Ένας άντρας, μα τι άντρας

Στην Πόλη του Φωτός, όπου βρίσκομαι από τις 24 Ιουλίου, η γιορτή των πέντε πολύχρωμων κύκλων έφτασε στην τελευταία εβδομάδα της. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα πείσω τον εαυτό μου να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά από 20 μέρες στο Παρίσι. Δύο εβδομάδες τώρα, αισθάνομαι ότι ζω σε έναν πολυπολιτισμικό παράδεισο, με μοναδικές εξαιρέσεις τις ώρες που -από επαγγελματική ή από προσωπική διαστροφή- σπαταλώ ακροβατώντας στις σκοτεινές γωνιές του ελληνικού διαδικτύου.

Το Παρίσι δεν είναι σε καμία περίπτωση παράδεισος, δεν είναι σε καμία περίπτωση πόλη του φωτός, ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι 37 στους 100 Γάλλους ψηφίζουν ακροδεξιά, ωστόσο μου φαίνεται να απέχει γαλαξίες ολόκληρους από τη νεοελληνική κακομοιριά και οπισθοδρόμηση. Δεν μιλώ για υποδομές και για ποιότητα ζωής: σε αυτούς τους τομείς η Ελλάδα βρίσκεται (πολύ) πίσω ακόμα και από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, που κάποτε τα είχαμε για παρακατιανά και αναρωτιόμασταν πόσα μπλουτζήν κοστίζει η τιμή της ξανθιάς καλοβαλμένης κυρίας που είχαμε μπροστά μας.

Όχι. Για τη νοοτροπία και την παιδεία των ανθρώπων μιλάω. Έπιασα στασίδι για λίγες μέρες στη Γαλλία, στη συνάθροιση των λαών αν προτιμάτε, και ξαναθυμήθηκα τι εστί ευγένεια, ανοιχτομυαλιά, αλτρουισμός, συμπερίληψη, ανεκτικότητα. Εάν θέλετε να το πω διαφορετικά, εδώ είναι ολοφάνερο ότι ο τόπος έχει περάσει Διαφωτισμό. Στην Ελλάδα, ζούμε σε συνθήκες διαρκούς συσκότισης και δεν το καταλαβαίνουμε καν.

Ο πλανήτης στροβιλίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μας αφήνει τόσο πίσω, που όπως να ναι θα μας «ρίξει στροφή», όπως λέμε στο στίβο. Θα ξαναδούμε μπροστά μας τους πρωτοπόρους και θα νομίζουμε ότι τρέχουμε στην ίδια κούρσα με αυτούς, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί θα έχουν κάνει έναν έξτρα γύρο περί τον άξονα της γης και θα έχουν φτάσει στον 22ο αιώνα, ενώ εμείς πασχίζουμε ακόμη να κλείσουμε τον 20ό, με διαρκείς κλεφτές ματιές προς τον Μεσαίωνα.

Εάν αμφιβάλλετε ότι η διαφορά είναι τόσο μεγάλη όσο σας περιγράφω, λυπάμαι που σας το λέω έτσι κυνικά αλλά πρέπει να ταξιδέψετε περισσότερο. Φεύγοντας από την Ελλάδα, μη λησμονήσετε να πάρετε μαζί σας το διαβατήριό σας και να αφήσετε πίσω το γελοίο αφήγημα, ότι «είμαστε ο περιούσιος λαός και οι κουτόφραγκοι μας ζηλεύουν».

Εκτός αν ανήκετε σε εκείνους που αισθάνονται υπερήφανοι για τους Έλληνες Ολυμπιονίκες, οπότε ας το κλείσουμε εδώ το κεφάλαιο να τελειώνουμε. Υπερήφανοι ας αισθανθούμε όταν πλημμυρίσουν οι δρόμοι και οι πλατείες από κόσμο που θα απαιτεί καλύτερη ζωή και θα διαμαρτύρεται για την κατάντια μας. Μοναχά με τα άλματα του Τεντόγλου στο σκάμμα και τα σάλτα του Λευτέρη Πετρούνια στους κρίκους δεν πρόκειται να δει προκοπή αυτός ο τόπος.

Συγγνώμη κιόλας, αλλά ο μέσος Έλληνας δεν μοιάζει σε τίποτε με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ή με τον Εμμανουήλ Καραλή – και δεν αναφέρομαι στο χρώμα του δέρματος των δύο εξαίρετων αθλητών. Ο μέσος Έλληνας είναι πολύ πιο κοντά στον αγράμματο μπουρτζόβλαχο που ξεχύθηκε στα χαρακώματα για να αντισταθεί (τρομάρα του) στη λεγόμενη «woke κουλτούρα», με αφορμή την παρουσία της intersex Αλγερινής πυγμάχου Ιμάν Κελίφ στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η έννοια «woke culture» είναι φυσικά κενή περιεχομένου. Πρόκειται για ένα εφεύρημα της… αντισυστημικής τραμπικής δεξιάς, που προσπαθεί να φέρει τον υπόλοιπο κόσμο στο αβυσσαλέο επίπεδό της, ροκανίζοντας τα ποδάρια όσων στέκονται δύο πήχες ψηλότερα. Στην πραγματικότητα, «woke κουλτούρα» είναι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, που τσούζουν άσχημα όσους τα απαρνούνται.

Η Ιμάν Κελίφ, που θα φύγει από το Παρίσι με μετάλλιο, ίσως και χρυσό, δεν είναι …άντρας, ούτε «τρανς» όπως τη βάφτισαν τα φόρα του κυρ-Παντελέικου, αλλά κανονική γυναίκα, με βιολογικές ιδιαιτερότητες που την κάνουν πιο δυνατή και πιο μυώδη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε ως γυναίκα. Δεν αυτοπροσδιορίζεται ως τρανς άτομο, ούτε έχει υποβληθεί σε διαδικασία φυλομετάβασης. Ακόμα κι αν ήθελε, δε θα μπορούσε άλλωστε να κάνει κάτι τέτοιο στην πατρίδα της την Αλγερία, αφού ούτε ο προσδιορισμός κατοχυρώνεται νομικά, ούτε η διαδικασία επιτρέπεται. Είναι intersex, ο διεθνής όρος που προτιμάται από το «διαφυλική» και από το κακόηχο «ερμαφρόδιτη». Η βιολογική της κατάσταση περιλαμβάνει πολύπλοκους συνδυασμούς χρωμοσωμάτων που δεν έχουν να κάνουν ούτε με τον σεξουαλικό προσανατολισμό ούτε με την επιλογή ταυτότητας φύλου.

Όσοι τόλμησαν να υπερασπιστούν την παραπάνω αυταπόδεικτη άποψη στα social media δέχθηκαν πρωτοφανή επίθεση από τον ακροδεξιό βόθρο, με κοινό παρονομαστή τις χυδαίες ευχές τύπου: «Να σου σκίσουν τον κώλο τα τραβέλια». Και δώσ’ του άναρθρες κραυγές για την «επέλαση της woke κουλτούρας», της ίδιας που χάλασε τη μανέστρα των νοικοκυραίων (και των παπάδων) και στην Τελετή Έναρξης της 26ης Ιουλίου.

Πες μου ότι σε έχει ξεπεράσει ο ανθρώπινος πολιτισμός, χωρίς να μου πεις ότι σε έχει ξεπεράσει ο ανθρώπινος πολιτισμός. Το μόνο «γουόκ» που ξέρω εγώ είναι το κινέζικο τηγάνι που έχω στα κουζινικά μου και με περιμένει ανυπόμονα για το πανηγυρικό γεύμα της επιστροφής μου.

Στο χορό της ομοφοβίας και του σκοταδισμού, που ξεκίνησε από τον Σαλβίνι καθώς το πρώτο «θύμα» της Κελίφ ήταν μία Ιταλίδα μποξέρ, η Ελλαδάρα διεκδικεί με αξιώσεις το χρυσό μετάλλιο.. Σημειωτέον, ότι στο Ολυμπιακό Χωριό υπάρχει και δραστηριοποιείται μία ειδική Ομάδα Ψυχικής Υγείας, η οποία -υπό την αιγίδα της ΔΟΕ- φροντίζει να προστατεύει τους αθλητές από την τοξικότητα των social media. Αλλά τα στεγανά δεν είναι απροσπέλαστα. Το δηλητήριο περνάει από τα σύρματα της ασύρματης τηλεφωνίας και ποτίζει τα μυαλά των αθλητών.

H ίδια η Κελίφ είπε χθες τα παρακάτω, για το κύμα των αντιδράσεων: «Μπορεί να καταστρέψει τους ανθρώπους, μπορεί να επηρεάσει τις σκέψεις και το μυαλό των ανθρώπων. Μπορεί να διχάσει τους ανθρώπους. Και γι’ αυτό, τούς ζητώ να απέχουν από τον εκφοβισμό. Δεν μπορούσα να ελέγξω τα νεύρα μου. Μετά τη φρενίτιδα των μέσων ενημέρωσης και τη νίκη, υπήρχε ένα μείγμα χαράς αλλά ταυτόχρονα είχα επηρεαστεί πολύ, γιατί ειλικρινά δεν ήταν καθόλου εύκολο να το περάσω όλο αυτό. Ήταν κάτι που πλήττει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την τιμή κάθε γυναίκας και κάθε θηλυκού. Ο αραβικός κόσμος με γνωρίζει εδώ και χρόνια και με έχει δει να πυγμαχώ στην ΙΒΑ που με αδίκησε (και) μου φέρθηκε άδικα, αλλά έχω τον Θεό με το μέρος μου».

Τον κανονικό Θεό προφανώς εννοεί η Αλγερινή αθλήτρια. Αυτόν που αντιμετωπίζει όλους τους ανθρώπους ως ίσους και τους καλύπτει με πέπλο αγάπης και ανεξικακίας. Όχι τον «Θεό» του μίσους, αυτόν που δοξολογούν υποκριτικά το ιερατείο και το ποίμνιο στον τόπο τον δικό της αλλά και τον δικό μας.