Συνέντευξη στην Αφροδίτη Ερμίδη
Φωτογραφίες: Φώτης Γ. Πλέγας, Προσωπικό αρχείο Αλκης Ζέη
Θα ήθελα να μιλήσουμε για τα γεγονότα που έχετε βιώσει…
Το πρώτο που θυμάμαι είναι η δικτατορία του Μεταξά. Τα παιδιά της ηλικίας μου δεν είχαν πολυκαταλάβει τι είναι δικτατορία. Εγώ όμως είχα θεία τη Διδώ Σωτηρίου και μέσα στο σπίτι μου γίνονταν πολιτικές συζητήσεις. Το σχολείο που πήγαινα έκανε προπαγάνδα υπέρ του Μεταξά. Η αδερφή μου και η φίλη μου η Ζωρζ Σαρρή ξιπάστηκαν που έκαναν γιορτές, τις έβαζαν να απαγγέλλουν, τις έδωσαν και χρυσά αστέρια. Εγώ ήμουν πολύ σταθερή, ήμουν βενιζελική από πάντα και αυτό δεν μου κόλλαγε καθόλου. Εχω και μια φωτογραφία που χαιρετάνε όλες κι εγώ είμαι με το χέρι κάτω σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Πώς βιώσατε την κατοχή;
Δεν μπορώ να πω ότι πεινάσαμε ιδιαίτερα γιατί η μητέρα μου ό,τι είχε και δεν είχε, από τα κοσμήματα έως και το πιάνο της, τα ξεπούλησε για να παίρνει τρόφιμα από τη μαύρη αγορά. Πηγαίναμε στο σχολείο και περνούσαμε πάνω από πτώματα στον δρόμο. Ομως αρχίσαμε να οργανωνόμαστε στην Αντίσταση και αυτό μας έδινε φτερά, είχαμε ένα όραμα. Το πρώτο σύνθημα μας δεν ήταν «Ελευθερία» αλλά «Συσσίτιο» και μάλιστα γράφαμε στους τοίχους: «Μπακάλη και συσσίτιο». Αυτό είχε σκεφτεί η οργάνωση. Πρώτα να φάμε και ύστερα να γράψουμε τα συνθήματα περί ελευθερίας. Σήμερα οι οργανώσεις δεν είναι τόσο σοφές όσο τότε.
Κάποια στιγμή ενταχθήκατε στην ΕΠΟΝ…
Ναι, και ήταν μια περίοδος από την οποία θυμάμαι πολλά και ωραία πράγματα. Τις εκδρομές που κάναμε μακριά από την Αθήνα για να μπορούμε να συζητάμε ελεύθερα, αλλά και που ήταν αφορμή για να φλερτάρουμε και να διασκεδάσουμε, και τα ολονύχτια πάρτι. Επαιζε πάντα ένα ραδιόφωνο ώστε εάν ακούγαμε βήματα στις σκάλες, κάναμε ότι χορεύαμε. Ή κάποιο παιδί έπαιζε πιάνο όλη νύχτα. Αυτό το παιδί ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις.
Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο documentonews.gr
