Allez les Bleus κι άλλες ιστορίες

Η ανατροπή ενός αποτελέσματος που έμοιαζε αναπόφευκτο, έδειξε τα αντανακλαστικά της Γαλλικής κοινωνίας, σημειώνοντας ιστορικό ρεκόρ προσέλευσης με 59,7% συμμετοχή δείχνοντας το δρόμο προς μια κοινωνία που αντιστέκεται στην ακροδεξιά οι Γάλλοι ψηφοφόροι, με ένταση και πάθος, απέδειξαν ότι η κοινωνική συνείδηση και η πολιτική συμμετοχή μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι απλώς αριθμοί και στατιστικά, μα αντικατοπτρίζουν βαθιές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές με τη γαλλική κοινωνία, παρά την πίεση των τελευταίων χρόνων, να δείχνει πως μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό της εύκολης λύσης που προτείνει η ακροδεξιά, μια στάση που δεν ήταν εύκολη ούτε δεδομένη, αλλά δείχνει μια συλλογική ωρίμανση και ένα υψηλό επίπεδο πολιτικής ευθύνης.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η εικόνα στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι το ακριβώς ενθαρρυντική αφού η άνοδος της ακροδεξιάς είναι έντονη σε πολλά κράτη, όπως η Ιταλία, που είδε την άνοδο της Τζόρτζια Μελόνι και του κόμματός της, το οποίο προωθεί σκληρές αντιμεταναστευτικές πολιτικές και εθνικιστική ρητορική, εξέλιξη που αναμφίβολα προκαλεί ανησυχία για το μέλλον της Ευρώπης και την ενότητα των λαών της. Ενώ η Γάλλοι έκαναν ουσιαστικά το αυτονόητο απέναντι σε ακροδεξιές ιδέες που καμουφλάρονται φορώντας ένα δημοκρατικό μανδύα κάνοντας πλήθος κόσμου στην Ευρώπη να φωνάζει «Allez les Bleus», σε χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, η αντίστοιχη ιδεολογία έχει καταφέρει να αποκτήσει σημαντική πολιτική ισχύ, προκαλώντας ανησυχίες για τη διατήρηση των δημοκρατικών θεσμών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν ξέχασε κανείς τους Κροάτες φασίστες που διέσχισαν τόσα και τόσα χιλιόμετρα, έφτασαν στο κέντρο της Αθήνας και μαχαίρωσαν οπαδό της αντίπαλης ομάδας σε διοργάνωση της UEFA.

Και η Ελλάδα;

Τι γίνεται στη χώρα που πέρασε μια εκρηκτική άνοδο της ακροδεξιάς και είδε φασίστες να κυνηγάνε μετανάστες με μαχαίρια και αντιφασίστες να πέφτουν νεκροί στο κέντρο της πρωτεύουσας με εμπλεκόμενους εκπροσώπους κόμματος της Βουλής;

Για μια ακόμη φορά εδώ το χαλάκι σκέπασε, ή προσπάθησε να σκεπάσει, το πρόβλημα, με ακροδεξιά μυαλά να διασπείρονται σε άλλα κόμματα συνεχίζοντας τη ρητορική μίσους. Σε μία χώρα που οι τιμές ανεβαίνουν σε όλα και ψωνίζει με κουπόνια, το πρόβλημα εξακολουθούν να είναι οι μετανάστες, αλλά πλέον αυτό πλασάρεται πιο ήπια, σε σημείο να έχει γίνει καθημερινότητα.

Με την εθνική ομάδα μπάσκετ να προκρίνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Γιάννης Αντετονκούμπο «κινδυνεύει» να είναι σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Ναι, το παιδί από τα Σεπόλια που όταν σε μια εθνική γιορτή ήταν σημαιοφόρος ουκ ολίγοι έπεσαν να φάνε νέγρο που σήκωνε τη σημαία. Τα χρόνια πέρασαν, το παιδί από τα Σεπόλια έγινε ένας από τους κορυφαίους αθλητές στον κόσμο κι αυτός και τα αδέρφια του αποδείξανε πόσο αγαπάνε την Ελλάδα. Και «κινδυνεύει» γιατί ακόμα και τώρα υπάρχουν φωνές που αναρωτιούνται κατά πόσο είναι Έλληνας κι αν θα πρέπει να σηκώσει τη σημαία σε μια τέτοια διοργάνωση.

Μισό λεπτό όμως…

Ο Thomas Walkup ή πλέον χιουμοριστικά Θωμάς Ουακόπουλος, παίκτης του Ολυμπιακού, και γέννημα θρέμμα αμερικάνος, με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις πήρε την υπηκοότητα, διαβατήριο κι όλα τα συναφή, έγινε Έλληνας και μέλος της εθνικής μπάσκετ χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Και χωρίς καμία σχέση με την Ελλάδα. Απλά έπρεπε να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ χωρίς να πιάνει θέση ξένου. Καμία αντίδραση, απλά άλλη μια είδηση στα ψιλά των αθλητικών. Βέβαια αυτός είναι λευκός, ξανθός και μπασκετμπολίστας, ίσως να παίζει κι αυτό το ρόλο του, όχι ότι στην Ελλάδα 2.0 υπάρχει ρατσισμός με βάση το χρώμα.

Φαίνεται λοιπόν πως η κοινωνική και πολιτική κουλτούρα στην Ελλάδα που ευνοεί τον ρατσισμό έχει βαθιές ρίζες και η διαρκής οικονομική κρίση έχει επιδεινώσει την κατάσταση, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους για τα προβλήματά τους, όπως η ακρίβεια. Κι ενώ αυτά συμβαίνουν εδώ και καιρό, η τα ποσοστά συμμετοχής των Ελλήνων στις εκλογές διαρκώς μειώνονται, περιμένοντας έναν σωτήρα από το υπερπέραν… Δυστυχώς, το πρόσωπο του τέρατος σταμάτησε να τρομάζει, άρα κάποιος άρχισε να του μοιάζει. Κι αυτό σε συνδυασμό με τη αδιαφορία για την πολιτική σκηνή, οδηγούν σε αδιέξοδο κι αφήνουν χώρο σε δυνάμεις που υπονομεύουν τη δημοκρατία, με τα περιστατικά ρατσισμού δείχνουν μια κοινωνία που ακόμα παλεύει με τον εσωτερικό της δαίμονα.

Η σύγκριση ανάμεσα σε Γαλλία κι Ελλάδα όσον αφορά τις πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις στις εκλογές και τον ρατσισμό αποκαλύπτει σημαντικές διαφορές, αφού, η πρόσφατη εκλογική νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων απέναντι στην ακροδεξιά δείχνει μια κοινωνία που παραμένει προσηλωμένη στις αξίες της ισότητας και της δικαιοσύνης, ενώ αντίθετα, στην Ελλάδα, η αποχή από τις εκλογές παραμένει υψηλή, οι ρατσιστικές τάσεις συνεχίζουν να επηρεάζουν την κοινωνία, περιστατικά βίας κατά μεταναστών έχουν διακριτική μεταχείριση και είναι συχνά, με τους θεσμούς να δείχνουν δυσκολία να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά αυτά τα προβλήματα. Η περίπτωση των Αντετονκούμπο είναι μοναδική, υπάρχουν πολλές περισσότερες που δεν μαθαίνονται. Είναι όμως κι ένα κάλεσμα για αλλαγή, όπως και τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία είναι ένα κάλεσμα για όλους, με το παράδειγμα των Γάλλων να δείχνει ότι υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί ο φόβος κι ο ρατσισμός, δημιουργώντας μια κοινωνία που στηρίζεται στην ισότητα, τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη, μα αυτό είναι κάτι που απαιτεί τη συμμετοχή όλων.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr