«Daniel», ένας χρόνος μετά…

Γράφω αρκετά για την επαρχία, που ξαφνικά αγάπησα, και το πόσο όμορφη είναι. Δεν είναι πάντα όμως τόσο όμορφη. Έναν χρόνο και κάτι μέρες πριν η Καρδίτσα ζούσε για δεύτερη φορά τον τρόμο της πλημμύρας, λίγο μετά την καταστροφή που έφερε η κακοκαιρία του «Ιανού». Αυτή τη φορά ήταν ο «Daniel». Την καταστροφή του «Ιανού» δεν την έζησα από κοντά, άκουσα μόνο διηγήσεις που έμοιαζαν απίστευτες για πόλη του 21ου αιώνα.

Το πιο σοκαριστικό ωστόσο, ήταν το τραύμα που είχε μείνει στους κατοίκους: σε κάθε ξαφνική βροχή ή καλοκαιρινή μπόρα τους έβλεπα να τρομάζουν, να τρέχουν να προφυλάξουν αυτοκίνητα και σπίτια, να παίρνουν τηλέφωνα για να σιγουρευτούν πως όλα είναι καλά, πράγματα που μου φαινόντουσαν από αστεία ως παράλογα για μια μπόρα του μισάωρου. Μέχρι που έζησα τον «Daniel»…

Μνήμες από τον κατακλυσμό

Η πόλη σίγουρα δεν έσφυζε από ζωή, αφού ακόμα μάζευε τα κομμάτια της από τον «Ιανό», οι πρώτες προειδοποιήσεις για την κακοκαιρία άρχισαν να φτάνουν με το 112 και οι μετεωρολόγοι μιλούσαν για ένα φαινόμενο άνευ προηγουμένου, με πρωτόγνωρες βροχοπτώσεις που θα ξεπερνούσαν κάθε στατιστικό στοιχείο. Οι κάτοικοι της Καρδίτσας δεν μπορούσαν να φανταστούν πως η πόλη θα πνιγόταν για δεύτερη φορά, οπότε άρχισαν από μόνοι τους να προσπαθούν να προστατεύσουν τα υπάρχοντά τους, μην περιμένοντας τον κρατικό μηχανισμό αυτή τη φορά.

Οι πρώτες σταγόνες έπεσαν σαν προειδοποίηση, μέσα σε λίγες ώρες η βροχή άρχισε να πέφτει ασταμάτητα και γρήγορα οι δρόμοι της πόλης μετατράπηκαν σε ποτάμια, κάτι που μάλλον δε θα έπρεπε να συμβεί, αφού υπήρχε πλέον το πάθημα που έπρεπε να έχει γίνει μάθημα… Τα υπόλοιπα έγιναν πολύ γρήγορα, με χωρία να πλημμυρίζουν, ανθρώπους να αγνοούνται, ανθρώπους να χάνονται σε λίγα λεπτά. Φωνές ανθρώπων πνιγμένες μέσα στον θόρυβο του νερού και της καταιγίδας, η αίσθηση της αβοήθητης απομόνωσης σε έναν κόσμο που ξαφνικά είχε γίνει ξένος και επικίνδυνος.

Η μέρα μετά: Η ζωή σε αργή κίνηση

Οι μέρες μετά θύμιζαν εμπόλεμη ζώνη, με σειρήνες κι έλικες να ακούγονται κάθε ώρα, με αυτιά τεντωμένα μήπως μάθουν κάποιο νέο και τους υπεύθυνους να πανηγυρίζουν τη σωτηρία της πόλης με το ελάχιστο των ζημιών. Για τα χωριά κουβέντα… Αυτά που έγιναν λίμνες, που είχαν καλλιέργειες και ζώα, που ήταν πυρήνας ζωής και οικονομίας. Σώθηκε η πόλη, που όντως, δεν άντεχε κι άλλη καταστροφή, αλλά το κόστος ποιο ήταν τελικά;

Για μέρες εθελοντές με βάρκες, κανό κι ό,τι άλλο είχαν έπλεαν στις λίμνες που είχαν δημιουργηθεί προσπαθώντας να σώσουν ό,τι σώζεται. Όχι και πολλά δηλαδή…

Κάθε γωνιά είτε πόλης, είτε χωριού, κουβαλάει μια ιστορία: σκισμένες φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα παρασυρμένα από τα ρεύματα, αφημένα ως μάρτυρες μιας ζωής που άλλαξε σε λίγες στιγμές,η αίσθηση της ανημποριάς και του αβέβαιου μέλλοντος ήταν διάχυτη παντού, οι πληγές της καταστροφής μένουν ορατές, όχι μόνο στα κτίρια αλλά και στις ψυχές, ενώ οι κάτοικοι προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν την καταστροφή, με τις εικόνες του νερού που σαρώνει τα πάντα να γίνονται μνήμες που χαράσσονται βαθιά στο μυαλό.

