Αντετοκούνμπο: «Ξέρω πως με είδε ο μπαμπάς μου με την ελληνική σημαία από τον παράδεισο και χόρευε»

Mεγαλείο αλτρουισμού από τον Greek Freak μετά τη …σχεδόν πρόκριση της Εθνικής μας στα προημιτελικά, έδωσε την είδηση στο περιθώριο των δηλώσεων στην ΕΡΤ  που έκανε για το ματς με την Αυστραλία.

«Όταν με ρώτησαν αν επιθυμώ να κρατήσω την ελληνική σημαία στην Τελετή Έναρξης, εγώ πρότεινα να δοθεί αυτή τη τιμή στον Κώστα Παπανικολάου. Είναι ο αρχηγός μου, είναι ο αρχηγός αυτής της ομάδας, έχει πετύχει πάρα πολλά στην καριέρα του, το δικαιούται. Όταν βέβαια επέμειναν, είπα ότι θα είναι μεγάλη μου τιμή». Άραγε ο ίδιος ο Παπανικολάου το ξέρει; Είχε φύγει λίγα λεπτά νωρίτερα από τη μικτή ζώνη και δεν προλάβαμε να τον ρωτήσουμε…

«Κάπως έτσι, έζησα τα ωραιότερο 45λεπτο της ζωής μου», συνέχισε ο Γιάννης. «Χιλιάδες αθλητές μαζεμένοι στο Χωριό και στα λεωφορεία και στη μέση εγώ. Στην αρχή είχα τρακ, αλλά μόλις ξεκίνησε η βάρκα χαλάρωσα, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Ήταν απόλαυση, να κατεβαίνουμε το ποτάμι και να βλέπουμε τα μνημεία, τον Πύργο του Άιφελ… Έψαχνα τη μάνα μου και την είδα να τραβάει βίντεο με το κινητό της, λαμπερή όσο ποτέ…»

Δυστυχώς, μόνη. Ο άνθρωπος που θα έπρεπε να στέκεται δίπλα στη Βερόνικα Αντετοκούνμπο έφυγε πρόωρα από τη ζωή πριν από 8 χρόνια.

«Ξέρω ότι ο πατέρας μου με έβλεπε από τον ουρανό και χόρευε από τη χαρά του», είπε ο Γιάννης. «Ναι, είμαι βέβαιος ότι χόρευε κάπου εκεί ψηλά…».

 

Όσο αφορά για το αν θα προκριθεί η Ελλάδα, ο Γιάννης είπε: «Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον. Προσπαθώ να απολαύσω τη στιγμή. Δεν ξέρω αν θα είμαστε στο Παρίσι. Πρέπει να περιμένουμε μέχρι αύριο να δούμε το αποτέλεσμα του αγώνα Σερβία – Νότιο Σουδάν. Φέτος και προχωρώντας στην καριέρα μου προσπαθώ να μην ορίζω τις προσδοκίες. Προσπαθώ να το πηγαίνω μέρα με τη μέρα. Θα επιστρέψω στο Ολυμπιακό Χωριό, θα φάω καλό φαγητό από την καφετέρια, θα περάσω λίγο χρόνο με τους συμπαίκτες μου. Όταν θα γίνει γνωστό το αν θα πάμε στο Παρίσι και με ποια ομάδα θα παίξουμε εκεί, θα επικεντρωθούμε σε αυτό και θα προπονηθούμε σκληρά, για να κάνουμε ό,τι και στα τρία προηγούμενα ματς. Να τα δώσουμε όλα δηλαδή για να εκπροσωπήσουμε τους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας και όλους όσους μας παρακολουθούν και μας στηρίζουν».

Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες: «Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να βρεθώ σε αυτό το επίπεδο, αλλά δυστυχώς δεν υπήρξα τυχερός. Προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε μέρα με τους συμπαίκτες μου. Την πρώτη ημέρα που ήρθαμε εδώ, έστειλα μήνυμα στη γυναίκα μου και τις είπα ότι δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική. Προφανώς και δεν μπορώ να είμαι κοντά με κάθε μπασκετμπολίστα, γιατί ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας, αλλά τους βλέπω παντού, στην καφετέρια, στο ασανσέρ κλπ. Η ενέργεια είναι διαφορετική. Από τη στιγμή που πήγαμε με όλους τους Έλληνας αθλητές στην Τελετή Έναρξης και είδαμε όλον αυτόν τον κόσμο να έρχεται στο Παρίσι για να φωνάξει για εμάς και γυρίσαμε εδώ και αρχίσαμε τα παιχνίδια, και είδαμε πόσο έντονα τα ζει ο κόσμος, είναι απίστευτο. Χαίρομαι που είμαι εδώ. Δεν το παίρνω ως δεδομένο. Δεν ξέρει πότε θα ξανασυμβεί. Μας πήρε 16 χρόνια για να βρεθούμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε άλλα 16 χρόνια θα είμαι 45 χρονών. Το απολαμβάνω. Χαίρομαι που τα παιδιά μου με βλέπουν να παίζω σε αυτό το επίπεδο και μετά θα μπορώ να τους λέω ιστορίες».

Για τη διαφορά ανάμεσα στην ομάδα και την Εθνική: «Είναι διαφορετικό το να παίζεις για τη χώρα σου. Όλοι παίζουν σε συλλόγους και εκεί μπορεί να είσαι ο καλύτερος παίκτης. Δεν θα πω ότι αυτό είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να παίζεις για την ομάδα σου. Όμως όταν έρχεσαι εδώ πρέπει να κάνεις στην άκρη όλα όσα ξέρεις και να παλέψεις για έναν κοινό στόχο. Δεν είναι το να κερδίζεις όπως θες εσύ. Πρέπει να κερδίζεις με κάθε κόστος. Γιατί εδώ εκπροσωπείς μια ιστορία, 13 εκατομμύρια Έλληνες. Προφανώς και το να παίζω για το Μιλγουόκι είναι υπέροχο. Φροντίζουν εμένα και την οικογένειά μου. Εδώ είναι όμως εντελώς διαφορετικό. Όλοι συντονίζονται και μας εύχονται τα καλύτερα. Και όταν δεν τα πηγαίνουμε καλά μας εύχονται άλλα πράγματα, αλλά θα σταθούμε στις στιγμές που μας αγαπάνε».