Φωτορεπόρτερ έχασε το 55% της ακοής του από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης

Ένας ακόμα δημοσιογράφος έπεσε θύμα της ανεξέλεγκτης αστυνομικής αυθαιρεσίας στη χώρα μας. Αυτήν τη φορά ήταν ο Νίκος Χριστοφάκης, ο οποίος υπέστη σοβαρή απώλεια ακοής όταν έσκασε δίπλα του χειροβομβίδα κρότου-λάμψης, την ώρα που κάλυπτε δημοσιογραφικά τις κινητοποιήσεις της περασμένης Πέμπτης στο κέντρο της Αθήνας.

Ο Νίκος Χριστοφάκης εξετάστηκε από ιατροδικαστή και διαπιστώθηκε ότι έχει υποστεί απώλεια ακοής σε ποσοστό 55%. Μάλιστα, σύμφωνα με τους γιατρούς, η ακοή του δεν θα επανέλθει ποτέ πλήρως. Ο ίδιος έχει προβεί σε μήνυση κατά παντός υπευθύνου για το περιστατικό.

Ανακοίνωση για το συμβάν εξέδωσε και η ΕΣΗΕΑ, καταγγέλλοντας το περιστατικό αστυνομικής βίας και τονίζοντας μεταξύ άλλων:  “Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η αλόγιστη χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης από τις αστυνομικές δυνάμεις έχουν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό συναδέλφων, γεγονός που πέρα από το ότι θέτει σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα αποτελεί εμπόδιο στην άσκηση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος και κατ’ επέκταση στην πληροφόρηση των πολιτών”.

Σημειώνεται ότι ο Νίκος Χριστοφάκης δεν είναι ο μόνος εργαζόμενος σε ΜΜΕ που βγήκε… λαβωμένος από την κάλυψη των κινητοποιήσεων της περασμένης Πέμπτης. Καταγγελίες για υπέρμετρη χρήση βίας από τους αστυνομικούς είχαμε και από δύο φωτορεπόρτερ: τον Γιάννη Λιάκο, που επίσης υπέστη απώλεια ακοής από κρότου-λάμψης, και τον Κωνσταντίνο Ζήλο, που διακομίστηκε σε νοσοκομείο με εγκαύματα από ρίψη κρότου-λάμψης.

Και βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την περίπτωση του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου, ο οποίος είχε χάσει ολοκληρωτικά την ακοή του όταν στις 15 Ιουνίου του 2011, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας, εξερράγη δίπλα του μια κρότου-λάμψης την οποία είχαν εκτοξεύσει άνδρες των ΜΑΤ, οι οποίοι του είχαν επιτεθεί μέσα σε μια στοά. Η υπόθεση αυτή, μαζί με τους επίσης σοβαρούς τραυματισμούς στο κεφάλι των Γιάννη Καυκά (σε διαδήλωση του Μαΐου 2011) και Μάριου Λώλου, τότε προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Φωτορεπόρτερ, είναι τρεις από τις υποθέσεις για τις οποίες η Διεθνής Αμνηστία τον Ιούνιο του 2015 είχε ζητήσεο από τις ελληνικές αρχές να εξασφαλίσουν τόσο την άμεση ταυτοποίηση των δραστών όσο και την παραπομπή τους σε δίκη.