Του «vromostomou»
Ποιός ήταν, τελικώς, ο Ανδρ. Παπανδρέου; Ενας ικανότατος λαοπλάνος, γητευτής των μαζών με τους πύρινους λόγους του και την έντονη ιδιοσυγκρασία του, απατεώνας τού κοινού ποινικού δικαίου από τους λίγους, πράκτορας των αμερικανών, υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή οικονομική και, κυρίως, ηθική χρεοκοπία τής χώρας, πάσχων από διπολική διαταραχή; Ή ο άνθρωπος που έφερε για πρώτη φορά την Αριστερά στην εξουσία, που έδωσε υπόσταση στη μισή Ελλάδα που μέχρι τότε έτρεχε στις φυλακές και στα ξερονήσια, που υποχρεωνόταν σε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και υπηρετούσε την θητεία της σε τάγματα ανεπιθυμήτων, ο μόνος πρωθυπουργός που επιχείρησε να αναδιανείμει τον παραγόμενο πλούτο προς όφελος των μικρομεσαίων, έστω κι αν αυτό έγινε με κατά βάση κομματικά κριτήρια, κι ο μόνος που πήγε κόντρα στους ισχυρούς τής γης; Ο Ανδρέας ήταν όλα αυτά: ένα μείγμα μεγαλοφυίας και κυνισμού, γενναιοδωρίας και δολερότητας, κοινωνικής ευαισθησίας και μεγαλομανίας, μια προσωπικότητα που ξεπερνούσε το συνηθισμένο και γι’ αυτό θα ήταν άδικο να την κρίνουμε με τα ίδια κριτήρια που χρησιμοποιούμε για να αξιολογούμε το μέσο όρο…
Ο Ανδρέας έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη για το κόμμα που ίδρυσε σα σήμερα πριν 40 χρόνια. Οι επίγονοί του θα ήταν πολύ δύσκολο να τον ξεπεράσουν, όπως συμβαίνει με τα παιδιά, βιολογικά ή πολιτικά, όλων των σπουδαίων ανδρών. Και δεν τον ξεπέρασαν ποτέ. Κάθε άλλο μάλιστα. Βάλτε στη ζυγαριά τής Ιστορίας από τη μία μεριά τον Ανδρέα κι από την άλλη όλους μαζί, δηλαδή τον αρχιερέα τής διαπλοκής, τον ρεζίλη των Παπανδρέου και τον Β. Βενιζέλο. Προς τα πού λέτε πως θα γείρει; Ο Κ. Σημίτης δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένας λογιστάκος που όταν έβηχε η ελίτ ήταν ο πρώτος που της πήγαινε παυσίπονα για να μην κρυώσει. Ο Γ. Παπανδρέου κουβαλά τη ντροπή τής υποδούλωσης της χώρας στα μνημόνια κι ο Β. Βενιζέλος κατάντησε το ΠΑΣΟΚ να συνεργάζεται με τη δεξιά, την ίδια δεξιά που κάποτε το κόμμα του είχε βάλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και που οι οπαδοί του φώναζαν στις συγκεντρώσεις πως ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει για τον τόπο. Ο Ανδρέας ήταν φαύλος, παθολογικός ψεύτης, ευθύνεται για τους μέτριους, ως επί το πλείστον, συνεργάτες του, για τον κομματικό στρατό που δημιούργησε στο Δημόσιο, για το ότι δεν συγκρούστηκε σε βάθος με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, για το ότι καλλιέργησε στους έλληνες τη νοοτροπία τής ήσσονος προσπάθειας. Αν ήταν, όμως, πρωθυπουργός τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η χώρα δεν θα είχε υπογράψει κανένα μνημόνιο, η Ελλάδα θα ανήκε στους έλληνες κι όχι στους διεθνείς τοκογλύφους κι ο πληθυσμός της δεν θα βίωνε μια οικονομική γενοκτονία…
Οπως κι αν έχει, ο Ανδρέας ούτε ζει ούτε οδηγεί τους συνεχιστές του στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει καταντήσει κομμένη ουρά τής νεοφιλελεύθερης-νεοσυντηρητικής-νεοφασισιστικής Ν.Δ. του Αντ. Σαχλαμαρά. Το πάλαι ποτέ Κίνημα είναι νεκρό εδώ και πολύ καιρό και το μόνο που απομένει είναι η έκδοση της ληξιαρχικής πράξης θανάτου του, η οποία αναμένεται στις προσεχείς εκλογές. Το μέγα ερώτημα είναι πώς θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη μεγάλη κληρονομιά που του χάρισε η πιο πρόσφατη τραγωδία που διέρχεται ο ελληνισμός. Η υλοποίηση των οραμάτων τού ΠΑΣΟΚ του 1981, τα οποία ήταν κλεμμένα από την αποκαλούμενη παραδοσιακή Αριστερά, με την επικαιροποίηση που χρειάζονται θα είναι μια καλή αρχή. Ενα αριστερό κόμμα, ωστόσο, που σέβεται την ιδεολογία του οφείλει να προχωρήσει πολύ περισσότερο: να απλώσει το πολιτικό παιχνίδι σε όλη την κοινωνία, να την κάνει συμμέτοχο στη λήψη αποφάσεων, να δημιουργήσει νέες γενιές ελλήνων που δεν θα βασίζονται στο ραγιαδισμό αλλά στη συνειδητοποίηση των ταξικών τους συμφερόντων και της σημασίας αυτής της χώρας στην παγκόσμια Ιστορία…
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολλά να διδαχθεί από τις σπουδαίες αρετές, αλλά κι από τις μεγάλες αδυναμίες τού Ανδ. Παπανδρέου. Το δις εξαμαρτείν για την ελληνική Αριστερά δεν θα συγχωρηθεί εύκολα από τον ελληνικό λαό, και πολύ καλά θα κάνει να είναι αυστηρός με όσους του τάζουν σήμερα κοινωνική δικαιοσύνη κι αύριο αποδειχθούν μία από τα ίδια. Για να έχει, ωστόσο, η μάζα το ηθικό πλεονέκτημα να πετάξει ντομάτες στην κυβερνώσα Αριστερά σε περίπτωση αποτυχίας της, οφείλει πρώτα να τη στηρίξει με καθε τρόπο στην περίπτωση που έρθει αντιμέτωπη με την Ανγκ. Μέρκελ, όπως πράττουν οι αργεντινοί για τη δική τους κυβέρνηση παρ’ όλες τις διαφορές που μπορεί να έχουν σε άλλα ζητήματα. Οποιος περιμένει μεσσίες για να σωθεί, μπορεί να επισκεφτεί μια από τις χιλιάδες εκκλησίες σε όλη τη χώρα. Αν, πάλι, πιστεύει ότι αυτά είναι παραμύθια τής Χαλιμάς, οφείλει να συστρατευτεί με την Αριστερά γιατί μπροστά μας ο δρόμος είναι ανηφορικός και ίσως απαιτηθεί να χυθεί ακόμα κι αίμα…
Πηγή: tripioevro.blogspot.gr
