Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες αναβιώνουν, υποτίθεται, τους αγώνες που γίνονταν ανά τετραετία, από το 776 π.Χ. μέχρι το 393 μ. Χ., στην αρχαία Ελλάδα με έδρα την αρχαία Ολυμπία, από την οποία πήραν και την ονομασία τους. Στους αγώνες συμμετείχαν αθλητές των ελληνικών κρατών – πόλεων εκείνης της εποχής, ενώ αργότερα, κατά τη Ρωμαϊκή εποχή, αυτό διευρύνθηκε και μπορούσαν να συμμετέχουν και ξένοι αθλητές.
Μετά από τη διεξαγωγή 293 συνεχόμενων Ολυμπιάδων, οι αγώνες σταμάτησαν να διοργανώνονται. Μέχρι το 1896, που ήταν η χρονιά που οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν και πάλι να διοργανώνονται από τη διεθνή κοινότητα αυτή τη φορά. Σε αυτή την επανέναρξη του θεσμού των αγώνων μάλιστα, η πρώτη έδρα διεξαγωγής τους επελέγη να είναι η Ελλάδα, για προφανείς συμβολικούς λόγους.
Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνεται μεγάλη προσπάθεια να αναβιώσουν όσο γίνεται πιο αυθεντικά το τελετουργικό της αρχαιοελληνικής εποχής. Από την αφή της Ολυμπιακής φλόγας, που γίνεται παραδοσιακά και σήμερα στην αρχαία Ολυμπία, από όπου η φλόγα μεταφέρεται στην εκάστοτε έδρα των Αγώνων, μέχρι την είσοδο της Ολυμπιακής φλόγας στο στάδιο στην τελετή έναρξης και την παρέλαση των αθλητών, το σύγχρονο τελετουργικό αναβιώνει το τελετουργικό των Ολυμπιακών Αγώνων που διεξάγονταν στην αρχαία Ελλάδα.
Μόνη, ίσως διαφορά, ο κότινος της αρχαίας εποχής, το συμβολικό στεφάνι από αγριελιά, δηλαδή, με το οποίο στεφανώνονταν οι Ολυμπιονίκες τότε. Το οποίο σήμερα έδωσε τη θέση του στο χρυσό, το αργυρό και το χάλκινο μετάλλιο στους τρεις πρωτεύσαντες. Μια αλλαγή που αντανακλά, ασφαλώς, την αλλαγή στα πρότυπα και τα ιδεώδη του σύγχρονου πολιτισμού σε σχέση με την κλασσική αρχαία εποχή.
Αλλά και η εγκατάλειψη του εθίμου του γκρεμίσματος των τειχών στις πόλεις καταγωγής των Ολυμπιονικών, είναι ακόμη μια αναγκαστική αλλαγή που επήλθε με την πάροδο των αιώνων. Αφού οι σύγχρονες πόλεις και τα σημερινά κράτη δεν έχουν τείχη για να προστατεύονται από τους εχθρούς, ούτε και εχθρούς, όμως, που να φοβούνται τους Ολυμπιονίκες…
Παρόλα αυτά, παραμένει αναλλοίωτη ανά τους αιώνες η αντιμετώπιση των Ολυμπιονικών ως ηρώων. Όπως αναλλοίωτη παραμένει και η απονομή σε αυτούς ηθικών, αλλά και υλικών προνομίων, σε ένδειξη του σεβασμού με τον οποίον τους αντιμετωπίζει ο σύγχρονος πολιτισμός.
Αν όμως γίνεται προσπάθεια αναβίωσης του τελετουργικού των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαίας εποχής, αντίστοιχη προσπάθεια δεν γίνεται για την αναβίωση και του πνεύματος των αγώνων.
Το πιο σημαντικό, πιο ουσιαστικό και πιο συμβολικό αρχαιοελληνικό έθιμο, αυτό της υποχρεωτικής εκεχειρίας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων ούτε τηρείται, ούτε και φαίνεται να απασχολεί σήμερα τη διεθνή κοινότητα.
Παρά το γεγονός ότι υπάρχει ακόμη και ίδρυμα αφιερωμένο στην Ολυμπιακή εκεχειρία, που εδρεύει μάλιστα στην Ελλάδα, η ουσία της κατάπαυσης των πολέμων μια εβδομάδα πριν, κατά τη διάρκεια και μια εβδομάδα μετά τους αγώνες, που από κάποια στιγμή και μετά επεκτάθηκε επί τρίμηνο, έχει εντελώς ξεχαστεί.
Σκοπός της εκεχειρίας, που στην κυριολεξία σημαίνει παύση εχθροπραξιών και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις έχω και χειρ, συγκρατώ, δηλαδή, τα χέρια μου, ήταν να δοθεί η δυνατότητα της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες τόσο των αθλητών που ενδεχομένως πολεμούσαν εκείνο το διάστημα, όσο και των εμπλεκομένων σε πολέμους που επιθυμούσαν να μεταβούν στην Ολυμπία για να παρακολουθήσουν ως θεατές τους αγώνες.
Η εκεχειρία, η υποχρεωτική διακοπή των εχθροπραξιών, θεωρούνταν ιερή και τηρούνταν με μεγάλη ευλάβεια κατά την αρχαία εποχή.
Σήμερα αγνοείται εντελώς ο θεσμός της εκεχειρίας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Και μαζί με αυτήν και ο συμβολισμός που έχει η επιβολή ειρήνης έστω και περιορισμένης διάρκειας, ώστε να δοθεί η δυνατότητα να συμμετέχουν και να αγωνιστούν, επιδεικνύοντας ευγενή άμιλλα μεταξύ τους, ακόμη και εχθροί, που μέχρι χτες πολεμούσαν στα πεδία των μαχών.
Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού φέτος, διεξάγονταν κατά τρόπο προκλητικό για το αρχαίο πνεύμα της εκεχειρίας, δύο πόλεμοι.
Με την Ουκρανία, η οποία συμμετείχε επίσημα, με την έγκριση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, να εισβάλει στη Ρωσική πόλη Κουρσκ κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Και με τη Ρωσία, το θύμα δηλαδή της Ουκρανικής πολεμικής επίθεσης, να μην μπορεί να συμμετέχει επισήμως, αλλά μόνο με όσους αθλητές της θα δέχονταν να παρελάσουν σαν ουδέτερη αποστολή, χωρίς σημαία και χωρίς τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους. Με αποτέλεσμα να δεχτούν την ταπεινωτική αυτή προϋπόθεση ελάχιστοι μόνο Ρώσοι αθλητές. Με την ουδέτερη Ρωσική και Λευκορωσική αποστολή να μην αριθμεί ούτε στο 10% της αντίστοιχης των προηγούμενων αγώνων.
Ανεξαρτήτως του ποιος ξεκίνησε και ποιος ευθύνεται γι’ αυτόν τον πόλεμο, κάτι που δεν απασχολούσε, άλλωστε, το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαίας εποχής, το γεγονός ότι η εκεχειρία παραβιάστηκε μονομερώς από την Ουκρανία, δεν θα έπρεπε να μείνει χωρίς αντίδραση από τους σύγχρονους Ελλανοδίκες της ΔΟΕ. Ούτε θα έπρεπε να μείνει χωρίς την καταδίκη της διεθνούς κοινότητας.
Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού όμως, συνεχίζονταν ανενόχλητη και η άγρια πολεμική επίθεση του Ισραήλ στα Παλαιστινιακά εδάφη. Ένας πόλεμος που γίνεται στο όνομα της εξάρθρωσης της «τρομοκρατικής» οργάνωσης Χαμάς, ο οποίος έχει όμως τουλάχιστον 40.000 χιλιάδες θύματα μέχρι τώρα, κυρίως παιδιά και αμάχους, συνεχίζονταν ανενόχλητος κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Την ίδια ώρα που το Ισραήλ βομβάρδιζε άμαχους Παλαιστίνιους στη Γάζα και αλλού, η αθλητική αντιπροσωπεία του συμμετείχε ανενόχλητη στους αγώνες του Παρισιού, με τις ευλογίες της ΔΟΕ και την ανοχή της διεθνούς κοινότητας.
Ούτε και όταν το Ισραήλ, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, έπληξε με βόμβα την Τεχεράνη, την πρωτεύουσα του Ιράν, προκειμένου να δολοφονήσει τον αρχηγό της Χαμάς, παραβιάζοντας και τον τύπο και την ουσία της εκεχειρίας που θα έπρεπε να έχει επιβληθεί, ούτε και τότε δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από τους σύγχρονους Ελλανοδίκες της ΔΟΕ και από τη σημερινή διεθνή κοινότητα.
Η διεθνής κοινή γνώμη, ικανοποιημένη που η Ρωσία έχει αποκλειστεί επισήμως από τους αγώνες, έκανε ότι δεν έβλεπε ότι η Ρωσική πόλη Κουρσκ έπεφτε στα χέρια της Ουκρανίας, μετά από πολεμική επίθεση της τελευταίας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.
Κι ακόμη η σύγχρονη διεθνής κοινή γνώμη, ικανοποιημένη που στους αγώνες μετέχουν και η Ισραηλινή και η Παλαιστινιακή αντιπροσωπεία, έκανε σαν να μην έβλεπε ότι κατά τη διάρκεια των αγώνων του Παρισιού, το πνεύμα της Ολυμπιακής εκεχειρίας παραβιάστηκε από τη συνέχιση των πολεμικών επιχειρήσεων του Ισραήλ σε Παλαιστινιακά εδάφη, καθώς και από την βομβιστική επίθεσή του στην Τεχεράνη.
Κατά τα άλλα, συζητήθηκαν εξαντλητικά η αισθητική του τελετουργικού της τελετής έναρξης των αγώνων στο Παρίσι, όπως και ο ακριβής καθορισμός του φύλου των αθλητών στους αγώνες…
Από την Ολυμπιακή εκεχειρία της αρχαίας εποχής, φτάσαμε στην… Ολύμπια υποκρισία της σημερινής.
Πηγή: TVXS
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
