25 προσφυγόπουλα που μου έμαθαν πολλά

Έτσι κι αλλιώς από τα παιδιά μαθαίνουμε πάντα πολλά και ουσιαστικά! Πόσο μάλλον από παιδιά που δεν έχουν τίποτα στον κόσμο, παρά μόνο μία Οδύσσεια μέσα στο μυαλό τους με τον εαυτό τους να πρωταγωνιστεί πλήρως σε αυτήν. Δεν κατάφερα να μη δεθώ με κάποια από αυτά τα παιδιά. Για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά.

Μπορεί να σας έκανε εντύπωση που μέσα στα 25 παιδιά βρίσκεται κι ένα αγόρι γύρω στα 25 μα εκείνο το παλικάρι είχε νοητική υστέρηση και είχε μείνει ένα μικρό παιδί. Χαίρομαι που τον έχω στη φωτογραφία με το σπαθί να γελάει τόσο έντονα και αυθόρμητα. Μπορεί το νοητικό του πηλίκο να ήταν αρκετά χαμηλότερο από την πραγματική του ηλικία, αλλά έρχονται στιγμές στη ζωή μας που καταλαβαίνεις ότι τους ανθρώπους δεν τους μετράμε από τον δείκτη νοημοσύνης αλλά από τον “δείκτη αγιοσύνης” ας μου επιτραπεί να πω με τον δικό μου ποιητικό τρόπο.

Θυμάμαι έντονα εκείνο το παιδί με τα τεράστια δάκρυα που το άκουσα από μακριά να κλαίει, πλησίασα και μέσα σε δύο λεπτά το είχα κάνει να χαμογελάει ταυτόχρονα με τα δάκρυα στα μάτια. Τα βρέφη που αντί για κούνια είχαν το πάτωμα, ήταν μία εικόνα πολύ δύσκολη.

Μου έκανε εντύπωση που είχαν ανάγκη τόσο πολύ να παίξουν και έβρισκαν ένα σωρό τρόπους να το κάνουν. Πως να ξεχάσω βέβαια και τα μικρά κορίτσια επτά ετών περίπου που είχαν το ρόλο της μητέρας με τα μικρότερα αδέρφια τους ή επειδή η μητέρα και ο πατέρας είχαν πεθάνει ή επειδή έπρεπε να βοηθήσουν κι αυτά στην καθημερινότητα της οικογένειας όπως μπορούσαν.

Κάτι που θέλω τέλος να καταθέσω, είναι πως τα μάτια αυτών των μικρών παιδιών, είχαν κάτι το ενήλικο εντός τους. Είχαν μεγαλώσει βίαια πριν την ώρα τους λόγω των καταστάσεων, του ξεριζωμού και των εικόνων φρίκης που είδαν.

Πηγή: https://evangeliou.photography/

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr