Χιλιάδες θεατές βρέθηκαν χθες στο Καλλιμάρμαρο, στη μεγάλη συναυλία για τα Τέμπη, σε μια ιστορική βραδιά που θα μας συντροφεύει για πάντα και θα στοιχειώνει κάθε προσπάθεια συγκάλυψης και ατιμωρησίας.
Έγιναν πάρα πολλά στη χθεσινή συναυλία, ο παλμός και τα συνθήματα, η Μαρία Καρυστιανού συντροφιά με τον Νίκο Πλάκια και κυρίως τα τραγούδια.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Φοίβος Δεληβοριάς και οι “Κοινοί Θνητοί” βρέθηκαν επί σκηνής και ένωσαν τις φωνές τους με όλους αυτούς που θέλησαν να τιμήσουν με την παρουσία τους τη μνήμη των θυμάτων, με όλους αυτούς που εδώ και ένα χρόνο φωνάζουν πως το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί.
Οι στιγμές που συγκλόνισαν ήταν αμέτρητες. Ένας χείμαρος συναισθημάτων και εικόνων κατέκλυσε το Καλλιμάρμαρο αλλά αυτό ειδικά που έκανε ο Φοίβος Δεληβοριάς δικαίως μνημονεύεται και αναπαράγεται ως το πιο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της συναυλίας για τα Τέμπη.
Ο σπουδαίος δημιουργός λίγο πριν φύγει από τη σκηνή, αποκάλυψε πως το προηγούμενο βράδυ, έγραψε ένα νέο τραγούδι για θύματα των Τεμπών αφιερωμένο στους γονείς των αδικοχαμένων νέων.
Εμπνευσμένος από τη φράση που έγινε σλόγκαν αγώνα, «Πάρε με όταν φτάσεις», έγραψε τον συγκλονιστικό στίχο «Θα σε πάρω εγώ τηλέφωνο παιδάκι μου όταν φτάσω».
Το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά για τα Τέμπη
Ο Φοίβος Δεληβοριάς ανέβηκε στη σκηνή τονίζοντας πριν ξεκινήσει να τραγουδάει: “Καλησπέρα είμαστε όλοι εδώ, από τον Φεβρουάριο του 2023 η ανάγκη για δικαιοσύνη κυλά από τα μάτια μας. Ο,τι τραγουδήσουμε σήμερα είναι αφιερωμένα στους γονείς και συγγενείς που προχωράνε μέσα σε ένα απόλυτο δικαστικό σκοτάδι και για δουν που βρίσκεται κρυμμένη η ευθύνη”, και λίγο πριν μας αποχαιρετίσει παρουσίασε το νέο τραγούδι λέγοντας χαρακτηριστικά:
«Το έγραψα χθες το βράδυ και είναι χαρισμένο από την καρδιά μου σε όλους τους γονείς των Τεμπών. Καλή δύναμη στον αγώνα σας όλο το κουράγιο μας μαζί σας, το τραγούδι αυτό, είναι δικό σας».
Αναλυτικά οι στίχοι του τραγουδιού:
«Που είσαι τώρα φως μου,
ήτανε γραμμένο να’ μαι δω για πάντα να σε περιμένω,
όσο κι αν κρατήσει, να μην το ξεχάσεις, όταν φτάσεις πάρε, πάρε όταν φτάσεις
θα το γράψει ο τοίχος, θα το γράψει ο βράχος, πως δεν ήταν μόνο ενός ανθρώπου λάθος…
Θα το πει η σημύδα, θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει όπου βρει το κέρδος…
Θα το πει η λεβάντα, θα το πει η μυρσίνη πως κυλάει στα μάτια η δικαιοσύνη..
Μάτια του παιδιού μου, που δεν θα φιλήσω, δεν υπάρχει τρόπος πια να σταματήσω…
Μ’έχει να έρθει ο πήχης και το χαλινάρι μ έχει να έρθει η νέμεσις και να τους πάρει..
Αν δεν βρω το τέρμα, δεν θα ησυχάσω, δεν θα σταματήσω δεν θα ξαποστάσω,
δεν θα κάνω πίσω και δεν θα ξεχάσω, θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω».
Γιατί όμως το τραγούδι που έγραψε ο Φοίβος προκαλεί από χθες απανωτά κύματα συγκίνησης; Ίσως έχει να κάνει με αυτές τις 16 λέξεις που εμπεριέχει. Μέσα σε 16 λέξεις ο Φοίβος Δεληβοριάς κατάφερε να στριμώξει όσα έχει σκεφτεί και νιώσει μια ολόκληρη χώρα για τα Τέμπη. Η παρακάτω ανάρτηση του Αντώνη Ανδρουλιδάκη , έχει ένα ψυχαναλυτικό υπόστρωμα και δίνει μια άλλη διάσταση σε αυτό που κατάφερε να υλοποιήσει ο αγαπημένος μουσικός.
Ολόκληρη η ανάρτηση για το τραγούδι του Δεληβοριά
«Κάτι σπουδαίο συνέβη χθες βράδυ στο συλλογικό μας ασυνείδητο.
Η μοιρασμένη οδύνη, η οδύνη που κοινωνείται, “ζέστανε” τις καρδιές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αφαιρώντας τους το “παγωμένο” κέλυφος που το διαρκές συλλογικό μας τραύμα είχε προκαλέσει. Μπορούμε να νοιώθουμε ξανά!
Το αρχέτυπο της “παγωμένης” αδιαφορίας υποχώρησε δραστικά μπροστά στην ανάδυση της κοινής για όλους μας ευαλωτότητας.
Η κοινότητα όλων των νεκρών και ζωντανών μας μαζί, η συστημική μας “κοινότητα μοίρας” (Bert Hellinger), συγκροτήθηκε εκ νέου ως άλλη Εκκλησία του Δήμου και το ψήφισμα εγκρίθηκε πανηγυρικά.
Όλοι μας, οι ζωντανοί και οι αγαπημένοι μας νεκροί, ήταν “εκεί” κοινωνώντας από το κοινό κοχλιάριο της Αγάπης.
Εκείνες τις ώρες οι ψυχές απαλλάσσονται από τις ναρκισσιστικές τους υπεκφυγές, τα χελωνίστικα καβούκια μας θρυμματίζονται και το κοινό τραύμα εκτίθεται με γενναιότητα στη συμπονετική ανάσα του διπλανού.
Οι κοινωνικοί ιστοί που είχαν εδώ και χρόνια διαραγεί, στη στιγμή επανασυντίθενται. Ο συντονισμός με τον Άλλο που επίσης πονά κατορθώνεται, όπως οι μουσικές, οι φωνές του τραγουδιού εναρμονίζονται κι ας είναι η καθεμιά διαφορετική.
Όλη αυτή η ωκεάνεια κοινωνική δυναμική συμπυκνώνεται, “βάζει λόγια στα δάκρυα μας” και εκφράζεται επιτέλους στον λυγμό του Foivos Delivorias.
“Δεν θα κάνω πίσω
Και δεν θα ξεχάσω
Θα σε πάρω εγώ
παιδάκι μου όταν φτάσω”.
Η ανάληψη της ενήλικης ευθύνης επούλωσης του Συλλογικού Τραύματος, η θεραπευτική του βάση δηλαδή, έχει ήδη θεμελιωθεί. Μέσα απ’ αυτες τις δεκαέξι λέξεις το Συλλογικό μας Ασυνείδητο βρήκε τον δρόμο του να γίνει συνειδητό. Η δέσμευση έρχεται με τεράστια δύναμη από το παρόν, κοιτά στο παρελθόν και αναφέρεται στο μέλλον. “Θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω”. Το “παιδάκι μου” είναι ο νέος νοηματοδοτικός ελκυστής, που μας σηκώνει από τον εντός μας καναπέ. Αυτό ορίζει πλέον τη στάση μας απέναντι στα πράγματα.
Δεν σημαίνουν όλα αυτά πως από αύριο όλα θα είναι διαφορετικά στην “έρημη χώρα”. Θέλει χρόνο το νερό που ποταμού να τρέξει απ’ την πηγή του ως τη θάλασσα. Θέλει χρόνο η νερένια οργή για να πνίξει τους ανεύθυνους υπεύθυνους και τους “άνοιωθους” συνοδοιπόρους τους.
Αλλά η πηγή ήδη αναβλύζει, ρέει και κανείς δεν μπορεί να τη σταματήσει…».
Ειδήσεις σήμερα: