Η νέα όψη του πολέμου

Γράφει ο Πέτρος Δημητρίου

Από πού να αρχίσω; Είμαι ακόμη ζαλισμένος από την απαράδεκτη εκείνη απόφαση του Eurogroup της 25η Μαρτίου 2013. Δηλαδή από το οικονομικό πραξικόπημα το οποίο έλαβε χώρα εις βάρος της πατρίδας μας της Κύπρου και που είχε ως μοναδικό του στόχο και σκοπό την ανατίναξη των θεμελίων της οικονομίας της χώρας μας.

Οι αποφάσεις που λήφθηκαν εκείνη τη μέρα έγιναν αισθητές σε πρώτο βαθμό κυρίως από όλους τους συμπατριώτες μου οι οποίοι είχαν κάνει το «έγκλημα» να διατηρούν της οικονομίες τους σε λογαριασμούς της Τράπεζας Κύπρου και της Λαϊκής. Είχαν βλέπετε υποπέσει στο «αμάρτημα» να διατηρούν τα χρήματά τους στις τράπεζες της χώρας τους και όχι σε τράπεζες του εξωτερικού όπως κάποιοι άλλοι. Την ίδια στιγμή ούτε και εσωτερική/κυβερνητική πληροφόρηση είχαν για να τις μετακινήσουν έγκαιρα όπως είχαν πράξει τα γνωστά λαμόγια τα οποία παρελαύνουν καθημερινώς στα πάνελ των διαφόρων τηλεοπτικών εκπομπών, ενημερωτικών και μη εκφέροντας άποψη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι αυτοί παρουσιάζονται να είναι υπερβολικά άνετοι όταν βρίσκονται μπροστά στις κάμερες. Ναι το έχετε ήδη αντιληφθεί, αναφέρομαι σε πολιτικούς των συγκυβερνώντων κομμάτων και μη, σε ακαδημαϊκούς, αλλά και σε οικονομολόγους οι οποίοι ξαφνικά θυμήθηκαν μετά την καταστροφή ότι την είχαν μεν προβλέψει… αλλά δεν έπραξαν τίποτα για να την αποφύγουν δε. Μα που κρυβόσασταν τόσο καιρό κύριοι;

Περνώντας τώρα από το γενικό στο ειδικό, θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στην περίπτωση της οικογένειάς μου. Με τους δύο γονείς πρόσφυγες από το 1974 να έχουν χάσει τα πάντα. Δεν το έβαλαν όμως κάτω. Ξεκίνησαν από το τίποτα και με το φόβο να μην τους ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο – που να ήξεραν – προτίμησαν αντί για απόκτηση γης να κρατήσουν στο πλάι κάποιες οικονομίες οι οποίες θα βοηθούσαν τους ίδιους στα γηρατειά, αλλά και τα παιδιά τους να κάνουν μία αρχή στη δική τους ζωή.

Στην πορεία των χρόνων μία νέα περιπέτεια προέκυψε για αυτούς αφού ο δευτερότοκος υιός τους – ο γραφών – το 1997 στα δεκατέσσερα του έτη κατέστει ανάπηρος. Η ειδική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη η οποία χρειάζεται αλλά και οι οικονομικά δαπανηρές μεταβάσεις σε εξειδικευμένα ιατρικά κέντρα του εξωτερικού δεν αφήνουν καμία άλλη επιλογή για αυτούς. Καθώς κράτος προνοίας σε αυτή τη χώρα απλά δεν υφίσταται, το γεγονός που είχαν να αντιμετωπίσουν έκανε επιτακτική την ανάγκη φύλαξης κάποιων χρημάτων σε κάποιο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα της χώρας. Η τύχη – ή η ατυχία – έφερε τα πράγματα έτσι ούτως ώστε αυτό να καταρρεύσει εν ριπή οφθαλμού… και μαζί κατέρρευσαν όλες οι πιθανότητες για εξασφάλιση της απαραίτητης ευημερίας της οποίας χρειάζεται ένας άνθρωπος – πόσο μάλλον ένας άνθρωπος με αναπηρία – για να επιβιώσει. Δύσκολο να χρειάζεται να αρχίσεις μετά το 1974 και πάλι από το τίποτα… αδύνατο έως ακατόρθωτο να επιτευχθεί.

Επιστρέφοντας τώρα και πάλι στο γενικό, ο Καρλ φον Κλαούζεβιτς είχε κάποτε πει ότι «η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα». Τα οικονομικά, εξαναγκαστικά μέσα τα οποία χρησιμοποιούν οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας, συνιστούν τη νέα όψη του πολέμου στην οποία έχουμε υπεισέλθει. Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, έχουμε πλέον μπει στην εποχή του «Τρωικανικού Πολέμου». Σε αυτή την εποχή θα υπάρξουν πολλοί Δούρειοι Ίπποι – να μη λέμε ονόματα – οι οποίο θα προσπαθήσουν να ξεγελάσουν τον Κυπριακό λαό. Αυτοί μπορεί να είναι ντόπιοι ή μη. Να ισχυρίζονται ότι λειτουργούν για το καλό του τόπου και ότι επιθυμούν να μας βοηθήσουν να εξέλθουμε του τέλματος ασχέτως αν μας σπρώχνουν βαθύτερα μέσα σε αυτό.

Σε αυτό τον «Τρωικανικό Πόλεμο» όλοι οι Κύπριοι θα πρέπει να πάρουν θέσεις είτε υπέρ είτε κατά των οποιονδήποτε αποφάσεων λαμβάνονται. Όσοι δεν έχετε άμεσα επηρεαστεί – ακόμη – και σήμερα αρνείστε να συμπαραταχθείτε μη ξεγελιέστε. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχετε καλύτερες και περισσότερες πιθανότητες να εξέλθετε του πολέμου αλώβητοι. Τουναντίον, όσοι συνεχίσουν να παραμένουν αμέτοχοι θα αποτελούν απλά τις «παράπλευρες απώλειες» οι οποίες είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν εξαιτίας των επιλογών των αντιμαχομένων παρατάξεων.

Αυτό το άρθρο αποτελεί μια δημόσια προειδοποίηση, μία σήμανση κινδύνου από εμένα προς όλο τον Κυπριακό λαό για αντίσταση και αντίδραση βασιζόμενη όχι σε χειραγωγήσεις, αλλά σε κριτική σκέψη. Σε προσωπικό επίπεδο τι ζητώ; Ξεκάθαρα: Να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης της οποίας θα τύχουν οι λογαριασμοί των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, των ταμείων προνοίας και των άλλων κοινωφελών ιδρυμάτων οι λογαριασμοί του άμεσου οικογενειακού μου κύκλου. Με απλά λόγια να εξαιρεθούν αυτής της ληστρικής αρπαγής την οποία ατυχώς κάποιοι ονόμασαν ως «κούρεμα»… αλλά πάλι ποιος ακούει την δική μου φωνή;

Σας αφήνω για να επιστρέψω στην αναπηρία μου… και οι γονείς μου στο 1974.