Κακομαθημένοι της πολιτικής, νεόπλουτοι της εξουσίας

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ανάμεσα στις παγίδες που έχει η πολιτική, είναι να θεωρήσεις πως  είσαι  ο μοναδικός και αλάθητος εκφραστής της. Στο επόμενο στάδιο, πολιτική γίνεται όχι μόνο ό,τι περνά από το προσωπικό σου φίλτρο, αλλά ό,τι σε συμφέρει.  Βέβαια η φύση της πολιτικής απαιτεί περισσότερο διαλεκτική από έναν εμπειρισμό του συμφεροντολόγου αλλά δυστυχώς εν αντιθέσει με τα “μεγάλα της νοήματα” η πολιτική ως γνωστόν είναι γεμάτη από ποταπές πρακτικές.

Στην ιστορία της ταλαιπωρημένης αυτής χώρας, πολιτικοί και πολιτικές, ταύτισαν τον εαυτό τους με την αποκλειστικότητα του πατριωτισμού, του εθνικού συμφέροντος, την αλήθεια, το δίκιο, κρύβοντας στην πραγματικότητα πως ταυτίζονταν με το πολιτικό και καθόλου σπάνια με το προσωπικό συμφέρον.

Δεν θέλει απαραίτητα όποιος ακολουθεί τον δρόμο της πολιτικής να στραφεί ενάντια στο λαό του. Δεν είναι ένας βρωμερός οσφυοκάμπτης ή ένας καιροσκόπος που επέλεξε “καλό επάγγελμα” κοροιδεύοντας ανθρώπους. Η πολιτική όμως αποχωρίζεται από τα θεωρητικά της τα κίνητρα, απομακρύνεται από την ευγενή αντιπαράθεση που επαγγέλεται, γίνεται ξένη με την κοινωνία όταν δεν ελέγχεται. Έλεγχος δεν είναι η τετραετής επανεκλογή, αλλά το καθημερινό πλαίσιο δημοκρατικής λειτουργίας και ελέγχου μέσα στο οποίο πρέπει να λειτουργεί η πολιτική. Αυτός ο έλεγχος είναι ένα κομμάτι της ευθύνης της δημοσιογραφίας.

Θεωρητικά ο δημοσιογράφος είναι απέναντι στην εξουσία. Είναι η μοναδική εγγύηση πως έτσι θα εξυπηρετεί την κοινωνία και θα εμποδίζει τη φυσική ροπή της εξουσίας στην εξαπάτηση και τον αυταρχισμό . Στο θέμα αυτό δεν υπάρχει διαχωρισμός καλών και κακών. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Αν η εξουσία δεν ελέγχεται, κατρακυλά γρήγορα στη διαφθορά , την αυτάρκεια, την εξαπάτηση και τον αυταρχισμό, ακόμη και αυτή η εξουσία που δεν είχε τέτοια πρόθεση. Αυτό δεν καθιστά τον δημοσιογράφο ούτε δίκαιο, ούτε καλό. Κάνει απλώς τη διαδικασία του ελέγχου απαραίτητη.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, η ανακοίνωση του Προεδρείου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, που επιπλήττει το Κουτί της Πανδώρας γιατί τόλμησε να γράψει πως στην Κοινοβουλευτική Ομάδα υπάρχει σοβαρό θέμα με τον Γραμματέα της Κ.Ο Χρήστο Μαντά (και με τον διευθυντή της ΚΟ προσθέτω σήμερα) δεν είναι παρά αποτέλεσμα της μάχης μεταξύ δημοσιογραφίας και εξουσίας κατά μία έννοια. Το θέμα είναι πώς δίνεται αυτή η μάχη.

Ως σήμερα ο κύριος Χρήστος Μαντάς, δεν απάντησε αν προσπάθησε να κόψει Ερώτηση βουλευτών ώστε να μην κατατεθεί στη Βουλή, αν δηλαδή προσπάθησε να σταματήσει τον Συνταγματικά κατοχυρωμένο Κοινοβουλευτικό έλεγχο. Αντ αυτού απάντησε το Προεδρείο της ΚΟ, δείχνοντας πως έχει μια μεταφυσική και όχι πολιτική σχέση με την αλήθεια. Το Προεδρείο γνωρίζει καλά, ποιων βουλευτών η ερώτηση επιχειρήθηκε να μην κατατεθεί και έχει στην κατοχή του και επιστολές διαμαρτυρίας βουλευτών για την προσπάθεια ελέγχου του Κοινοβουλευτικού έργου. Αντί να αντιμετωπίσει πολιτικά το πρόβλημα, προτίμησε να εφεύρει ένα εχθρό και ψεύτη, δηλαδή εμένα. Ο χαρακτηρισμός του προεδρείου μάλιστα για “αήθη επίθεση” από το Κουτί της Πανδώρας, δεν εκφράζει και πολύ πολιτικό ήθος. Δεν διέψευσαν, δεν είπαν πως κάνουμε λάθος όπως είχαν δικαίωμα, επέκτειναν όπως έκανε στο παρελθόν ο Μουρούτης στη σφαίρα του ήθους. Να τους θυμίσω λοιπόν πως το ήθος μας εδώ στο Κουτί της Πανδώρας και το HOT DOC, ειναι το ήθος των δημοσιογράφων που έδωσαν μάχες με κόστος ενάντια στη διαφθορά, στην κατάπτωση της Δημοκρατίας και μοιραία (όχι γιατί αυτό επιδιώκαμε) για να καταλάβουν και οι ίδιοι τις καρέκλες εξουσίας που έχουν. Επειδή μου σφύριξαν πως «συγγραφέας» της ανακοίνωσης είναι δημοσιογράφος, θα προτιμούσα να τον θαυμάσω κάποτε σε μία έστω δημοσιογραφική επιτυχία μάχης με το κωλοσύστημα και όχι σε επιτυχίες κομματικής ασυλίας και κομματικής φορμόλης Πολιτμπιρό.

Εκπρόσωποι ενός κόμματος που εκφράζει ένα άλλο ήθος στην πολιτική, όταν μάλιστα κατέχουν θέσεις Προεδρείου της ΚΟ, πρέπει να έχουν το ήθος που επιβάλει η μνήμη και η ιστορία, εκτός από τις αρχές του κόμματος. Να θυμούνται σε ποιόν απευθύνονται και να αναρωτιούνται αν έχουν το δικαίωμα να μιλάνε. Να θυμούνται τέλος ποιος είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου, αλλά και της Αριστεράς.

Από τις πρώτες ώρες δημοσίευσης του ρεπορτάζ που αφορούσε την πρακτική Μαντά, το site γνώρισε επίθεση που είχε να δει από την εποχή της μονταζιέρας της Συγγρού. Σχολιογράφοι και σχολιολόγοι, άρχισαν να μας επικρίνουν γιατί το ρεπορτάζ ήταν ανώνυμο. Λες και αν είχε το όνομα «Γιάννης Χατζητετές» όλα θα ήταν καλά.  Απέδωσαν σε εμάς το χαρακτηρισμό «Μπαλτάκος του ΣΥΡΙΖΑ» ενώ ήταν ξεκάθαρο πως ήταν ρήση σε εισαγωγικά βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι και αυτοί θεωρούν εαυτό Αριστερό, δίκαιο και τίμιο όσο και ο κύριος Μαντάς. Στη συνέχεια, πάλι συντονισμένα, βγήκε η γνωμάτευση: «ο Βαξεβάνης επιτίθεται στο Συριζα γιατί δεν είναι στην ΕΡΤ». Ας έχω ανακοινώσει μήνες τώρα πως ούτε θέσεις με ενδιαφέρουν ούτε πρόκειται να πάω στην ΕΡΤ (εδώ μια σχετική τέτοια ανακοίνωση https://www.koutipandoras.gr/article/135362/na-parei-potami-stayro-moy). Ας έχω γράψει πως οι θέσεις που εκφράζω είναι η βαθιά μου πίστη στην ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα και την Ευρώπη και τίποτα άλλο.

Τα χρεώνεται όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, δεν είναι θέμα ΣΥΡΙΖΑ. Είναι  η συμπεριφορά των κακομαθημένων της πολιτικής που ταυτίζουν τον εαυτό τους κατά καιρούς με την αλήθεια, την πρωτοπορία, την καθαρή ιδεολογία, δίνοντας το δικαίωμα, επίσης στον εαυτό τους, να κανοναρχεί, να δικαιολογείται, ακόμη και να κανιβαλίζει. Είναι επίσης η μέθη και η αυταπάτη κάποιων νεόκοπων της εξουσίας που θεωρούν πως η εξουσία είναι για πάντα, είναι δικιά τους, είναι  προσωπική τους επιβεβαίωση και αξία και όποιος την κρίνει είναι εχθρός. Ο σκουπιδοτενεκές της Ιστορίας είναι γεμάτος από τέτοιους αυτάρεσκους αλάθητους και από καλή πρόθεση ψεύτες. Για όλους αυτούς, η γιαγιά μου η οποία δεν ήξερε από πολιτική έλεγε το γνωστό «έκανε και η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο».

Η Αριστερά, επειδή ο κόσμος το επέλεξε, επειδή η ίδια έπεισε,κατάφερε να κερδίσει ένα ιστορικό στοίχημα. Πέρασε από το σύνδρομο της ήττας στη μεγάλη ευθύνη που δεν χωράει ήττα. Θα είναι κρίμα να χάσει γιατί κάποιοι πεφωτισμένοι εκφραστές της, ξάπλωσαν στο κρεββάτι της εξουσίας έχοντας την ακλόνητη πεποίθηση πως είναι ιδανικοί εραστές της.

ΥΓ: «Αρχή άνδρα δείκνυσι» έλεγε ο έρμος ο Σοφοκλής. Και δεν ξέρω ποιός τελικά είναι πιο μάγκας και ηθικός. Αυτός που μπορεί να έχει εξουσία και αρνείται γιατί είναι ταγμένος σε αυτά που πιστεύει και του αρκεί, ή αυτός που τρέχει για να την πάρει και να αποκτήσει μαζί της και προσωπικό ανάστημα;