Ναυάγιο της Πύλου – Σήμερα, έναν χρόνο μετά το πιο πολύνεκρο ναυάγιο – έγκλημα που καταγράφηκε στη Μεσόγειο τα τελευταία χρόνια, νεκροί, αγνοούμενοι, συγγενείς και επιζώντες αναζητούν δικαίωση. Την προσωπική του εμπειρία για την μαύρη εκείνη μέρα, μοιράστηκε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Twitter ο Στέφανος Τύρος.
Tα ξημερώματα της 14ης Ιουνίου 2023, ανατράπηκε και βυθίστηκε 47 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά της Πύλου ένα σκάφος φορτωμένο με ανθρώπους από την Αίγυπτο, τη Συρία, το Πακιστάν και την Παλαιστίνη. Είχαν επιβιβαστεί σε αυτό από το Τομπρούκ της Λιβύης και προορισμός τους ήταν η Ιταλία. Διασώθηκαν 104 άτομα και περισυνελέγησαν 81 σοροί. Εκτιμάται, βάσει μαρτυριών, ότι στο σκάφος υπήρχαν κι άλλοι επιβάτες και τα θύματα ήταν περισσότερα.
«Και εκεί, σαστισμένος, συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχουν άλλοι ζωντανοί. Ότι μόνο σοροί βγαίνουν στη στεριά. Ότι από τους 700 που φαίνεται να είχε το καΐκι οι 100 που είχα δει θα ζήσουν μόνο. Ότι μέσα σε αυτή τη θάλασσα που μεγάλωσα και ήξερα τα μισά της βότσαλα, εκεί λίγο πιο πέρα στα βαθειά, βρίσκονται 600 νεκροί, νέοι, γέροι, μανάδες και μωρά» περιγράφει μεταξύ άλλων ο Στέφανος Τύρος.
Ο συντονιστής των τομέων πολιτικής του Βολτ, θεωρητικός φυσικός και οικονομολόγος και υποψήφιος διδάκτωρ στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ περιέγραψε την προσωπική του εμπειρία εκείνη τη μέρα:
Δείτε την ανάρτησή του:
«Ένας χρόνος από το ναυάγιο της Πύλου, η (τραυματική) προσωπική μου εμπειρία:
Προεκλογική περίοδος, ξυπνάω (αργοπορημένος) το πρωί για μια συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Καλαμάτας. Φτάνω, αλλά ο δημοσιογράφος που θα έβρισκα έλειπε. «Έγινε ένα ναυάγιο» μου λένε. Παγώνω.
Με το ζόρι βγαίνει η συνέντευξη με άλλο δημοσιογράφο. Πάω να φύγω αλλά δε μπορώ, γυρνάω πίσω και ρωτάω «που τους πάνε, Πύλο ή Καλαμάτα;».
Σε 10’ είμαι στο λιμάνι. Βλέπω ένα μεγάλο γιοτ και μια τέντα με ντόπιους δημοσιογράφους. Τους περισσότερους τους ήξερα καθώς τα εθνικά κανάλια δεν είχαν φτάσει. Και αρχίζω να ρωτάω να καταλάβω τι έχει γίνει.
Μαθαίνω ότι ένα καΐκι είχε έρθει από Αφρική αλλά ήταν γεμάτο Μεσανατολίτες. Ξεκάθαρο πια ότι η Βαλκανική οδός έχει κλείσει και αναγκάζονται να κάνουν πολύ πιο επικίνδυνες διαδρομές. Δύσκολο όμως να το πιστέψω, έως ότου 4-5 δημοσιογράφους πείθουν τον αστυνομικό να τους αφήσει να φτάσουν στην πύλη της αποθήκης που βρίσκοντας οι επιζήσαντες, καθώς τα μέτρα ασφαλείας δεν υπήρχαν ακόμα αφού όλοι τα είχαν χαμένα.
Πάω και γω από κοντά να δω αυτό που δεν πίστευα: γύρω στα 100 άτομα, τυλιγμένα σε χρυσαφί κουβέρτες, να κοιμούνται ακούνητα. Όλοι άντρες, όλοι Μεσανατολίτες. Πουθενά παιδιά και γυναίκες. Ώρες αργότερα θα μάθουμε ότι επιζήσαντες άλλοι δεν θα υπάρξουν και ότι τα γυναικόπαιδα ήταν κλεισμένα στο αμπάρι για καλύτερες συνθήκες στο ταξίδι και δεν επέζησε κανένα.
Το γιοτ φεύγει, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έρχεται. Για κανά 20λέπτο γεμίζει το λιμάνι κουστούμια και ταγέρ, μετά ξαναδιάζει.
Και η υπόλοιπη ημέρα περνάει με το να περιμένουμε πληροφορίες, οι οποίες όμως δε φτάνουν.
Και ξαφνικά, με τους επιζήσαντες όλους ακόμα κοιμισμένους, δημοσιογράφος εθνικού καναλιού βγαίνει live και ξεκινάει να μιλάει «αδίστακτους διακινητές» οι οποίοι ευθύνονται για την τραγωδία και ότι οι αρχές θα τους βρουν, κτλ κτλ. Εντωμεταξύ όλοι εκεί γνωρίζαμε και ότι δεν υπήρχε κάποια πληροφόρηση αλλά και το πιο προφανές: κανείς διακινητής που βγάζει 2-3εκ δε κάθεται να μπει στο σαπιοκάραβο αλλά απλά δίνει μια καλύτερη τιμή σε (ή απλά εκβιάζει) μερικούς πρόσφυγες για να πιάσουν το τιμόνι.
Και η μέρα συνεχίζει, γίνεται νύχτα και μεις ξέρουμε ότι υπάρχει ένα καράβι του λιμενικού μέσα στη θάλασσα που μαζεύει κόσμο.
Και η στιγμή φτάνει (το γράφω και μου σηκώνεται η τρίχα) που μέσα στη νύχτα βλέπουμε το καράβι να μπαίνει στο λιμάνι (δική μου η φωτογραφία από εκείνη τη στιγμή) αλλά να μην έρχεται στο σημείο που είμαστε εμείς και οι επιζήσαντες, αλλά απέναντι σε ένα κομμάτι που απαγορεύεται η πρόσβαση.
Και εκεί, σαστισμένος, συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχουν άλλοι ζωντανοί. Ότι μόνο σοροί βγαίνουν στη στεριά. Ότι από τους 700 που φαίνεται να είχε το καΐκι οι 100 που είχα δει θα ζήσουν μόνο. Ότι μέσα σε αυτή τη θάλασσα που μεγάλωσα και ήξερα τα μισά της βότσαλα, εκεί λίγο πιο πέρα στα βαθειά, βρίσκονται 600 νεκροί, νέοι, γέροι, μανάδες και μωρά.
(συνεχίζει στο θρεντ)
Περνάει το βράδυ και με 5 ώρες ύπνο επιστρέφω στο λιμάνι για την δυσκολότερη μέρα. Γιατί ως τότε οι νεκροί ήταν μόνο στο νου μας.
Εκείνο το πρωί όμως ξεκινάνε να φτάνουν στο λιμάνι πρόσφυγες και μετανάστες που διαμένουν στην Ευρώπη, που ξέρουν ότι δικοί τους άνθρωποι ήταν μέσα στο καΐκι που ναυάγησε.
Κανένας τους όμως δεν ξέρει τι θα αντικρίσει καθώς το λιμενικό δεν επιτρέπει στους επιζήσαντες να ειδοποιήσουν τους δικούς τους.
Όλοι τους αποφεύγουν τους δημοσιογράφους, φοβισμένοι και με καμία όρεξη για συνεντεύξεις. Με το που τους πλησιάζουν φεύγουν. Μέσα στο χαμό ακούω ότι ένας έχει έρθει από Άμστερνταμ. Τον πλησιάζω για να καταλάβω τι έχει γίνει, θέλει να με αποφύγει αλλά του μιλάω Ολλανδικά και ξαφνικά αλλάζει. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μου λέει ότι με το που έμαθε για το ναυάγιο πέταξε για Αθήνα και ήρθε να βρει τον αδερφό του. Και έφυγε τρέχοντας. Και (αν δεν κάνω λάθος) τον βρήκε, και βγήκε η γνωστή φωτογραφία με τα δυο αδέρφια να αγκαλιάζονται μέσα από τα κάγκελα.
Πολλοί όμως δε τους βρήκαν. Ένας Αιγύπτιος με 20+ άτομα από το χωριό του στο καΐκι βρήκε 3-4. Ένας άλλος ήρθε και δεν βρήκε κανέναν από την οικογένειά του. Τον είδα στο διπλανό παρκάκι να περπατάει σα φάντασμα. Έκανα κίνηση να πάω να του μιλήσω. «Που πας ρε μαλάκα, τι θα του πεις» σκέφτηκα, και γύρισα στην καρέκλα μου.
Και μετά ήταν ένα άλλο νέο παιδί. Μέσα στο λιμάνι, δίπλα στο νερό. Του μετέφραζε ο δημοσιογράφος του BBC. Χαμένος, ούρλιαζε απ’τον πόνο του χαμού. Και 4-5 άτομα να προσπαθούν να του κλείσουν τον δρόμο μη πέσει στη θάλασσα.
Η μέρα που οι νεκροί δεν ήταν οι αριθμοί της πρώτης ημέρας, αλλά το κλάμα των δικών τους ανθρώπων.
Και μπαίνει η τρίτη μέρα. Τα γραφεία του λιμενικού να βουλιάζουν από άτομα των τοπικών κοινοτήτων της Αθήνας που έχουν πάρει λίστες με ονόματα και φωτογραφίες στο κινητό τους και ψάχνουν να βρουν αν κανείς τους είναι στα βιβλία του λιμενικού ως ζωντανός.
Χαμός. Ορθογραφικά στα βιβλία να μην επιτρέπουν την ταυτοποίηση και όσοι είναι ακόμα στο νοσοκομείο να μην έχουν καταγραφεί.
Και φτάνει η στιγμή να πάω στο δημαρχείο, για μια συνάντηση με το δήμαρχο που είχα κανονίσει καιρό πριν.
Και εκεί που περιμένω στο χωλ, υψηλόβαθμο μέλος του λιμενικού μιλάει στο κινητό και φωνάζει σα να μην τον νοιάζει τίποτα «Ναι ναι σήμερα τους διώξαμε (τους πρόσφυγες). Θα είχαν φύγει πιο νωρίς αλλά η αστυνομία έκανε ανακρίσεις στους διακινητές και μας αργήσανε. Ποιους διακινητές δηλαδή, αυτοφοράκιδες είναι αυτοί».
Και εκεί σαστίζω. Από την κυνικότητα του να ακούω αυτό που ξέρω ότι ισχύει αλλά από άτομα που αργότερα θα μιλάνε για «αδίστακτους διακινητές». Πρόσφυγες δηλαδή που μπορεί να φάνε 600 χρόνια φυλακή απλά επειδή κρατούσαν ένα τιμόνι. Ευτυχώς, μετά από σχεδόν ένα χρόνο αθωώθηκαν.
Γυρνάω στο λιμάνι. Και τότε ξεκινούν οι πληροφορίες, από ξένους δημοσιογράφους που είχα γνωρίσει, ότι το καΐκι πήγε να το ρυμουλκήσει το λιμενικό για να το στείλει Ιταλία και τότε μπατάρισε. Αυτά που τα επίσημα χείλια απέκλειαν το αναφέρανε τώρα 20-25 άτομα ξεχωριστά μέσα στο κέντρο κράτησης.
Τους σκοτώσαμε παιδιά. Τους σκοτώσαμε έξω απ’το σπίτι μας.
Μπάνιο στην Καλαμάτα δεν έχω κάνει ακόμα από τότε».
☝️Ένας χρόνος από το ναυάγιο της Πύλου, η (τραυματική) προσωπική μου εμπειρία:
Προεκλογική περίοδος, ξυπνάω (αργοπορημένος) το πρωί για μια συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Καλαμάτας. Φτάνω, αλλά ο δημοσιογράφος που θα έβρισκα έλειπε. «Έγινε ένα ναυάγιο» μου λένε. Παγώνω.
Με… pic.twitter.com/YTo6B7CPND
— Stefanos Tyros (@StefanosTyros) June 14, 2024
Ειδήσεις σήμερα:
Ανασχηματισμός: Αυτή είναι η σύνθεση της νέας κυβέρνησης – Ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
