Φωτιές: Τελευταία ελπίδα η γενική απαγόρευση δόμησης και εκτέλεσης έργων στα καμένα

Ο πρωθυπουργός, κυριολεκτικά πάνω από τις στάχτες της μεγάλης φωτιάς στην Αττική, εκτίμησε ότι οι πληγέντες είναι, ευτυχώς, λίγοι.

Η δήλωση σχολιάστηκε πολύ αρνητικά από όλες τις πλευρές. Όχι γιατί δεν εκτιμήθηκε η προσπάθεια να δοθεί από τον πρωθυπουργό μια θετική και αισιόδοξη εικόνα της κατάστασης.

Αλλά γιατί αποκάλυψε μια προπαγανδιστική εκστρατεία υποβάθμισης των συνεπειών μιας μεγάλης οικολογικής καταστροφής. 

Η υποβάθμιση των συνεπειών της συμφοράς που έπληξε την Αττική, αν συνεχίσει έτσι, χωρίς να ληφθούν άμεσα μέτρα αποκατάστασης των καμένων και απαγόρευσης κάθε είδους δόμησης και δραστηριότητας σε αυτά, το μέλλον των κατοίκων της Αττικής και όχι μόνον, προδιαγράφεται δυσοίωνο τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Όταν καταστρέφονται 104.090 στρέμματα περιαστικής δασικής γης στην Αττική, η οποία, ας σημειωθεί, τα τελευταία χρόνια έχει χάσει 450.000 στρέμματα δάσους, έχει χάσει δηλαδή το 37% της δασικής της έκτασης από πυρκαγιές, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ευρωπαϊκού συστήματος πληροφόρησης για τις δασικές πυρκαγιές Copernicus, κάθε προσπάθεια υποβάθμισης των συνεπειών αυτής της οικολογικής καταστροφής είναι ολέθρια και γι’ αυτό καταδικαστέα.

Ιδίως όταν ακούγεται από τα πλέον επίσημα χείλη της χώρας, από τα χείλη του πρωθυπουργού.

Πρώτα και κύρια γιατί μια τέτοιας έκτασης οικολογική καταστροφή έχει ολέθριες συνέπειες για την ίδια τη μεγάλη υπόθεση της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής.

Η μεγάλη φωτιά στην Αττική με την τεράστια, για τα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα, έκταση καμένου δάσους που αφήνει πίσω της, καταργεί κάθε προσπάθεια που γίνεται στη χώρα για την «πράσινη» μετάβαση» και την κλιματική ουδετερότητα. Καταργεί, δηλαδή, κάθε προσπάθεια που καταβάλλεται για τη μετάβαση σε μια οικονομία με μηδενικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Καθώς τα 104.090 στρέμματα δάσους που κάηκαν, ήταν ένας μεγάλος πνεύμονας απορρόφησης των αερίων του θερμοκηπίου και εκπομπής καθαρού οξυγόνου. Ένας πνεύμονας που συρρικνώθηκε τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα διεθνή στοιχεία, κατά 37%.

Πάμε πίσω, λοιπόν, πολλά βήματα όσον αφορά στον πόλεμο, όπως χαρακτήρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, αντί να σημειώνουμε βήματα μπροστά, όπως η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι επιδιώκει.

Με θύματα, προφανώς, όχι μόνον όσους έχασαν τα σπίτια τους, αλλά το σύνολο των κατοίκων της Αττικής.

Οι οποίοι θα συνεχίσουν να περνούν εφιαλτικά καλοκαίρια, με παρατεταμένους καύσωνες και με φριχτές πυρκαγιές σαν τη φετινή.

Γιατί οι οικολογικές καταστροφές σε εποχή κλιματικής κρίσης, όταν δεν αποκαθίστανται, ανατροφοδοτούν τα ακραία φαινόμενα και πολλαπλασιάζουν τις φυσικές καταστροφές. 

Με συνέπεια οι κάτοικοι της Αττικής, με την κλιματική κρίση να επιδεινώνεται και την θερμοκρασία να συνεχίσει να ανεβαίνει, να συνεχίσουν να υφίστανται με όλο και χειρότερο τρόπο τις συνέπειες του φαινομένου.

Συνεχίζοντας να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες ενέργειας για να δροσιστούν τα καλοκαίρια.

Συμβάλλοντας έτσι τα μέγιστα στην επιδείνωση της ενεργειακής κρίσης και ενισχύοντας το σπιράλ της ακρίβειας, σε μια χώρα που ήδη πλήττεται από ενεργειακή φτώχεια.

Ο καλόπιστος παρατηρητής θα σημειώσει εδώ ότι σύμφωνα με τη νομοθεσία, προβλέπεται η αναδάσωση των καμένων περιοχών.

Ο πιο προσεκτικός, όμως, παρατηρητής των όσων συμβαίνουν θα του αντιτείνει ότι οι εξαιρέσεις από τον κανόνα, στην περίπτωση της αναδάσωσης των καμένων, είναι πολύ περισσότερες από τον ίδιο τον κανόνα.

Καθώς εξαιρούνται από την αναδάσωση οι εγκαταστάσεις αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων, όπως και κάθε έργο που χαρακτηρίζεται ότι αποβλέπει στην εξυπηρέτηση ανάγκης με ιδιαίτερη κοινωνική, εθνική και οικονομική σημασία, σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ του 2012. Την οποία εισηγήθηκε, ως πρόεδρος του ΣτΕ τότε, η σημερινή πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Και εδώ όλοι αναγνωρίζουμε, ασφαλώς, πόσο εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεγάλη κοινωνική, οικονομική και εθνική ανάγκη η… επιχειρηματικότητα των μεγάλων εργολαβικών εταιρειών στα… φιλέτα των καμένων περιοχών.

Η εμπειρία της καμένης Εύβοιας, αλλά και άλλων καμένων περιοχών στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι, δυστυχώς, τραγική.

Τα δάση, άλλωστε, κάποτε θα καούν, όπως προφητικά δήλωσε ο πρωθυπουργός πριν λίγα χρόνια στην Κέρκυρα, δίνοντας το καλύτερο άλλοθι σε όσους οικοδομούν και επιχειρούν κατασκευαστικά σε δασικές εκτάσεις.

Εδώ ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τη μεγάλη αντίφαση και συγχρόνως και τη μεγάλη παγίδα.

Η επίτευξη του στόχου της «πράσινης» μετάβασης από την ελληνική κυβέρνηση, επιτυγχάνεται με την αντικατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος, του αυθεντικού πράσινου της χώρας δηλαδή, με βιομηχανικής έκτασης αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα. 

Των οποίων η συμβολή στην «πράσινη» μετάβαση εξουδετερώνεται από την καταστροφή του πραγματικού, χωρίς εισαγωγικά, πράσινου οικολογικού κεφαλαίου.

Αντί, δηλαδή, η ανάπτυξη των βιομηχανικής κλίμακας μονάδων παραγωγής «πράσινης» ενέργειας να κατανεμηθεί στον χώρο, της θάλασσας συμπεριλαμβανομένης, ώστε να μην επιβαρυνθούν οι καμένες περιοχές, οι οποίες πρέπει να αποκατασταθούν άμεσα, επιλέγονται ακριβώς τα καμένα ως η φθηνότερη και ευκολότερη για τους εργολάβους λύση.

Κι ακόμη, αντί να ανατεθεί όχι μόνο σε εργολαβικές επιχειρήσεις, αλλά και σε κοινωνικούς φορείς και σε φορείς της αυτοδιοίκησης η παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ, προκειμένου να δείξουν ευαισθησία για τον τόπο τους και να φροντίσουν για την εγκατάσταση των ΑΠΕ σε περιοχές που δεν θα έχουν αρνητικές συνέπειες στο περιβάλλον και την οικονομική ζωή στην ύπαιθρο, ανατίθενται αποκλειστικά στα μεγάλα εργολαβικά ολιγοπώλια. Που το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι το δικό τους υπερκέρδος.

Τα δάση που κάηκαν, εφόσον μετατραπούν σε δάση από ανεμογεννήτριες, όπως και τα καταπράσινα λιβάδια, εφόσον μετατραπούν σε λιβάδια από φωτοβολταϊκά πάρκα, θα πάψουν να είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος στον αγώνα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής

Η προοπτική αυτή της εγκατάστασης ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών στα καμένα, κάνει διπλή ζημιά.

Πρώτα μέσω της καταστροφής του δάσους, ως της τελευταίας σανίδας σωτηρίας για την αντιστροφή της κλιματικής κρίσης.

Και δεύτερον μέσω των αρνητικών συνεπειών που έχει στο μικροκλίμα της περιοχής η ίδια η εγκατάσταση βιομηχανικής κλίμακας μονάδων παραγωγής ΑΠΕ. Οι οποίες, ως εκτεταμένες κατασκευές από τεχνητά υλικά, όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην καταπολέμηση της κλιματικής κρίσης αλλά αντίθετα, μεταβάλλουν το μικροκλίμα επί το ξηρότερο και το θερμότερο.

Η εγκατάσταση, όμως, ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών σε πρώην δασικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις, έχει και μια ακόμη σημαντική αρνητική επίπτωση. 

Επηρεάζει σοβαρά τον κύκλο του νερού.

Η αντικατάσταση του αυθεντικού πράσινου της βλάστησης από τεχνητά υλικά σε μεγάλες εκτάσεις, μειώνει έως μηδενισμού την εξατμισοδιαπνοή, επηρεάζοντας αρνητικά τον υδρολογικό κύκλο. Κάνοντας, έτσι, το μικροκλίμα στις καμένες περιοχές να γίνεται ξηρότερο.

Με ό,τι αυτό σημαίνει για την ορατή πλέον απειλή της λειψυδρίας. 

Η οποία θα γίνει εφιάλτης στις καμένες περιοχές που δεν θα αναδασωθούν, αλλά θα «αξιοποιηθούν» με την εγκατάσταση νέων μονάδων παραγωγής ΑΠΕ.

Η λειψυδρία, όμως, θα είναι παρούσα στα καμένα και με έναν άλλο τρόπο. 

Τα καμένα δάση θα πάψουν να λειτουργούν ως φυσικοί μηχανισμοί για την ανάσχεση της επιφανειακής απορροής του νερού.

Που σημαίνει ότι οι φυσικές δεξαμενές του νερού, οι υπόγειοι υδροφορείς δηλαδή, δεν θα σταματήσουν να εμπλουτίζονται μόνο λόγω επιδείνωσης της ξηρασίας, αλλά και λόγω σημαντικά μειωμένης διήθησης του ήδη λιγότερου βρόχινου νερού και του νερού του χιονιού τον χειμώνα, εξ αιτίας της αποδάσωσης και τη καταστροφής της βλάστησης.

Κι ακόμη, η εξαφάνιση της δενδροφύτευσης και της βλάστησης στις καμένες περιοχές, θα ενισχύσει την απειλή των πλημμυρικών καταστροφών στα κατάντι. 

Καθώς οι πλημμυρικές απορροές δεν θα βρίσκουν εμπόδιο πια τα δάση και τις φυτεμένες πλαγιές, με αποτέλεσμα να εκτονώνονται επικίνδυνα στις χαμηλές και κατοικημένες περιοχές.

Στις συνέπειες της μεγάλης οικολογικής καταστροφής στην Αττική θα πρέπει να προστεθεί και η ζημιά από την απώλεια της χλωρίδας και της πανίδας, η οποία θα έχει μη αντιστρεπτές οικολογικές συνέπειες, καθώς θα διαρρήξει την οικολογική αλυσίδα. 

Και καθώς θα αφαιρέσει από την πατρίδα μας τα πλεονεκτήματα του κλίματος, του φυσικού περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας. Όλα αυτά, δηλαδή, που έκαναν τη χώρα μας περιζήτητη για τον διεθνή τουρισμό.

Και τέλος έσχατο, αλλά όχι τελευταίο ως προς τη σπουδαιότητα, στις συνέπειες από τη μεγάλη πυρκαγιά, θα πρέπει να προστεθεί η τεράστια αναπτυξιακή και εντέλει οικονομική ζημιά που θα υποστεί η τοπική οικονομία, η οποία συντηρούνταν από τη φύση.Από την υλοτομία και τη μελισσοκομία, μέχρι την γεωργία και την κτηνοτροφία και μέχρι την αμπελουργία και την οινοποιία, μια σειρά από ανταγωνιστικές αναπτυξιακές δραστηριότητες της περιοχής, που εξήγαγαν τα περιζήτητα στις διεθνείς αγορές αγροτικά προϊόντα, τα είδη διατροφής και το ελληνικό κρασί, θα χαθούν.

Η περιβαλλοντική ερημοποίηση στα καμένα θα συνοδευτεί σύντομα και από κοινωνική και εντέλει και οικονομική ερημοποίηση της υπαίθρου. Με ολέθριες συνέπειες όχι μόνο για την τοπική, αλλά και για την εθνική οικονομία.

Αλλά αυτές οι κοινωνικές, οικονομικές και εντέλει εθνικές συνέπειες δεν υπολογίζονται όταν πρόκειται να δοθούν άδειες για ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά.

Ούτε, βέβαια, υπολογίστηκε ποτέ η συνολική επίπτωση στο οικοσύστημα και μοιραία και στην οικονομική ανάπτυξη στην ύπαιθρο, από τη μέχρι τώρα δραστηριότητα της δομημένης και κατ΄ευφημισμό «πράσινης» μετάβασης.

Οι πληγέντες, λοιπόν, από τη μεγάλη φωτιά στην Αττική δεν είναι, ευτυχώς, λίγοι, όπως σχεδόν… χαζοχαρούμενα ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός την επομένη της μεγάλης συμφοράς.

Τα θύματα είναι, δυστυχώς, το σύνολο του πληθυσμού της Αττικής. Περίπου ο μισός πληθυσμός, δηλαδή, της χώρας. 

Απλώς πολλοί δεν το ξέρουν ακόμη…

Το δάσος είναι δημόσιο αγαθό, ανήκει δηλαδή σε όλους, γιατί εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και συμβάλλει στη διατήρηση της ζωής. Και γι’ αυτό και πρέπει να παραμείνει δημόσιο.

Η ιδιωτικοποίηση του δάσους προς εκμετάλλευση, μόνο συμφορές θα φέρει.

Αν δεν γίνουν άμεσες ενέργειες για την αποκατάσταση των καμένων δασών, με ρητή απαγόρευση δόμησης και εγκατάστασης οποιουδήποτε έργου στα καμένα, το μέλλον για όλους θα είναι εφιαλτικό.

Εκτός, ίσως, από εκείνους που περιμένουν να αναλάβουν εργολαβικά να καλύψουν τις… κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές ανάγκες που εξυπηρετεί η καταστροφή της φύσης…

Πηγή: TVXS

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr