7 χρόνια μετά: Ο Νίκος Τσιμπίδας θυμάται την “ψυχή βαθια” της ΕΡΤ

Καλοκαιρι 2013, 11 Ιουνίου: Εδώ και μέρες οι διαρροές στα δημοσιογραφικά γραφεία έχουν μαύρο χρώμα.

Οι δημοσιογράφοι εν μέσω διαρροών και και ρεπορτάζ συνειδητοποιούμε ότι οι συνάδελφοί μας θα οδηγηθούν ως πρόβατα επί σφαγή για να βγουν τα νούμερα που αναζητά η κυβέρνηση Σαμαρά.

Οι “κηφήνες της ΕΡΤ” είναι το τέλειο άλλοθι για να δουλέψει ο κοινωνικός αυτοματισμός, όπως εκτιμά η κυβέρνηση Σαμαρά ώστε οι απολύσεις που ζητά η τρόικα να έχουν κοινωνική συναίνεση.

Απόγευμα της 11ης Ιουνίου ο Σίμος Κεδικογλου απευθύνει το ιστορικό και επαίσχυντο μήνυμά του.

Την ίδια ώρα της μετάδοσης από τη δημόσια τηλεόραση, το super που αποφασίζεται real time, είναι μάθημα δημοσιογραφίας. Όχι “κλείνουν ΕΡΤ”, αλλά ” η κυβέρνηση κλείνει την ΕΡΤ”.

Λίγα λεπτά μετά, στο ραδιομέγαρο συρρέει κόσμος και από την ίδια νύχτα, το κτήριο στην Αγία Παρασκευή γίνεται ο πυρήνας ενος από τους μεγαλύτερους εργατικούς αγώνες των τελευταίων ετών αλλά και ο κοινός τόπος που συμπυκνώνει μια από τις ιστορικότερες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις από τη μεταπολίτευση και μετά.

Το ίδιο απόγευμα ο εκπρόσωπος των εργαζομένων της ΕΡΤ, επισημαίνει ότι το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι η κρατική επίθεση σε ένα κοινό δημοσιο αγαθό. 

Για τους επόμενους πέντε μήνες, η ΕΡΤ θα αποτελέσει το πιο εμβληματικό πείραμα αυτοδιαχείρισης.

Τα ξημερώματα της 7ης Νοεμβρίου, ο Νίκος Τσιμπίδας θα είναι αυτός που θα βρεθεί στο μικρόφωνο της ΕΡΤ την ώρα που ο εκτελεστικός βραχίονας της κρατικής καταστολής, την ώρα που τα ΜΑΤ θα εκκενώσουν το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής.

Λίγο πριν κλείσει το μικρόφωνο, λίγο πριν κράτος και αστυνόμοι καταστείλουν τον αγώνα στην ΕΡΤ, θα εκφωνήσει εμφατικα”: αυτοί που θα σας μιλούν δε θα ειναι οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ.

 Ψυχή Βαθιά“.

Ο Νίκος Τσιμπίδας αφηγείται στο koutipandoras.gr, επτά χρόνια μετά

Η διετία 2013-2015 ανέδειξε έναν από τους πιο σημαντικούς εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες της μεταπολίτευσης. Η σημαντικότητα του έγκειται στο ότι είχε και εύρος και βάθος και πως απλώνονταν σε πολλά διαφορετικά αλλά αλληλένδετα επίπεδα.

Ήταν ένας αγώνας για την υπεράσπιση και την επανάκτηση ενός Δημόσιο Αγαθού. Ήταν ένας αγώνας κατά της απολυταρχίας, του φασισμού και την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Ήταν ένας αγώνας που έδειξε πως η αλληλεγγύη χτίζεται και κερδίζεται, δεν χαρίζεται και δεν απαιτείται. Ήταν ένας αγώνας που απέδειξε πως μια άλλη δημοσιογραφική λειτουργία είναι εφικτή. Που έδειξε πως ένα άλλο εργασιακό μοντέλο είναι εφικτό, και βιώσιμο. Και ήταν ένας αγώνας που φώναξε ότι θέλει – και σε κάποιο βαθμό μπόρεσε – να αποδείξει γρανάζι γυρνά και χωρίς εξουσίες, χωρίς εργαζόμενους δεν γυρνά. 
Και αυτό δεν αφορούσε μόνο την κυβέρνηση Σαμαρά που έδειξε ότι η μόνη δημοκρατία που ξέρει είναι των ΜΑΤ και των ένστολων με αυτόματα να συλλαμβάνουν δημοσιογράφους και να κλείνουν μικρόφωνα. Αφορούσε και τους πάσης φύσεως πατερναλισμούς, πολιτικούς και συνδικαλιστικούς.

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και οι αλληλέγγυοι που τους πλαισίωσαν για 2 χρόνια αλλά και η κοινωνία που στήριξε έμπρακτα αυτό τον αγώνα, κατάφεραν να ανοίξουν μια χαραμάδα στον πολιτικό και κοινωνικό χωροχρόνο για να οραματιστούν μια άλλη δημοσιογραφία, μια άλλη ενημέρωση που μόνο ένας πραγματικά δημόσιος χαρακτήρας μπορεί να την διασφαλίσει.

Ένα μοντέλο που θα είναι οραματικό χωρίς ανώφελους ιδεολογικούς συναισθηματισμούς.
Ρεαλιστικό χωρίς τεχνοκρατικές ιδεοληψίες και τις γραφειοκρατίες τους. 
Που θα έχει την κοινωνία συμμέτοχη και τους εργαζόμενους κοινωνούς ώστε να μπορεί να συνδιαλέγεται με την εξουσία όσο πιο ισότιμα γίνεται.

Αξίζει κάποιος να αποτολμήσει ένα τέτοιο βήμα, για την δημιουργία μια τέτοιας Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης. Αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία για να το καταφέρουμε. Χρειάζεται θάρρος και θράσος αλλά τι όμορφο και μεγάλο απαίτησε ποτέ λιγότερα;