Αστυνομοκρατία και πολυτέλειες

Δεν μπορείς να πεις πως το τοπίο ήταν ειδυλλιακό μιας και μιλάμε για μια πόλη που δε φημίζεται για την ομορφιά της, αλλά όπως και να χει, κάθε ευκαιρία να ξεφύγεις για λίγο από τους φρενήρεις ρυθμούς της μεγαλούπολης είναι καλοδεχούμενη. Καθόμασταν με δύο φίλους, λοιπόν, και συζητούσαμε για τις εμπειρίες του καλοκαιριού και τα σχέδια του φθινοπώρου, όταν αντιληφθήκαμε δύο σωματώδεις τύπους να μας πλησιάζουν από πίσω.

Στο “καλησπέρα παιδιά” είχαμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται οπότε το τυπικό της “γνωριμίας” που ακολούθησε ήταν για γέλια. “Από την ασφάλεια είμαστε, για σηκωθείτε λίγο πάνω”. Όντας συνηθισμένοι στον κοινωνικό ρατσισμό από την πλευρά της αστυνομίας δε μας εξέπληξε το γεγονός πως δύο φουσκωτοί μας πλησίασαν από πίσω καταδρομικά στα καλά καθούμενα, χωρίς κανένα λόγο και καμία αφορμή για να μας ελέγξουν. Μάλλον, το λάθος μας ήταν πως αντί να επιλέξουμε κάποιο μαγαζί για να πιούμε τη μπύρα μας, καθίσαμε στο παγκάκι. Μάλλον, αυτό σε καθιστά ύποπτο στην Ελλάδα της αστυνομοκρατίας που μας μέλλει να ζήσουμε. 

Αφού λοιπόν μας βάλανε να αδειάσουμε τις τσέπες μας και τα πορτοφόλια μας και μετά από πολλές ερωτήσεις ανακριτικού χαρακτήρα, συμπέραναν πως δε διαπράττουμε κάποιο αδίκημα και ούτε κρύβουμε πάνω μας “χασίσια” όπως ρωτούσαν χαρακτηριστικά. “Τι κάνετε εδώ”, ρώτησε ο ένας, ο σκληρός. “Ρε παιδιά, προς τι όλα αυτα; Για διακοπές είμαστε” απάντησε ο ένας φίλος μου. Και εκεί ακολούθησε το μνημιώδες, “δε φτάνει που είσαι για διακοπές παραπονιέσαι κιόλας, άλλοι δεν πάνε καθόλου”. Πόσο άστοχη φράση σκέφτηκα.

Μόλις οι καλοί κύριοι αποχώρησαν άπραγοι αφού δεν κατάφεραν να πιάσουν λαβράκι συλλαμβάνοντας τρεις εικοσιπεντάχρονους πιθανούς “χασισοπότες”, άρχισα να σκέφτομαι περισσότερο αυτή τη φράση και το πόσο τοξική είναι. Σε όλες τις εκφάνσεις της. Για τον νέο που αμείβεται με πεντακόσια ευρώ και ακούει τους ανθρώπους γύρω του να του λένε “να χαίρεσαι που έχεις δουλειά, άλλοι δεν έχουν καθόλου”. Για τη γυναίκα που ο άντρας της τη βαράει και της λένε “μην παραπονιέσαι, άλλες δεν έχουν καν σύζυγο”. Για τον μετανάστη που διεκδικεί τα νόμιμα δικαιώματά του και του λένε “δε φτάνει που σε δεχτήκαμε στη χώρα μας, άλλοι πνίγονται στη Μεσόγειο”. 

Η κοινωνική κρίση που βιώνουμε, μας έχει οδηγήσει στο να θεωρούμε πολυτέλεια τις βασικές κοινωνικές παροχές. Πολυτέλεια οι διακοπές, πολυτέλεια τα πεντακόσια ευρώ, πολυτέλεια τα επιδόματα. Και κάπως έτσι ο λαός παραμένει σε λήθαργο. Πώς να διεκδικήσεις καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής έτσι; Πώς να υψώσεις ανάστημα στον καταπιεστή σου όταν θεωρείς πως το μηδέν είναι πολυτέλεια; Αυτός ο τρόπος σκέψης, που θυμίζει το σύνδρομο της Στοκχόλμης, πρέπει να εκλείψει από την κοινωνία μας αν πραγματικά θέλουμε να κερδίσουμε πράγματα συλλογικά.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr