Για τις φουκαριάρες τις μάνες σας

Το κείμενο που διαβάζετε γράφτηκε μέσα στο τρένο που με οδήγησε από το Βερολίνο, όπου θα γινόταν ένα μπασκετικό φάιναλ-φορ ονείρου, στην Πράγα, όπου θα γινόταν μία συναυλία του Μπρους Σπρίνγκστην. Η συναυλία δυστυχώς ματαιώθηκε, αφού ο Μεγάλος αρρώστησε και υποχρεώθηκε να ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών για πολυήμερη αφωνία.

Κάπως έτσι, ξεμείναμε καμιά 200αριά Έλληνες ταξιδιώτες σε ένα άσκοπο διήμερο στην Τσεχία (ή σε πολυέξοδη αλλαγή σχεδίων), αν και μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει. Τη βρήκαμε σε παράκρουση, την κάποτε πανέμορφη αλλά πλέον παραδομένη στον ανεξέλεγκτο τουρισμό Πράγα, αφού οι Τσέχοι κατάκτησαν χθες τον παγκόσμιο τίτλο στο …χόκεϊ επί πάγου! Πάνω απ’ όλα, η μπάλα. Ή το πακ, πώς το λένε αυτό.

Το φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκα του μπάσκετ ολοκληρώθηκε προχθές με θρίαμβο του Παναθηναϊκού, ο οποίος αναδείχθηκε για έβδομη φορά πρωταθλητής Ευρώπης, μπροστά σε 5.000 εκδρομείς που δεν ενδιαφέρονταν για τον Σπρίνγκστην, αλλά για τον Σλούκα και τον Παπαπέτρου και τον Εργκίν Αταμάν. Η Ελλάδα μετράει πλέον 10 κύπελλα Πρωταθλητριών (αφού έχει κατακτήσει τρία και ο άσπονδος εχθρός των πρωταθλητών Ολυμπιακός) και είχε διπλή εκπροσώπηση στο Βερολίνο: και «πράσινοι» και «κόκκινοι». Εξ ου και το «όνειρο», που έγραφα στην πρώτη παράγραφο.

Γιατί λοιπόν εγώ, η παλιοσειρά των 29 φάιναλ-φορ, που έχει παρακολουθήσει από κοντά και τα θαύματα και τα τραύματα, φεύγω φουρκισμένος από το Βερολίνο; Φταίει μόνο η αναβολή της αποψινής συναυλίας που την περίμενα πώς και πώς εδώ και μήνες ή μήπως είναι και κάτι άλλο;

Όχι. Δεν είναι μόνο το χαμένο ραντεβού με τον Μπρους. Το φάιναλ-φορ του Βερολίνου θα το θυμάμαι στο μέλλον όχι για το καταπληκτικό μπάσκετ και την εποποιία του Παναθηναϊκού, αλλά για την εξαγωγή ελληνοπρεπέστατης αλητείας, που πλέον σπάει όλα τα κοντέρ.

Παρασκευή βράδυ και Κυριακή βράδυ, δύο φορές μέσα στο ίδιο γουίκεντ, περάσαμε 5-6 ώρες στο γήπεδο του Βερολίνου με τα αυτιά βουλωμένα, για να μην ακούμε ποιανού η μάνα πηδιέται στο λιμάνι και ποιανού παίρνει πίπες στου Φιλοπάππου. «Πουτάνας γιοί Παναθηναϊκοί», «πουτάνας γιοι Ολυμπιακοί». Άλλο τίποτε δεν ακουγόταν στην από δω μεριά της μεγαλόπρεπης Uber Arena. Σαν να είχε ανοίξει ο απόπατος, για να ξεχυθεί στις Ευρώπες σύσσωμη η καφροσύνη της νεοελληνικής αθλιότητας.

Το χειρότερο είναι ότι έχουμε καταντήσει να το θεωρούμε όλο αυτό ρουτίνα και αυτονόητο δικαίωμα των «φιλάθλων». Εάν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς, σου απαντούν ότι τα γήπεδα δεν είναι εκκλησίες. Και ότι «εάν δεν σου αρέσει, να φύγεις, να πας αλλού». Είναι το ακριβώς αντίστοιχο της φράσης που τόσο συχνά ακούω: «Αφού απεχθάνεσαι την Ελλάδα, γιατί δεν μεταναστεύεις σε άλλη χώρα;»  Λες και είναι καθαρά δική μου επιλογή, να μένω στον τόπο που μου πίνει το αίμα.

