Του Αρτέμη Ψαρομήλιγκου
Υπάρχει ένα νήμα (καραβόσκοινο, για να ακριβολογούμε) που συνδέει ευθέως τη Δεξιά, εγχώρια και διεθνή, με τον αντισημιτισμό. Η ακροδεξιά και η Δεξιά –στην οποία η πρώτη κάνει «εισοδισμό» ή παρασιτεί– αποτέλεσαν διαχρονικά τον προνομιακό χώρο εκδήλωσης ακραίων φαινομένων φυλετικού μίσους. Πολύ περισσότερο σήμερα που μπουμπούκοια προερχόμενα από το ΛΑΟΣ και τη χουντική ΕΠΕΝ έχουν κάνει… λειτουργική κατάληψη στη ΝΔ, το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα της «πεφωτισμένης Δεξιάς».
Αφελώς σκεπτόμενοι θα μπορούσαμε να δεχτούμε πως συμπτωματικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης μόλις εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ έσπευσε να τοποθετήσει αντιπρόεδρό του τον Αδωνη Γεωργιάδη. Αφελώς επίσης να δεχτούμε ότι «δεν ήξερε – δεν άκουσε» για τα παθολογικά τηλεκηρύγματα του δεξιού χεριού του.
Εξίσου αφελώς να δεχτούμε πως η αποκήρυξη εκ μέρους Αδωνη του ένοχου παρελθόντος του δεν σχετιζόταν με καμία πολιτική σκοπιμότητα εσωκομματικής «νομιμοποίησής» του. Και πως αιφνιδίως στα 45 του –την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος– ανέβλεψε και κατάλαβε πόσο μίσος έσπερνε τόσα χρόνια. Είτε ο ίδιος είτε οι «εκλεκτοί καλεσμένοι» του. Εξαντλώντας κάθε όριο αφελείας, θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ήταν «εκ παραδρομής» η στάση της ΝΔ να μην υπερψηφίσει στη Βουλή την απόδοση ιθαγένειας σε απογόνους Ελλήνων Εβραίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος.
Η ανάγνωση του μηνύματος (27 Ιανουαρίου 2017) του Αδωνη δημιουργεί συναισθήματα θυμηδίας ανάμεικτα με θλίψη. Θυμηδία για τον αυτοεξευτελισμό ενός σκληροπυρηνικού αντισημίτη και θλίψη για τις αμφιβολίες περί την ειλικρίνεια της συγγνώμης του. Ευπρόσδεκτα και τα δύο συναισθήματα. Ωστόσο…
Διαβάστε τη συνέχεια στο documentonews.gr