Σημάδια ανεπούλωτα

Ένας χρόνος πέρασε, αλλά για τους κατοίκους του νομού Καρδίτσας, ο «Daniel» είναι ακόμα παρών σε κάθε ραγισμένο τοίχο και πλημμυρισμένο υπόγειο, με την πόλη να προσπαθεί να σηκωθεί στα πόδια της, αλλά οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές: υποδομές που δεν έχουν αποκατασταθεί, σπίτια εγκαταλελειμμένα, καλλιέργειες κατεστραμμένες αποτελούν καθημερινή υπενθύμιση των όσων έγιναν. Τα κατεστραμμένα γεφύρια και οι προχειροφτιαγμένοι δρόμοι δυσχεραίνουν την καθημερινότητα των κατοίκων, και οι υποσχέσεις για αποκατάσταση φαίνεται να χάνονται μέσα στη γραφειοκρατία.

Η κρατική βοήθεια, παρά τις διαβεβαιώσεις, δεν έχει φτάσει ποτέ στο σύνολό της, αφού οι αποζημιώσεις καθυστερούν, αφήνοντας τους πληγέντες να παλεύουν μόνοι τους. Αγρότες και μικροεπιχειρηματίες παλεύουν να ξαναστήσουν τις δουλειές τους χωρίς τη στήριξη που τους υποσχέθηκαν, σπίτια και χωριά παραμένουν ερημωμένα, μνήμες που μένουν ανεπούλωτες και ένα καθημερινό αίσθημα απογοήτευσης και οργής. Οι κάτοικοι νιώθουν ξεχασμένοι από την πολιτεία, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που φεύγουν από την περιοχή προκειμένου να κλείσουν τις πληγές τους και να προχωρήσουν μπροστά.

Μαθήματα από την καταιγίδα

Η θύμηση του «Daniel» όμως δεν είναι μόνο το νερό και η λάσπη που πλημμύρισαν την πόλη και τα χωριά, αλλά και η απογοήτευση που άφησε πίσω της η αδράνεια της πολιτείας. Οι ελπίδες για αποζημίωση και υποστήριξη έχουν ξεθωριάσει, αφήνοντας ένα τοπίο γεμάτο με υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και ανθρώπους που προσπαθούν ακόμα να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Έναν χρόνο μετά πολλοί αναρωτιούνται αν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα.

Όμως όλο αυτό δεν ήταν απλώς μια φυσική καταστροφή· ήταν μια δοκιμασία για τη δύναμη και την αντοχή των ανθρώπων, ένα ανεξίτηλο σημάδι που τους θυμίζει πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η κανονικότητα της ζωής. Η καταστροφή στην Καρδίτσα άφησε πέρα από τις ζημιές και μια πολύτιμη παρακαταθήκη: την αξία της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης δύναμης σε μια πόλη που, αν και πληγωμένη, συνεχίζει να παλεύει, δείχνοντας ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, η ελπίδα και η ανθρωπιά μπορούν να νικήσουν.

Ειδήσεις σήμερα:

Κασσελάκης: Aκύρωσε προγραμματισμένη συνέντευξη στο MEGA μετά τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ – Τι σχολίασαν οι δημοσιογράφοι (video)

Καιρός: Νέο έκτακτο δελτίο για την κακοκαιρία Atena – Οι 6 περιοχές που θα «χτυπηθούν» από σήμερα 

Περιπολικό πάρκαρε σε ράμπα ΑΜΕΑ στη Λεωφόρο Συγγρού: Η απίστευτη απάντηση του Υπουργείου στις καταγγελίες (video)

Ο Σεφερλής απαντά για την κριτική για το Nemo: «Καταλάβετε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην κοροϊδία και τη σάτιρα»

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr