Το ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ (ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ) τώρα δικαιώνεται!

Τότε ο δημιουργός είχε δει καθαρά το κακό, με δρασκελιές να πλησιάζει. Τώρα, το 2022, με τους νέους εκείνης της εποχής να είναι σήμερα μεσήλικες, να έχουν αναθρέψει παιδιά καμένα πριν την ώρα τους, τώρα η περιβόητη ελληνική οικογένεια έχει πια ολοκληρωθεί ως τέρας.

Παλιά η ελληνική φαμίλια κατοικούσε κυρίως στις κωμοπόλεις και στα χωριά. Ήταν αφέντης στην ενδοχώρα της, στο όνομα της προστασίας, δυνάστης στο όνομα της θρησκευτικής αρετής και αγνότητας. Ήταν μια μυλόπετρα που άλεθε συναισθήματα, που έτριβε κάτω από το βάρος της ευαισθησίες και όνειρα, που έτρωγε τα σπλάχνα της. Και ήξερε να κρατά τα προσχήματα.

Προχωρώντας τον χρόνο, στην μεταπολίτευση, η άγια οικογένεια ρευστή, υγρή, παλλόμενη αλλά σταθερά εγκλωβισμένη στον εσωτερικό σιδερένιο πυρήνα της, ζούσε το μύθο της, πιστεύοντας ότι μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι ανώτερο από αυτό που ήταν, με εντελώς λάθος τρόπο. Μέχρι που φτάνουμε στην εποχή της ταινίας του Οικονομίδη που μας αποκαλύπτει ότι το πράγμα πάει εντελώς στραβά και κατά διαόλου.

Σήμερα η οικογένεια τέρας είναι μια μηχανή του κιμά που κατοικεί μαζικά στα διαμερίσματα της Κυψέλης, των Σεπολίων, σε κατοικίες της Πολύχνης, στο Κορδελιό, στον Κολωνό. Κυρίως δηλαδή στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, στις μεγάλες πόλεις όπου έχει στριμωχτεί ο μικροαστικός πληθυσμός της χώρας.
Αυτό είναι το θεατρικό Σπιρτόκουτο Μιούζικαλ. Μια μηχανή του κιμά που κόβει τα κρέατα της παρουσία πελάτου-θεατή.

Παράνοια και των γονέων!
Με έναν ενήλικα γιό ντιπ σαλταρισμένο, τραμπούκο και συνάμα μαμόθρεφτο. Που δεν ξέρει τον εαυτό του, ξέρει μονάχα να μισεί και να βρίζει τους άλλους.
Με δύο κωλομέρια μιας 15χρονης κόρης που δεν έχει «σπάσει τα ταμπού», αλλά έχει σπάσει απλά τα φρένα της και το μόνο που διαθέτει είναι ένα στόμα βόθρο. Διότι όλα τα κυρίαρχα γύρω μας, μας δίδαξαν ότι δεν συζητάμε αλλά ουρλιάζουμε, ότι δεν χρειάζεται να διαθέτουμε λεξιλόγιο αρκούν τα μπινελίκια, ότι δεν υπάρχει καν ο ορθός ο λόγος. Υπάρχει μόνο ένας τηλεπωλητής -υπουργός- που ουρλιάζει πουλώντας με το κιλό βιβλία «Τα λιγουρεύεστεεεεε;;;;».
Με μία μάνα κολώνα του σπιτιού που η σιωπή της σκοτώνει αλλά κι όταν ανοίξει το στόμα της γίνεται πάλι της κολάσεως. Βεβαίως είναι χειραφετημένη, βεβαίως δεν φοβάται, ξέρει να είναι ισότιμη και κάτι πάρα πάνω. Αλλά δεν γνωρίζει. Δεν γνωρίζει τα λόγια και τις πράξεις που απαιτεί ο ρόλος της. Γιατί η μάνα, όπως και ο πατέρας δεν είναι παρά ένας ρόλος μες στη ζωή.
Με έναν πατέρα-αφέντη που δεν ξέρει να διαφεντεύει. Μήτε το σπίτι του, μήτε τη δουλειά του. Μήτε καν αυτό το air-condition του, την εστία του σύγχρονου σπιτιού.

“Ο σύζυγος, η γυναίκα δεν είναι κακοί άνθρωποι. Απλά πήραν λάθος δρόμο. Και τώρα τι νόημα έχει να αναζητήσουν τον σωστό; Τι δύναμη να τους έχει απομείνει; Λίγα όνειρα κουτσουρεμένα για τη δουλειά του έχει ο σύζυγος Μήτσος, κλονισμένος πια από τις αλήθειες που του έτριψε στη μούρη ως εκδίκηση η γυναίκας του Μέχρι εκεί…
Η γυναίκα πάλι, δεν έχει άλλη περπατησιά, την παλιά ξέρει κι με αυτή θα συνεχίσει να πορεύεται. Τα παιδιά χαμένα από χέρι και δεν πα να λένε. Ο πολιτισμός πηγή της πλήρους δυστυχίας τους.

Η σύγχρονη μέση ελληνική οικογένεια έχει χάσει όλα τα θρεπτικά της στοιχεία ως κύρια συμβολή της στην ανάπτυξη ενός νέου ανθρώπινου μοντέλου σχέσεων. Δεν προωθεί τη ζωή, καίει τα παιδιά της και το ίδιο το οικοσύστημά της.
Αυτό ένιωσα να μου λέει το Σπιρτόκουτο Μιούζικαλ, και με τρόπο ευφάνταστο επιβεβαίωσε τους φόβους μου για το αύριο. Ίσως όμως από αυτή την καθίζηση του οικογενειακού καναπέ, κάτι καινούργιο της προκοπής αναδυθεί.