«Η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη», έγραψαν οι συνάδελφοί μου μετά τους ημιτελικούς. Το ακατάσχετο  υβρεολόγιο κουδούνιζε στα αυτιά μου και νόμιζα ότι άκουσα λάθος. Όμως, όχι. Το εννοούσαν. Ρώτησα κάποιον πώς θα του φαινόταν αν τρεις χιλιάδες άτομα αποκαλούσαν εν χορώ «πόρνη» τη δική του μάνα. «Α, όλα κι όλα», μου απάντησε. «Το γήπεδο δεν είναι εκκλησία».

«Λυπάμαι που θα σας χαλάσω τη διάθεση, αλλά έγιναν τρομερά επεισόδια στην πόλη», είπε κάποιος συνοδοιπόρος το βράδυ του Σαββάτου, σκυμμένος πάνω από το κινητό του. Καλώς ορίσατε στον πλανήτη Ελλάδα. Ή μάλλον, Βαλκάνια.

H είδηση για άφιξη Σέρβων χούλιγκανς στο Βερολίνο είχε φτάσει στα αυτιά μου λίγες ώρες νωρίτερα, αλλά δεν σπουδαιολογήθηκε, ίσως επειδή είχα το όποιο μυαλό μου αλλού. Οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα, υποτίθεται, κατέφτασαν στη γερμανική πρωτεύουσα για να συμμετάσχουν στις προγραμματισμένες οδομαχίες, στο πλευρό των «αδελφών» Ελλήνων που ομνύουν στα ίδια χρώματα. Ο εχθρός ήταν και αυτός παρών. Η επίθεση ήταν προσχεδιασμένη και οργανωμένη. Όχι ότι ο στόχος ήταν τίποτε γυναικόπαιδα αμέτοχα του αίματος…

Η συμμετοχή ξένων χουλιγκάνων στις εν Ελλάδι εχθροπραξίες είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Σε επεισόδια που γίνονται περισσότερο ως αθλοπαιδιές παρά για το ποδόσφαιρο και για το μπάσκετ έχουν περίοπτη θέση Ρώσοι, Ουκρανοί, Σέρβοι, Κροάτες και άλλα καλόπαιδα της εγγύς Ευρώπης. Στο πεδίο της μάχης, όλα μπερδεύονται γλυκά: εθνικότητες, ομάδες, θρησκείες, ντρόγκες, συμφέροντα, λίγο ποδόσφαιρο, ακόμα λιγότερο μπάσκετ. Τα δικά μας καλόπαιδα ενορχηστρώνουν τις μάχες που εδράζονται στις εγχώριες αντιπαλότητες και ως αντάλλαγμα πετάγονται στα Βελιγράδια και στις Σόφιες για να δώσουν ένα βαρύ χεράκι όπου απαιτείται ράβδος.

Το δελτίο συμβάντων της γερμανικής Αστυνομίας και Πυροσβεστικής, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μιλούσε για μαζική συμπλοκή εκατοντάδων ατόμων με πολλούς τραυματίες, εκ των οποίων ο ένας (αγνώστων στοιχείων) ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Επίσης, για 89 προσαγωγές. Όσοι ξαφνιάστηκαν με τα έκτροπα που έστειλαν τον Μιχάλη Κατσούρη στον άλλο κόσμο πριν από μερικούς μήνες στη Νέα Φιλαδέλφεια ξαφνιάστηκαν και με τη σαββατιάτικη κλωτσοπατινάδα στο Βερολίνο. Όσοι περίμεναν τότε δραστικά μέτρα από την Πολιτεία περιμένουν και τώρα γροθιά στο μαχαίρι. Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι φυσικά: «Ουδείς».

Οι λεβέντες που ταξίδεψαν και το 2009 στο Βερολίνο μελέτησαν τα κατατόπια, διάβασαν σωστά τα χούγια των Γερμανών πολιτσμάνων και επέστρεψαν δριμύτεροι 15 χρόνια αργότερα. Οι ίδιοι ή τα παιδιά τους. «Ραντεβού στα δρομάκια τα μεσάνυχτα», ήταν το σύνθημα. «Και μακριά από το κέντρο της πόλης».

To modus operandi της βερολινέζικης αστυνομίας είναι κάπως αιρετικό και παράλληλα κατανοητό. Αφήνουμε τους ξένους χούλιγκανς να βγάλουν τα μάτια τους μεταξύ τους, αρκεί να μην απειληθεί ο φιλήσυχος γενικότερος πληθυσμός της πόλης. Πιάνουμε μερικούς, τους φακελώνουμε για μελλοντική χρήση και τους διαολοστέλνουμε μέχρι να περάσει ο πονοκέφαλος. Εάν χρειαστεί, μπαγλαρώνουμε κάποιους και πετάμε τα κλειδιά του κελιού στον ποταμό Σπρέε. Βάζουμε και τους σκύλαρους να γαβγίζουν για εφέ. Και όποιον πάρει ο χάρος.

Ο χάρος παραλίγο να πάρει έναν Σέρβο ταραξία, που τραυματίστηκε σοβαρά, ενώ 5-6 άλλοι πήγαν σε νοσοκομεία για τις πρώτες βοήθειες. Οι δράστες φορούσαν μάσκες του σκι στο πρόσωπο και κρατούσαν ρόπαλα, τα οποία προφανώς είχαν φέρει από τα σπίτια και από τα λημέρια τους.

Στα γήπεδα της Γερμανίας βασιλεύει ηρεμία, αφού καραδοκούν κάμερες και κυκλώματα ασφαλείας, ο οφθαλμός ος τα πάνθ’ ορά. Οι Έλληνες «φίλαθλοι» γνώριζαν εξαρχής ότι το κλίμα μέσα στην Uber Arena και στην πλατεία που βρίσκεται ακριβώς απ’ έξω θα ήταν ήσυχο. Αλίμονο, όμως, υπολόγιζαν δίχως τον ξενοδόχο. Τούρκοι κάτοικοι Βερολίνου, οπαδοί της Φενέρμπαχτσε, έκαναν ένα άγριο ντου σε οπαδούς του Παναθηναϊκού λίγο πριν αρχίσουν οι ημιτελικοί, αφ’ ενός για να δοξολογήσουν τον Κεμάλ και αφ’ ετέρου για να βουτήξουν τα εισιτήρια των Ελλήνων ή και να μπουν στο γήπεδο τζάμπα.

Οι Γερμαναράδες ρόμποκοπ έσπευσαν και φόρεσαν βραχιόλια για κάνα εικοσάλεπτο σε όποιον έβρισκαν να κρύβεται στις τουαλέτες και η φωτιά έσβησε γρήγορα. Ποιος κάνει επεισόδια σε γήπεδο, κάτω από τη μύτη των αρχών, όταν μπορεί να στείλει μπιλιετάκι για σαββατιάτικο εορταστικό σουαρέ στο Πρεντσλάουερ Μπεργκ και στο Σπαντάου; Κάπως έτσι ξεχωρίζουν οι ερασιτέχνες από τους επαγγελματίες.

«Θα μας πάρει καμιά βδομάδα να συνέλθουμε στο Βερολίνο από τον οχετό που εισέβαλε εδώ για Σαββατοκύριακο», μου έγραψε στο Twitter ένας Έλληνας φόλοουερ, κάτοικος Βερολίνου. Εμένα ακόμη περισσότερο. Δεν σας κρύβω, ότι μέχρι και το πρωινό της μέρας αναχώρησης σκεφτόμουν να ακυρώσω το ταξίδι (παρά το κόστος), αφού η εξαγωγή μίσους και η διάχυτη απειλή μου προκαλούσαν αποστροφή και δυσανεξία.

Το κακό με όσους έχουμε εργαστεί στην τηλεόραση ή βγάζουμε το προσωπάκι μας σε ιστοσελίδες είναι ότι οι φανατικοί και οι χαπακωμένοι ξέρουν τη φάτσα μας. Σε ποιον θα βγάλουν το άχτι τους όταν έχουν άχτι; Μα ναι, στον δημοσιογράφο που «δεν τα γράφει και δεν τα λέει». Στο εύκολο και ευάλωτο θύμα, που δεν προστατεύεται από σκύλαρους. Πάει να πει, ταξιδεύω για να καλύψω αγώνες μπάσκετ και δεν τολμώ να ξεμυτίσω για μια βόλτα στο κέντρο μίας ξένης πόλης (ή στα πέριξ του γηπέδου), για το φόβο του κακού συναπαντήματος με πατριωτάκια καλόπαιδα. Τουλάχιστον έτσι με βρίζουν μόνο διαδικτυακά.