Η απαράδεκτη μίνι ομιλία – προειδοποίηση του CEO της NOS Insurance προς τους εργαζομένους της εταιρείας του να ψηφίσουν το κόμμα της ΝΔ, παρουσία μάλιστα του υπουργού Ανάπτυξης Άδωνη Γεωργιάδη έχει προκαλέσει εδώ και μέρες ένα τσουνάμι δυσφήμισης για τη γνωστή ασφαλιστική.
Με αμείωτη ένταση συνεχίζονται οι αντιδράσεις πολιτών, αλλά και δημοσίων προσώπων που αδυνατούν να αποδεχτούν ως δεδομένο το ότι μπορούν οι εργοδότες να παρεμβαίνουν τόσο βίαια σε μια αποκλειστικά προσωπική απόφαση.
Μάλιστα, στις αξιλογήσεις των χρηστών της Google η NOS Insurance Services πλέον λαμβάνει τον εξευτελιστικό βαθμό 1/5 με εκατοντάδες πολίτες να έχουν εκφράσει έτσι την αντίθεσή τους στις τακτικές της εταιρείας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σε εφιάλτη εξελίσσεται για την NOS Insurance Services ο εκβιασμός στους εργαζόμενους παρουσία Άδωνι
Πάντως, οι αντιδράσεις συνεχίζονται αμείωτες και σε επίπεδο τοποθετήσεων.
Σε ανάρτησή του ο γνωστός δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάννης, τονίζει ότι «μια δημοκρατία με το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη που θέλει να εκβιάσει ακόμα και την ψήφο των εργαζόμενών του, είναι ανάξια του ονόματός της».
Στην εκτενή του ανάρτηση μάλιστα σημειώνει ότι «δεν έχουν καταφέρει ακόμα να βάλουν κάμερα στο παραβάν ή να ακυρώνουν τα αντίθετα ψηφοδέλτια και να ψηφίζουν τα δέντρα».
Ολόκληρη η ανάρτηση του Θανάση Καμπαγιάννη για τη NOS Insurance:
“Ο καθένας ψηφίζει ο,τι θέλει”, λέει ο υπουργός μετά το εκβιαστικό κήρυγμα του CEO για να ψηφίσουν οι εργαζόμενοι Νέα Δημοκρατία. Βεβαίως έτσι είναι: δεν έχουν καταφέρει ακόμα να βάλουν κάμερα στο παραβάν ή να ακυρώνουν τα αντίθετα ψηφοδέλτια και να ψηφίζουν τα δέντρα, όπως επί εθνάρχου Καραμανλή.
Όμως, κάποιοι υποψήφιοι εμποδίζονται να μπουν σ’ έναν εργατικό χώρο (πόσο μάλλον του ιδιωτικού τομέα!) και να μοιράσουν μια εκλογική προκήρυξη, την ίδια στιγμή που άλλοι υποψήφιοι έχουν το προνόμιο να μιλάνε σε συγκέντρωση οργανωμένη από την εργοδοσία με υποχρεωτική παρουσία επί ποινή δυσμένειας. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία.
Γι’ αυτόν τον λόγο, επιμένουμε να λέμε ότι η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να είναι το όριο ή το ταβάνι μιας δημοκρατικής θέσμισης της κοινωνίας. Γιατί μια δημοκρατία που σταματάει στις πύλες των επιχειρήσεων και των εργοστασίων, μια δημοκρατία με το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη που θέλει να εκβιάσει ακόμα και την ψήφο των εργαζόμενών του, είναι ανάξια του ονόματός της.
Και μπορεί να υπερασπιζόμαστε τον δημοκρατικό χώρο και τα δικαιώματα που έχουμε κερδίσει μέσα στο πλαίσιο αυτής της αστικής δημοκρατίας – όπως για παράδειγμα ότι ακόμα “ο καθένας ψηφίζει ο,τι θέλει” – αλλά αγωνιζόμαστε για μια δημοκρατία χωρίς το διευθυντικό δικαίωμα αυτών που δηλώνουν ότι δεν είναι δα και “τόσο δημοκράτες”, για μια δημοκρατία που δεν εξαντλείται σε μια γενική ψηφοφορία μια φορά τα τέσσερα χρόνια αλλά φτάνει μέσα στους χώρους εργασίας.
