Βυζαντινή Περεστρόικα

Ο νεοελληνικός εθνικισμός και ο ιδεολογικός δογματισμός, όπως κάθε εθνικισμός και δογματισμός, μη έχοντας πραγματική πίστη σε κάποια ιδεολογία ή πρόταση για την πρόοδο των κοινωνιών και του πολιτισμού, σχεδόν πάντα πρότασσαν μια ωραιοποιημένη και ιδανική εικόνα ενός ένδοξου παρελθόντος. Πρόκειται για μια «εικόνα» με την οποία εύκολα μπορεί να ταυτιστεί κανείς, αφού η απόσταση που δημιουργεί ο χρόνος δεν επιτρέπει κάποια ουσιαστική κριτική. Επιπλέον, η ιδεολογικοποίηση του παρελθόντος και η εξάλειψη κάθε κριτικής στοχεύουν στο ένστικτο και το συναίσθημα, τα οποία δεν αποτελούν εγγυήσεις αλήθειας. Αυτές είναι πολιτικές μέθοδοι χειραγώγησης που χρησιμοποιούνται σε εποχές, όπου κάθε εξουσία αναγκάζεται να «συνομιλήσει» με την κοινωνία. Στην Ελλάδα, μια τέτοια εικόνα χρησιμοποιείται και από τον νεοελληνικό πολιτικό «πολιτισμό», κατάλοιπο της Βυζαντινής εποχής, μια δοκιμασμένη πρακτική για κάθε εξουσία, η οποία προτιμά την παρακμή, καθώς αδυνατεί να προτείνει κάτι νέο που θα μπορούσε να εξελίξει την κοινωνία, να ενδυναμώσει τη δημοκρατία και να παράγει πραγματικό πολιτισμό.

Η Ελλάδα είναι άξιο τέκνο της Βυζαντινής νοοτροπίας, που βλέπει τη σκλαβιά, τη δουλοπρέπεια, τις μηχανορραφίες, τις συνωμοσίες, τις προδοσίες και, φυσικά, τη διαφθορά ως τις πιο ασφαλείς πρακτικές επιβίωσης μέσα σε ένα σύστημα. Αυτό το σύστημα έχει εμποτίσει τους υπηρέτες του (ανεξαρτήτως ιδεολογίας και ατομικής κοσμοθεωρίας) με τις ανάλογες αξίες και διδαχές. Όταν η κοινωνία χρειάστηκε πραγματικά την πολιτική να διορθώσει μεγάλα προβλήματα, οι εξουσιαστές όχι μόνο πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του λαού, αλλά δεν δίστασαν να προδώσουν και την ίδια τους την πατρίδα για να επιβιώσουν πολιτικά. Ακόμη και όσοι δεν μπόρεσαν να την προδώσουν, δεν έκαναν τίποτα για να προλάβουν το κακό ή αργότερα να το διορθώσουν. Στα μεγάλα προβλήματα αποκαλύπτεται η πραγματική εικόνα, η αξία και η ποιότητα των εξουσιαστών.

Τις τελευταίες σχεδόν δύο δεκαετίες, λόγω της σχετικής πληροφόρησης και της έκθεσης των πολιτικών αποφάσεων και επιλογών τόσο στην πραγματική όσο κυρίως στην εικονιστική δημόσια σφαίρα, τα πράγματα έχουν γίνει ξεκάθαρα και πιο κατανοητά όσον αφορά το τι πραγματικά είναι η ελληνική πολιτεία και οι διαχειριστές της. Ήδη από το 2007, αλλά κυρίως από το debate του Κώστα Καραμανλή με τον Γιώργο Παπανδρέου στις εκλογές του 2009, άρχισε να διαφαίνεται, πως η κοινωνία θα εισερχόταν σε μια πολιτική, κοινωνική και υπαρξιακή περιδίνηση, που θα οδηγούσε τη χώρα στην πλήρη διάλυση. Μια διαλυμένη κοινωνία, ωστόσο, αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για τους εξουσιαστές όλων των αποχρώσεων, καθώς η αγανάκτηση και η απελπισία πάντα στοχεύουν σε εκείνους που λαμβάνουν αποφάσεις και σε όσους συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στην παραγωγή πολιτικής.

