του Θανάση Καρτερού
Σκέφτομαι όμως με όλα αυτά, όπως και άλλοι φαντάζομαι: Αλλά τον σκότωσαν! Ξεσηκώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλος ο δημοκρατικός κόσμος, προσωπικότητες διεθνούς κύρους, από τον Ντε Γκωλ μέχρι τον Πικάσο. Αλλά τον σκότωσαν. Ξεσηκώθηκαν εδώ πολιτικά κόμματα, κινήματα, πρόσωπα με δημοκρατικό κύρος, υπήρξαν αντιδράσεις στην ίδια την κυβέρνηση -που αποδείχτηκε ότι ελάχιστα κυβερνούσε. Αλλά τον σκότωσαν. Η αστυνομία κατασκεύασε τα στοιχεία, οι δικαστές και οι στρατοδίκες τα δέχτηκαν προθύμως. Και τον έστησαν στον τοίχο μαζί με τους συντρόφους του. Ως κατάσκοπο!
Το παρακράτος, οι Αμερικανοί, ο Ψυχρός Πόλεμος. Σωστά. Τελικώς όμως το φονικό φέρει την υπογραφή μιας παράταξης και του κράτους της. Με απόφαση της κρατικής Δικαιοσύνης, και στοιχεία των κρατικών αρχών ασφαλείας, καταδικάστηκε. Το δεξιό καθεστώς τον έστησε στον τοίχο. Και αναρωτιέμαι: Αν ο Μπελογιάννης ζει, πολιτικά, ηθικά, ιδεολογικά, οι δολοφόνοι του έχουν εκπνεύσει, πολιτικά, ηθικά, ιδεολογικά; Δεν υπάρχουν οι πολιτικοί τους απόγονοι στο κράτος, στη Δικαιοσύνη, στις σκιές της νέας εξάρτησης, στα κόμματα που συνεχίζουν την παράδοση της εθνικοφροσύνης, στις νέες συνθήκες;
Μην ξύνουμε πληγές, θα πείτε. Μην ξύνουμε, βεβαίως. Άλλη εποχή, άλλοι συσχετισμοί, άλλα μέσα. Αλλά όχι αυταπάτες! Δεν ζει μόνο ο Μπελογιάννης. Όσο ζει, με την έννοια που ζει, τόσο ζουν και οι δολοφόνοι του. Όσο εκείνος παραμένει απειλή για ένα καθεστώς αδικίας, ανομίας, εκμετάλλευσης, εξάρτησης, τόσο θα παραμένουν απειλή για τη Δημοκρατία -και για κάθε δημοκρατικό άνθρωπο- οι δολοφόνοι του. Κι αν τα εκτελεστικά τους αποσπάσματα δεν κρατούν σήμερα τουφέκια, αλλά άλλα εργαλεία, άλλου είδους θανάτωσης, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μην ξανασκοτώσουν…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
