Οι σημαντικότερες εκλογές της μεταπολίτευσης

Η περίοδος που διανύουμε ως τις εκλογές, είναι η πλέον ιστορική: στις 21 Μαϊου θα αποφασιστεί αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι μια ακροδεξιά παρένθεση για τον τόπο, ή αν δεν θα τιμωρηθεί για όλες τις απανωτές κρίσεις (υγειονομική, οικονομική, ενεργειακή, περιβαλλοντική) κι όλα της τα σκάνδαλα.

Σίγουρα, όμως, η ιστορία είναι αμείλικτη. Ούτως ή άλλως η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα καταγραφεί ως η πλέον αντιδημοκρατική της μεταπολίτευσης. Η λογοκρισία; Η προπαγάνδα; Η διασπάθιση δημόσιου χρήματος; Η παρέμβαση στη Δικαιοσύνη; Οι παρακολουθήσεις; Η καταστολή; Η καταπάτηση των δικαιωμάτων, που έκανε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να περιγράψει την χώρα μας με αλγεινή γλώσσα;

Και όλα αυτά ενώ γινόμαστε τραγικά φτωχότεροι.

Γιατί, όμως, είναι αυτές οι εκλογές οι σημαντικότερες; Οι πρώτες αμέσως μετά τη χούντα ήταν απολύτως καθοριστικές, όπως απολύτως καθοριστική ήταν και η ήττα της κυβέρνησης Ράλλη. Απολύτως καθοριστικές για την Ελλάδα των μνημονίων ήταν και αυτές του 2015 -τόσο τον Γενάρη, όσο και τον Σεπτέμβρη. Τι διαφορετικό έχει αυτή η εκλογική αναμέτρηση;

Η διαφορά είναι στην οπισθοδρόμηση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πλέουσα στο ίδιο ρεύμα με τα υπόλοιπα alt right καθεστώτα, καταφέρνει να μας γυρίσει πίσω. Αρχικά ακυρώνοντας κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, όπως -πρώτα και κύρια- την διακριση των Λειτουργιών του κράτος κι έπειτα αυτήν της ελευθερίας του Τύπου και επομένως του λόγου.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αν μπορούσε δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα “ακύρωνε” τη Μεταπολίτευση κι αυτό αποδεικνύεται από τα σκάνδαλα, τις διώξεις δικαστικών και δημοσιογράφων, τον Ντογιάκο και, φυσικά, τις παρακολουθήσεις. 

Κολυμπώντας στο ακροδεξιό ρεύμα -ας μου επιτραπεί η χρήση του όρου  “μεταφασισμός”- η κυβέρνηση μας γύρισε σε περιόδους σκοταδισμού σε ό,τι αφορά την δικαιοσύνη και την ελευθερία, αλλά και σε περιόδους σκληρών μνημονίων σε ό,τι αφορά στην κοινωνία.

Η κατάργηση του ΕΣΥ και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων ήταν μνημονιακές επιταγές. Όπως και η διάλυση του κοινωνικού κράτους, το δόγμα του “όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει”. Όταν με κυνισμό έβγαινε αυτή η φράση από κυβερνητικά χείλη, αλίμονο κι αν δεν ξέραμε τι επρόκειτο να ακολουθήσει.

Μα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτό που ακολούθησε δεν ήταν τίποτε παρά το πλήρες προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ. Όταν έπεισε τους ανθρώπους του μεροκάματου πως είναι “μεσαία τάξη”, το έκανε πάρα πολύ προσεκτικά. Το κλειδί ήταν στις ιδιωτικοποιήσεις. Με τις ιδιωτικοποιήσεις υποσχέθηκε ένα αμερικανικό όνειρο που, όμως, ακόμη και για την ίδια την αμερικανική κοινωνία είναι ένα εφιάλτης χωρίς δημόσια Παιδεία, χωρίς Υγεία, αγρίως λουμπενοποιημένων, περιθωριοποιημένων ανθρώπων και με όμορα σπίτια με λευκούς φράκτες, που είναι, όμως, υποθηκευμένα.

Αυτό υποσχέθηκε κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ένα θεαθήναι την ώρα που γίνονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας -την πρώτη κατοικία που ακόμη και εν μέσω της μνημονιακής δίνης ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να προφυλάξει.

Είμαστε στο ακριβές και κομβικό σημείο που καλούμαστε να διαλέξουμε αν θέλουμε να σταθούμε ξανά στις δυνάμεις μας, ή αν θα επιστρέψουμε σε ακόμη πιο αχανές σκοτάδι.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr