Αλλά πάνω από όλα η πολιτική είναι αντιπροσώπευση. Εγώ, η ταπεινή πολίτης θέλω να ακούσω βροντερή τη φωνή μου, μέσα από την πολιτική μου συμμαχία, να την ακούσω βροντερή να υπερασπίζεται τα συμφέροντα μου-είτε αυτά είναι ηθικά. Θέλω το κόμμα που ψήφισα και στηρίζω να συγκρουστεί αντί να λειτουργεί ως συνδαιτυμόνας, ως προσκεκλημένος σε φιλανθρωπικό τέιο για χήρες απόστρατων.
Όχι, η πολιτική δεν είναι κάποιου είδους ευγενής άμιλλα. Η πολιτική είναι μάχη. Σκληρή, ακριβή και αιματηρή. Όσο ακριβώς σκληρά, ακριβά και αιματηρά είναι τα δίκια και τα δικαιώματα των πολιτών που εξανεμίζονται.
Δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να είναι στα κάγκελα με τις αθλιότητες Μωυσέως στην Ικαρία, και ο ΣΥΡΙΖΑ να ζητά από τον Λουδοβίκο των Νοτίων Βαλκανίων να «ζητήσει συγγνώμη».
Δεν είναι δυνατόν να γυρνούν το ρολόι της ιστορίας στη χουντικής έμπνευσης «Πανεπιστημιακή Αστυνομία» και να μη βρίσκονται μπροστάρηδες στους δρόμους όλοι οι Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστάρηδες με τους υγειονομικούς. Μπροστάρηδες με τους εκπαιδευτικούς. Μπροστάρηδες με κάθε κοινωνική ομάδα που πλήττεται τοσο βάναυσα.
Κι αν ακούσω για μια ακόμη φορά τις επικές μπαλαφάρες και δικαιολογίες ότι τα ΜΜΕ, τα κανάλια, οι δημοσιογράφοι, δεν ακολουθούν τους κανόνες του «fair play», θα εξαγριωθώ.
Ποτέ στην ιστορία, οι ισχυροί, οι αυλοκόλακες και οι υπάλληλοι τους, δεν ακολούθησαν τους κανόνες του «fair play». Στην πολιτική χαράζεις δρόμους, δεν ακολουθείς ευλαβικά τα ψίχουλα που σου πετάνε οι κοντορεβυθούληδες, «νόμιμοι» ιδιοκτήτες της εξουσίας.
Το να επαναπαύεσαι στο γεγονός ότι τα media δεν σε… παίζουν είναι τραγικό. Ιδιαίτερα σήμερα που η πραγματική αντιστοίχιση τους, η εμπιστοσύνη που εμπνέουν στον κόσμο είναι μηδαμινή. Ιδιαίτερα σήμερα που η φωνή σου μπορεί να ακουστεί πιο γρήγορα και πιο δυνατά, από κάθε άλλη εποχή. Αρκεί να έχεις φωνή.
Βγείτε στον κόσμο. Ακούστε τον. Αφουγκραστείτε τον. Κάντε την οργή του λέξεις, προτάσεις, κείμενο. Και μετά σύνθημα. Σπάστε τη φούσκα. Ο κόσμος, οι πολίτες πρέπει να ακούσουν τη φωνή τους μέσα από εσάς. Καθαρά και δυνατά.
Δώστε διέξοδο στον κόσμο που είναι στα κάγκελα, από την ανέχεια, την έλλειψη προοπτικής, την έλλειψη δημοκρατίας, το φόβο, το σκοτάδι, το «επιτελικό» αλαλούμ, το τσάκισμα στοιχειωδών δικαιωμάτων του. Πείτε δυνατά και καθαρά ότι δεν είναι ζήτημα επιστήμης, ούτε καν επιστημοσύνης, όλο αυτό το θλιβερό που βιώνουμε, αλλά είναι ζήτημα σκληρού αυταρχισμού, εξυπηρέτησης συμφερόντων των λίγων, είναι θέμα πολιτικαντικής διαχείρισης της επιστήμης από υπαλληλάκους ενδεδυμένους τις πλαστικές πορφύρες «ειδικών». Και μη φοβάστε, οι Πορτοσάλτε, οι Πρετεντέρηδες, οι Μαυρίδηδες, θα σας «κακολογήσουν», ούτως ή άλλως. Και αυτό είναι εξαιρετικά θετικό.
Αν σε αυτόν όλο το κόσμο, στα πλειοψηφικά κοινωνικά τμήματα που βρίσκονται σε απόλυτο τέλμα, δεν δώσετε πρώτα φωνή και μετά προοπτική, θα σας γυρίσουν την πλάτη. Φωνάξτε γαμώτο. Φωνάξτε. Κάντε τη φωνή του κόσμου, κραυγή…
Υ.Γ. Τα είπα. Ξέσπασα. Και τώρα πάω να βρω τρόπο να… παρακάμψω τα αστυνομικά μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας μετά την 6η απογευματινή για να πετάξω τα σκουπίδια στον σκουπιδοτενεκέ της γωνίας του σπιτιού μου. Γιατί όλο αυτό είναι πείραμα συμμόρφωσης, να ελεγχθεί πόσα ανήκουστα και παράλογα μπορούμε να ανεχτούμε σιωπηλά την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός και οι παρατρεχάμενοι, μας χλευάζουν επιδεικτικά. Γιατί το ξέρουμε «ο καλύτερος τρόπος να ελέγξεις την Αντιπολίτευση, είναι να την καθοδηγήσεις»
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
