγωγής και παροχής ενέργειας και καυσίμων, όπως εξειδικεύτηκε με τη μη λήψη μέτρων για τον έλεγχο της αγοράς και την καταπολέμηση της αισχροκέρδειας και της κερδοσκοπίας, γρήγορα αναγορεύτηκε ως οι κυριότερη αιτία της ελληνικής παθογένειας.

Η επιμονή της κυβέρνησης, παρά τις υποσχέσεις της, να μην φορολογήσει τα τεράστια υπερκέρδη των ενεργειακών καρτέλ, επιβεβαίωσε τις κυβερνητικές ευθύνες στην υπόθεση της ακρίβειας.

Κι ακόμη, η πεισματική άρνηση της κυβέρνησης να μειώσει τους φόρους κατανάλωσης σε καύσιμα και σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, όπως και η επιμονή της να μην ακολουθήσει τον δρόμο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και να μην εθνικοποιήσει τη ΔΕΗ, η οποία ιδιωτικοποιήθηκε όταν ήδη είχε αρχίσει η άνοδος των τιμών του φυσικού αερίου, με πρόσχημα την αυτορρύθμιση της αγοράς που βέβαια δεν συνέβη ποτέ, ήταν κάτι σαν το κερασάκι στην τούρτα των κυβερνητικών ευθυνών για την ακρίβεια.

Η υποστήριξη της υπερκερδοφορίας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, σε αντίθεση με τα μέτρα που εφάρμοσαν με επιτυχία οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για τον έλεγχο της κερδοσκοπίας και την αντιμετώπιση των αιτίων της ακρίβειας, είναι το πρώτο βαρύ… αμάρτημα στο οποίο υπέπεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Μια κυβέρνηση που προσπαθεί να ελαφρύνει με εκ των υστέρων μέτρα – ασπιρίνες, όπως είναι οι επιχορηγήσεις, τις συνέπειες μιας κρίσης που η ίδια διόγκωσε και όξυνε, αφήνοντας την αγορά αρρύθμιστη και ανεξέλεγκτη στο έλεος των κερδοσκόπων.

Αν η ακρίβεια εξακολουθεί να γιγαντώνεται στην Ελλάδα και ο πληθωρισμός να σκαρφαλώνει στα ύψη δεν φταίει ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπως επιμένει η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά η επιμονή της κυβέρνησης να υποστηρίζει την κερδοσκοπία των επιχειρηματικών συμφερόντων, σε βάρος των πολιτών που υποφέρουν.

Η δεύτερη βόμβα που έσκασε σε βάρος της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού είναι το ελληνικό Watergate. Το σκάνδαλο δηλαδή των παρακολουθήσεων των τηλεφώνων δημοσιογράφων και πολιτικών από αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα και υπουργών της κυβέρνησης, όπως και επιχειρηματιών, τα συμφέροντα των οποίων συγκρούονταν με τα συμφέροντα αυτού που ονομάστηκε Μαξίμου ΑΕ.

Εδώ το… αμάρτημα είναι διπλό. Παράνομες επιχειρηματικές δραστηριότητες και διασπάθιση δημόσιου χρήματος από την κυβέρνηση και το περιβάλλον του πρωθυπουργού από τη μια και χρήση παράνομου λογισμικού παρακολούθησης τηλεφώνων από το στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού, από την άλλη.

Η επέκταση του σκανδάλου των παρακολουθήσεων και σε στελέχη της κυβέρνησης, αλλά και σε επιχειρηματίες φιλικούς προς αυτήν, όπως αποκάλυψαν πρόσφατα ΤΟ ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ, δείχνει το μέγεθος της διαφθοράς, αλλά και την έκταση του παρακρατικού μηχανισμού.

Ένα σκάνδαλο που δεν θα σταματήσει να εξελίσσεται αν δεν παρέμβει η δικαιοσύνη και δεν λογοδοτήσουν σε αυτήν οι υπεύθυνοι γι’ αυτό. Κάτι που τίποτε δεν δείχνει για την ώρα ότι υπάρχει η παραμικρή πρόθεση να συμβεί.

Με αποτέλεσμα να ερωτά δικαίως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας, τον πρωθυπουργό, αν σκοπεύει να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές με το παρακράτος ανέγγιχτο, να συνεχίζει το έργο του και σε προεκλογική περίοδο.

Η εμπειρία από το Watergate και την καθυστερημένη παραίτηση Νίξον πάντως δείχνει ότι η κάθαρση είναι μια αργή και βασανιστική διαδικασία, στην οποία οι ένοχοι ανθίστανται σθεναρά.

Η κάθαρση όμως έχει στο τέλος θλιβερή κατάληξη για τα πολιτικά πρόσωπα που ενέχονται σε αυτήν, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.

Το τρίτο βαρύ αμάρτημα της κυβέρνησης το οποίο αποκαλύφθηκε πρόσφατα, είναι το… αμάρτημα της ακρίδας.

Η υπόθεση του βουλευτή Πάτση, ο οποίος εκμεταλλευόμενος αφενός την κυβερνητική πολιτική στην υπόθεση των κόκκινων δανείων και αφετέρου τις σχέσεις του με τραπεζίτες και με κυβερνητικά στελέχη, ελάμβανε δάνεια και απομυζούσε δημόσιο χρήμα για να τροφοδοτεί τις επιχειρήσεις με έδρα το εξωτερικό που παρανόμως διατηρούσε, προκειμένου να αγοράζουν κοψοχρονιά τα σπίτια των υπερχρεωμένων πολιτών και να τα εκποιούν στην πραγματική τους αξία, αποκομίζοντας υπερκέρδη, είναι ένα σύνθετο σκάνδαλο με μεγάλο βάθος διαφθοράς.

Το γεγονός ότι ο Πάτσης ήταν κυβερνητικός βουλευτής και συγχρόνως το γεγονός ότι ήταν φίλος και προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού, που όπως ο ίδιος ο βουλευτής παραδέχτηκε γνώριζε τις παράνομες δραστηριότητές του, χωρίς όμως να αντιδρά μέχρι να αποκαλύψει το σκάνδαλο ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ότι η έκταση της διαφθοράς αγγίζει το Μαξίμου.

Το γεγονός ακόμη ότι ο ίδιος ο Πάτσης, αλλά και άλλα στελέχη από το περιβάλλον του πρωθυπουργού, έπαιρναν και συνεχίζουν να παίρνουν δουλειές εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ευρώ από την κυβέρνηση και από κρατικούς οργανισμούς, ως μη όφειλαν ως συνεργάτες του πρωθυπουργού, είναι ένας ακόμη δείκτης διαφθοράς που επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό των γαλάζιων ακρίδων που εύστοχα ο Τσίπρας έδωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο. Τα… αμαρτήματα στα οποία υπέπεσε και συνεχίζει εν πολλοίς να υποπίπτει η κυβέρνηση είναι δείκτες γενικευμένης διαφθοράς στους κόλπους της και στο περιβάλλον του πρωθυπουργού.

Τα «δεν ήξερα, δεν γνώριζα και δεν μου είπαν», απευθύνονται μάλλον σε ηλιθίους.

Ο κοινός νους γνωρίζει καλά ότι ένας πρωθυπουργός δεν είναι ανεύθυνος και δεν πρέπει να αναδεικνύεται διαρκώς τέτοιος.

Ακόμη κι αν πιστέψουμε, με μεγάλη δυσκολία είναι αλήθεια, ότι δεν γνώριζε για την παρακολούθηση του Ανδρουλάκη, άσχετα αν είναι ο μόνος που έχει ισχυρό κίνητρο να θέλει να έχει υπό τον έλεγχό του έναν αρχηγό της αντιπολίτευσης με τον οποίο προτίθενταν να συνεργαστεί μετεκλογικά, δεν μπορεί να μην γνώριζε ούτε για την παρακολούθηση Χρυσοχοϊδη, ούτε για του Σπίρτζη, ούτε για των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται και στο ποδόσφαιρο, όπως αποκαλύπτουν τις τελευταίες μέρες φιλοκυβερνητικές εφημερίδες.

Κι ακόμη δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να κάνει ότι δεν γνώριζε ούτε τις παράνομες και ανάλγητες κοινωνικά δραστηριότητες του φίλου του και κυβερνητικού βουλευτή Πάτση, ούτε και των υπόλοιπων συμβούλων του και στενών συνεργατών του που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, να απομυζούν δημόσιο χρήμα από την κυβέρνηση την οποία υπηρετούν.

Κι ακόμη, δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να θεωρεί ηλίθιους όλους τους πολίτες, επιμένοντας να παριστάνει ότι συστήνει στην Ευρώπη να πάρει τα μέτρα που οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ήδη πάρει για τα κράτη τους, ενώ ο ίδιος όχι για το δικό του.

Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Και αν οι δημοσκοπήσεις είναι κατάλληλα σταθμισμένες ώστε να κρύβουν την αντίδραση του κόσμου και να δείχνουν τη ΝΔ πρώτο κόμμα παρά τα όσα συμβαίνουν, μια βόλτα στους δρόμους και στην αγορά θα πείσει όποιον έχει αμφιβολίες για τη δυσφορία που αισθάνονται οι πολίτες, όπως και για την οργή τους για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.

Γιατί μπορεί κάποιοι να μας θεωρούν ηλίθιους, αλλά δεν είμαστε και εντελώς…

Πηγή: TVXS

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr