Δεκέμβριος του 1987. Πρωτοετής φοιτητής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Η πρώτη φορά που… μάθαινα θέατρο από επαγγελματίες. Η πρώτη φορά που…ερχόμουν σε επαφή με θεατρίνους και παρατηρούσα γοητευμένος τα “σουσούμια” τους. Ηγεμονική μορφή η Μαίρη Αρώνη, το πρώτο “ιερό τέρας” που γνώριζα, μια γυναίκα που άσκησε καταλυτική επίδραση στα μετέπειτα φοιτητικά μου χρόνια.
Το μάθημα με την Αρώνη ήταν κάθε φορά ένα κράμα γοητείας και γνώσης. Χρησιμοποιούσε με μοναδικό τρόπο όλα τα κλισέ της θεατρικής πρωταγωνίστριας, ακόμη και όταν μιλούσε για ζητήματα πεζά και καθημερινά. Ένα περιστατικό που της συνέβαινε το πρωί στο δρόμο λ. χ., θα μεταφερόταν σε εμάς ως θεατρικό μονόπρακτο, το οποίο παρακολουθούσαμε με αμείωτο ενδιαφέρον. Διηγούνταν συχνά ιστορίες από τα παρασκήνια αλλά και τις δυσκολίες που είναι συνυφασμένες με το επάγγελμα του ηθοποιού.
Με τη δασκάλα Αρώνη, γνώριζα για πρώτη φορά και γινόμουν κοινωνός αυτής της ιδιαίτερης αύρας των παλαιότερων θεατρίνων, αύρα σπάνια τότε και ολότελα χαμένη σήμερα, που σε μεθούσε και σε δίδασκε.
Εκεί κοντά στα Χριστούγεννα του ’88, θα παρουσιάζαμε, θυμάμαι, το Ματωμένο Γάμο του Λόρκα σε δική της διδασκαλία.
Με όλη την αφέλεια και το θράσος της ηλικίας μου, δεν ήμουν ικανοποιημένος από το ρόλο που μου έδωσε και προσπαθούσα να της αλλάξω γνώμη και να παίξω το Φεγγάρι, που ήταν κάτι σαν αφηγητής της ιστορίας.
Τότε, λοιπόν, είχα και την πρώτη θεατρική μου “απογοήτευση”, καθώς η γυναίκα κάποια στιγμή απηύδησε από την άρνηση και την επιμονή μου και, αφού με κοίταξε επιδεικτικά από πάνω ως κάτω – με έμφαση στην κοιλιακή χώρα – είπε με ύφος αμίμητο :“χρυσό μου, δε γίνεται! Ο ρόλος είναι Το φεγγάρι. Αν το παίξεις εσύ, θα είναι.. Η Πανσέληνος!…
Πηγή: Εφημερίδα Documento
