Επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή το αφιέρωμα του Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο

Το Φεστιβάλ Αθηνών, τιμώντας τα 90 χρόνια από τη γέννηση ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες, μας καλεί αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύουμε, σε μια συναυλία πιο συμβολική από ποτέ!
 
Το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος φέτος συμπληρώνει τα ενενήντα του χρόνια, σφραγίστηκε από τη μεταπολεμική ιστορία του τόπου μας, αλλά και τη σφράγισε ανεξίτηλα. 

Έτσι, κάθε νέα παρουσίαση αγαπημένων έργων του κορυφαίου δημιουργού, όπως η μεγαλόπνοη Πρώτη συμφωνία (1954) ή το εμβληματικό Άξιον εστί (1960-1962), καθίσταται κάτι πολύ παραπάνω από μια ευχάριστη υπόμνηση της μουσικής του. Μας χαρίζει την αναζωογονητική επανασύνδεσή μας με ήχους, μελωδίες, συναισθήματα, γεγονότα και οραματισμούς που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορικής και αισθητικής ταυτότητας του λαού μας.

Στην μεγάλη αυτή συναυλία που θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 14 Ιουλίου στο Ηρώδειο με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, συμμετέχουν ο Γιώργος Νταλάρας, ο Δημήτρης Πλατανιάς, ο Άκης Σακελλαρίου και οι χορωδίες των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, «Μελωδοί», και η Χορωδία της Ε.Ρ.Τ.

Με αφορμή, τη συναυλία – αφιέρωμα , ο Μίκης Θεοδωράκης, απέστειλε την παρακάτω επιστολή:

Θέλω να ευχαριστήσω το Φεστιβάλ Αθηνών και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών για την απόφασή τους να παρουσιάσουν στο Ηρώδειο τα έργα μου «Πρώτη Συμφωνία» και «Άξιον Εστί». Όπως επίσης να χαιρετήσω όλους τους άξιους συντελεστές, που είμαι βέβαιος ότι με το ταλέντο και την προσωπικότητά τους θα βοηθήσουν, ώστε τα έργα μου να έχουν την όσο γίνεται καλλίτερη ερμηνεία και παρουσία. 

Πρέπει να ομολογήσω, ότι αισθάνομαι άβολα που η μουσική μου θα ακουστεί σε μια εποχή που κυριαρχείται από τον μεγάλο πόνο των γερόντων που λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαΐ. Είναι επόμενο να αισθάνομαι ντροπή, ειδικά εγώ που ενώ κουβαλάω στην πλάτη μου τα ίδια χρόνια, έχω το προνόμιο να απολαμβάνω την ίδια στιγμή την μεγάλη χαρά ενός ανθρώπου της Τέχνης, που το έργο του παρουσιάζεται σε έναν ιστορικό χώρο μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό.

Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ο συμβολισμός από την συνύπαρξη μέσα στον ίδιο Λαό του πόνου και της ελπίδας αλλά και της βεβαιότητας ότι κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί, ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα. 

Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι την Πρώτη μου Συμφωνία την συνέθεσα μέσα σε συνθήκες του μεγαλύτερου Πόνου που μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος, για να αποδείξω ότι η Ελπίδα είναι αυτή που θριαμβεύει πάντοτε όταν έχει κανείς μέσα του αληθινή Πίστη στον Άνθρωπο και στη Ζωή. 

Σας ευχαριστώ όλους.

Αθήνα, 9.7.2015
    
Μίκης Θεοδωράκης