Η ιστορία που ακολούθησε είναι γνωστή. Ο λαός προδόθηκε και η χώρα παραδόθηκε σε αλλοδαπούς εξουσιαστές γραφειοκράτες. Το πολιτικό σύστημα, διαφθαρμένο από τη μία άκρη της Βουλής έως την άλλη (σύμφωνα με την αυστηρή Καντιανή θεώρηση της διαφθοράς), συνεργάστηκε για να διασώσουν οι εξουσιαστές τις θέσεις τους, τις οποίες τους είχε εδραιώσει ο Κώστας Σημίτης μία δεκαετία νωρίτερα.

Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΚΚΕ, ως βασικοί παίκτες του ιδεολογικού χάρτη της Ελλάδας, ύστερα από την απονενοημένη «επιλογή» της κοινωνίας να δώσει την εξουσία σε μια περεστρόικα βυζαντινού τύπου, βρήκαν την ευκαιρία, από τη μία μεριά, να αναζητήσουν αποδιοπομπαίο τράγο για την αποσυμπίεση της λαϊκής οργής και από την άλλη, να παρουσιαστούν ως εκείνος ο ισοσθενής λόγος που εξισορροπεί τον πολιτικό διάλογο και αποκαθιστά τη δημοκρατική λειτουργία του κράτους. Με την άνοδο του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία, η παραδοσιακή πολιτική παρακμή, που θεμελίωσε την Ελλάδα ως κράτος, αποκαταστάθηκε. Ο Αλέξης Τσίπρας αποσύρθηκε από το άμεσο πολιτικό προσκήνιο και … κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Ωστόσο, η απονενοημένη «επιλογή» της κοινωνίας να δώσει την εξουσία στη Βυζαντινή Περεστρόικα δημιούργησε στο πολιτμπιρό του ΣΥΡΙΖΑ μια κατάσταση, όπου κάποιοι, αφού κυβέρνησαν, θεωρούν τους εαυτούς τους μικρομέγαλο μέρος του συστήματος, ενώ άλλοι προσπαθούν να επιβιώσουν πολιτικά, περιχαρακώνοντας τα προ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κεκτημένα, παρασιτώντας σε ένα ούτως ή άλλως διαχωρισμένο και κατειλημμένο πολιτικό περιβάλλον. Η επικράτηση του Στέφανου Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές του 2023 ξύπνησε ξανά (από τη στιγμή της αποχώρησης Τσίπρα) το Βυζάντιο μέσα στην Περεστρόικα, που όσο βρισκόταν στην κυβέρνηση υποσχόταν δικαιοσύνη, αποκατάσταση των πληγών της κρίσης και μεταρρυθμίσεις. Ξεκίνησαν ξανά οι συνωμοσίες, οι μηχανορραφίες και γενικά η διαφθορά που ενστάλαξε ο δογματισμός της ελληνοχριστιανικής παράδοσης στους μετέπειτα εξουσιαστές, δήθεν εξουσιαστές, πρώην «εξουσιαστές» ή κατά φαντασίαν εξουσιαστές.

Όπως στις Βυζαντινές αυλές, έτσι και στο «αλώνι» του ΣΥΡΙΖΑ, όταν κάποιοι αποχωρούν, αφήνουν εφεδρείες για μετέπειτα συνωμοσίες και διαλυτικές παρεμβάσεις. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, είτε αυτή προέλθει από την πολιτική αστάθεια και την απολιτική lifestyle συμπεριφορά του Κασσελάκη είτε από τη διαφθορά της Βυζαντινής Περεστρόικας, δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η πολιτική σκηνή αντιλαμβάνεται την κοινωνία. Κανείς, βέβαια, δεν περιμένει ότι θα νοιαστούν για την κοινωνία, αλλά η στοιχειώδης αστική ευπρέπεια θα μπορούσε να δώσει έστω και μια εντύπωση ότι οι αντιπαραθέσεις για πολιτικά θέματα αφορούν την κοινωνία και όχι τις προσωπικές θέσεις και την επιβίωση του πολιτμπιρό.

Ποιος πραγματικά νοιάζεται που η χώρα είναι τόπος διαφθοράς και διασπάθισης δημοσίου χρήματος; Ποιος νοιάζεται που οι θεσμοί εξυπηρετούν μια μικρή ομάδα διεφθαρμένων κηφήνων; Ποιος αλήθεια νοιάζεται που η Ελλάδα είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές, όπου η Θεσσαλία έχει μετατραπεί σε βάλτο και πηγή μόλυνσης για χιλιάδες κατοίκους και οι πυρκαγιές έχουν καταστρέψει τον φυσικό πλούτο; Ποιος νοιάζεται πραγματικά που την χώρα ουσιαστικά διοικούν καρτέλ και μαφιόζοι; Ποιος νοιάζεται που η ακρίβεια έχει ισοπεδώσει τα νοικοκυριά; Ποιος από τους κηφήνες της Αριστεράς νοιάζεται για την καταστροφή της δημόσιας υγείας και παιδείας; Ακόμη κι αν νοιάζονται, πόσο ικανοί είναι να αναλάβουν την ευθύνη; Ποιος από τους παραδοσιακούς αριστερούς πολιτικούς σήμερα δεν έχει ξεπέσει στα μάτια του κόσμου, ειδικά μετά τα καμώματά τους τα τελευταία χρόνια; Ποιος μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο;

Ένα πολιτικό σύστημα που δεν διαθέτει καμία ουσιαστική πολιτική αξία είναι καταδικασμένο, είτε αυτό γίνεται μέσω παρακμιακών πρακτικών και επιλογών είτε ήταν εξαρχής και θεμελιωδώς έτσι. Η μόνη αναγκαιότητα για το πολιτικό σύστημα είναι οι μεν δεξιοί να χειραγωγούν την κοινωνία με τις ελληνοχριστιανικές εικόνες και τους ρομαντισμούς του παρελθόντος, οι δε αριστεροί να κάνουν μνημόσυνα και να χειραγωγούν την κοινωνία με φρούδες ελπίδες μιας καλύτερης σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Αυτός, όμως, δεν είναι ισοσθενής λόγος. Είναι λόγος, είτε να μεταναστεύσεις σε κάποια άλλη χώρα, λιγότερο ή καθόλου παρακμιακή, είτε απλά να γυρίσεις την πλάτη σου σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που ταλαντεύεται μεταξύ δουλοπρέπειας και προδοσίας.

Ένα σύστημα που παρασιτεί εις βάρος δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, που απλά επιβιώνουν χάρη στο φιλότιμό τους.

ΥΓ1: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει κανένα αντίπαλο δέος. Ούτε η επάνοδος του Τσίπρα στα πολιτικά πράγματα αποτελεί ρεαλιστική λύση που θα μπορούσε να επιβραδύνει την παρακμή ή να αποτελέσει απειλή για τη ΝΔ. Ούτε το ΚΚΕ έχει κάποια αξία, αφού, με την απομάκρυνση του Τσίπρα και τον επαναπατρισμό ορισμένων παλαιών χαμένων ψήφων και την αύξηση των ποσοστών του, αποσύρθηκε στα «θερινά ανάκτορα» του Περισσού. Το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει ένα εγγενώς διεφθαρμένο κόμμα, όσο κι αν προσπαθούν να αλλάξουν την εικόνα του με διαδικασίες μάρκετινγκ. Παραμένει ουρά της ΝΔ, καθώς τα περισσότερα στελέχη της σχολής Σημίτη αποτελούν δομικό πολιτικό υλικό της κυβέρνησης Μητσοτάκη (μαζί με ακροδεξιούς και νεοφιλελεύθερους).

ΥΓ2: Λύση στην όλη ζοφερή πολιτική κατάσταση δεν μπορεί να δοθεί από επιλογή. Όποια επαναστατική φλόγα υπήρχε στον λαό κατά τη διάρκεια της κρίσης εξαφανίστηκε, λόγω του δογματισμού, του φραξιονισμού, της δειλίας, της ανικανότητας και της διαφθοράς. Η λύση θα έρθει από τη φύση. Ως κοινωνία, θα βρεθούμε σε μια πρωτόγονη, πρωτόβουλη κατάσταση και, τηρουμένων των αναλογιών του παγκόσμιου πολιτισμού και της εποχής, θα ξεκινήσουμε από την αρχή. Δεν χρειάζεται, όμως, να απογοητευόμαστε, καθώς κάτι παρόμοιο έχει ξαναγίνει… στο Βυζάντιο.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr