Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα συναισθήματα υποδεικνύουν μια υποβόσκουσα ανασφάλεια και εν τέλει, πιστεύω πως ναι.
Όταν δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, είναι δύσκολο να πάρουμε αποφάσεις γιατί αναπόφευκτα τον αμφισβητούμε. Μπορεί να είναι κάτι ασήμαντο, όπως το Να κάνω μια τρύπα στον τοίχο για να κρεμάσω ένα κάδρο; Ίσως χαλάσω τον τοίχο αν δεν γίνει σωστά ή κάτι σαν Δεν ξέρω αν πρέπει να σηκώσω το τηλέφωνο. Τι θα πω σε αυτόν που καλεί; Γιατί όμως να με νοιάζει τι θα πω, αν έχω αυτοπεποίθηση; Άλλες φορές πάλι δεν ξέρω αν πρέπει να πω τη γνώμη μου στις συναντήσεις στη δουλειά, όχι επειδή σκέφτομαι ότι θα πω κάτι ανούσιο, υπάρχει κάτι βαθύτερο από αυτό. Δεν θα πω τη γνώμη μου, γιατί βαθιά μέσα μου υπάρχει μια ανασφάλεια, η οποία επισκιάζει την ικανότητά μου να θέλω να μιλήσω. Είναι σχεδόν σαν μια κωματώδη κατάσταση όπου η ανασφάλεια καταπνίγει την ίδια μου την ύπαρξη.
Πρόκειται για ένα πολύπλοκο συναίσθημα καθώς η ανασφάλεια έχει βαθιές ρίζες και μπορεί να ξεκινήσει από πολύ νεαρή ηλικία και να αφομοιωθεί στο ασυνείδητο. Θυμάμαι τότε που ήμουν έφηβη και με κορόιδευαν για τις φακίδες μου, για τα παραπάνω μου κιλά, κάτι που φυσικά οδήγησε σε ανασφάλειες. Δεν ένιωθα καλά με την επιδερμίδα μου μέχρι που έγινα 20 χρονών. Δεν ένιωθα καλά για τα κιλά μου, μέχρι που έγινα 30 χρονών, αλλά αυτές είναι απλές εξηγήσεις για το πώς η ανασφάλεια μπορεί να επηρεάσει το μυαλό μας. Τι συμβαίνει, όμως, αν δεν μπορείς να εντοπίσεις ακριβώς ένα συμβάν που οδήγησε στο να δημιουργηθούν οι ανασφάλειές σου, οι οποίες άνοιξαν το δρόμο στην αναποφασιστικότητα την οποία προσπαθείς να περιορίσεις;
Τώρα, στα σαράντα μου συμπεραίνω, όταν εξετάζω την πηγή της αναποφασιστικότητάς μου, ότι οφείλεται σε μια ανασφάλεια, την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς ή να καταλάβω, απλά ξέρω ότι είναι εκεί. Και κατ’ επέκταση, η ανασφάλεια και η αναποφασιστικότητα μπορεί να έχουν τη ρίζα τους και στη ντροπή. Η ντροπή είναι ένα άλλο βαθιά ριζωμένο συναίσθημα, που πηγάζει από μια βαθιά σύγχυση, είναι δύσκολο να το διαχειριστεί και να το αντιμετωπίσει κανείς, αλλά αν καμιά φορά αρχίζω να διερευνώ το πότε νιώθω αναποφαστικότητα, μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που πυροδοτεί αυτές τις σκέψεις.
Υποθέτω ότι χρειάζεται να αναρωτηθώ τι έχω κάνει και νιώθω ανασφαλής να πάρω μία απόφαση ή τι μου συνέβη και με έκανε να αισθάνομαι ανασφαλής. Νομίζω ότι είναι κάτι αμφίδρομο. Δεν πρόκειται να κατηγορήσω τους άλλους ότι κάνουν πράγματα που με οδηγούν να αισθάνομαι ανασφαλής, χωρίς να εξετάσω τις δικές μου πράξεις που είναι υπεύθυνες για τις ανασφάλειες μου. Ωστόσο, αν προσπαθήσω να αναλύσω τη ρίζα του γιατί μου είναι δύσκολο να πάρω αποφάσεις, ίσως η αναποφασιστικότητα μου να μειωθεί σιγά-σιγά.
Όταν είμαι σε κατάσταση αναποφασιστικότητας, χρειάζεται να σταματήσω και να αναρωτηθώ Τι σε κάνει να νιώθεις ανασφαλής για αυτή την απόφαση; Δεν νομίζω ότι η απάντηση θα είναι εύκολη, επειδή, όπως είπα και πριν, ένα σημαντικό κομμάτι της αναποφαστικότητας ζει στο ασυνείδητο, αλλά τουλάχιστον μπορώ να αποκτήσω επίγνωση και να είμαι σε εγρήγορση για το πώς η σύνδεση μεταξύ αναποφασιστικότητας και ανασφάλειας μπορεί να γίνει διαχειρίσιμη. Αν κάνω την ενδοσκόπησή μου και κάνω ό,τι μπορώ για να επεξεργαστώ το συναίσθημά μου, ίσως τελικά και να απελευθερωθώ από αυτό.
*Συγγραφέας: Erica Loberg/Απόδοση: Μαρίζα Σταγάκη
Πηγή: psychologynow.gr
