O κ. Ρουπακιώτης, που είναι και μέλος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προστασίας Προσωπικού Χαρακτήρα και έχει διατελέσει μεταξύ άλλων και υπουργός Δικαιοσύνης, εξήγησε ότι δεν χρειάζεται κάποιος να το ψάξει πολύ στα νομικά κιτάπια
Εξήγησε πως το Διεθνές Σύμφωνο για τα κοινωνικά, οικονομικά, και μορφωτικά δικαιώματα που έχει υπογραφεί μεταξύ κρατών από το 1966 στον ΟΗΕ έγινε αποδεκτό και από το ελληνικό κράτος με νόμο το 1985. Η Κύρωση του Διεθνούς Συμφώνου για τα οικονομικά, κοινωνικά και μορφωτικά δικαιώματα περιλαμβάνεται στον νόμο 1532.
Αυτός ο νόμος ορίζει πως «καθένας μπορεί να απολαμβάνει τα οικονομικά, κοινωνικά και μορφωτικά του δικαιώματα καθώς και τα αστικά και τα πολιτιστικά του». Το σύμφωνο αυτό μεταξύ άλλων προβλέπει ότι δεν επιτρέπεται περιορισμός της δυνατότητας των πολιτών να απολάβουν αυτά τα δικαιώματα, εξήγησε.
Κατά συνέπεια «η όποια απόφαση εκδόθηκε είναι αντίθετη με νόμο που σύμφωνα με τους νομικούς επειδή ισύχθει έχει αυξημένη ισχύ ως διεθνής κανόνας στο εσωτερικό δίκαιο έχει αυξημένη ισχύ αλλά και νόμος του κράτους να ήταν και πάλι η απόφαση αυτή θα ήταν πέραν των ορίων που ο νόμος αυτός θα όριζε» σημείωσε.
Μια δυνατότητα υπάρχει αν η υπουργός ήθελε να δώσει μια νομιμότητα στην πράξη της επισήμανε ο κ. Ρουπακιώτης. Και εξήγησε ότι αυτή είναι – αν και αμφιλεγόμενη συνταγματικά – η πράξη νομοθετικού περιεχομένου μέσα από την οποία θα όριζε τις απαγορεύσεις.
Ο κ. Ρουπακιώτης μεταξύ άλλων θύμισε ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις καταχρηστικά χρησιμοποιούσαν Π.Ν.Π. και η τωρινή κυβέρνηση την περίοδο της πανδημίας έκανε χρήση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου.
