"Αυτούς που αύριο θα φτύνει ο Λαός εμένα φτύνουν"

Αν κάποιος πάλεψε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο για την πτώση της δικτατορίας, αυτός ήταν ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Ανήμερα της 47^ης επετείου από την εγκαθίδρυση του στρατιωτικού καθεστώτος της 21^ης Απριλίου 1967 το www.koutipandoras.gr θυμάται τον «Ανίκητο», όπως ήταν το ψευδώνυμό του στην παρανομία. Ευχαριστούμε το www.aksioprepeiakantoxh.com για την υπενθύμιση του παρακάτω ποιήματος του Παναγούλη, το οποίο γράφτηκε κυριολεκτικώς με το αίμα του στην απομόνωση των στρατιωτικών φυλακών Μπογιατίου, το 1971.  

«Δεμένος χειροπόδαρα
στο σιδερένιο το κρεβάτι
κι οι αλυσίδες
το σώμα ακίνητο κρατούν

Κοράκια γύρω μου
ζητούν να με σπαράξουν
Δούλοι τυράννων
κι έχουν ανθρώπινες μορφές

Χτυπάνε τις πατούσες μου με ξύλα
σβήνουν τσιγάρα στο κορμί
στο ματωμένο πρόσωπό μου
στηρίζουν κάνες πιστολιών
και ξεφωνίζουν ασταμάτητα
Με βρίζουν και ξεστομίζουν απειλές

Αυτοί που λιποτάχτησαν
εμένα λένε λιποτάχτη
Αυτοί που πρόδωσαν
προδότη με φωνάζουν
Αυτούς που αύριο θα φτύνει ο Λαός
εμένα φτύνουν
Με λένε πρόστυχο
ανήμποροι να δουν
τη δύναμη που κρύβεται και την αλήθεια
στου αλυσοδεμένου τις βρισιές και την οργή
Με λένε πρόστυχο
κι ο βούρδουλας
χαράζει στο κορμί
λαβωματιές καινούριες
λαβωματιές που χάσκουν απορώντας

Στο σάρκινο πουκάμισο
οι αιμάτινες λουρίδες
το χρωμ’ αλλάζουν
Μα συνεχίζουν να χτυπούν
και κάθε τόσο
με νέους τρόπους προσπαθούν
τον πόνο ν’ αυγατίσουν

Τα χέρια που μου φράζανε
τη μύτη και το στόμα
τα δάγκωσα
Μα τώρα
σε μια κουβέρτα τυλιγμένο το κεφάλι
κι ο ουρανός
κατέβηκε στα μάτια
γεμάτος άστρα
Στο στήθος μου
σωριάστηκαν βουνά
παράξενες σειρήνες
στ’ αυτιά βουίζουνε

Άδικα σπαρταράει το κορμί
για λίγο αέρα
Μεσ’ στον ιδρώτα βουτηγμένος
για λίγο αέρα
για λίγο αέρα μοναχά…

Φωνές και χάχανα
φτηνά και πρόστυχα αστεία
Και το κατόρθωμα;
Πασπατεύουνε τ’ αρχίδια του Δεσμώτη
Χωρίς να βιάζονται…

Μου περιγράφουνε τι πρόκειται να πάθω
χωρίς να βιάζονται…
Ανοίγουνε κουτιά
βγάζουν βελόνες
χωρίς να βιάζονται…

Ανάμεσά τους κάποιος
(όπως πάντα)
με… συμβουλεύει
(παίζει το ρόλο του καλού)
Μα δεν τον άκουσα και πάλι
κι έτσι αρχίζουνε

Περνούν μεσ’ στην ουρήθρα μια βελόνα
(πολύ λεπτή – μετάλλινη)
ανατριχίλα σ’ όλο το κορμί
την άλλη άκρη της βελόνας
τώρα ζεσταίνουν…

Τις οιμωγές
τις πνίγουνε τα γέλια
Τα γέλια ακούστε
τα γέλια τους…

Βράχνιασαν, ίδρωσαν, κουράστηκαν
χωρίς πια σύστημα αρχίσαν να χτυπούν
Όλοι μαζί
ουρλιάζοντας…
Μια μηχανή παράμερα μουγκρίζει
και μια ανθρώπινη φωνή
μέσα στο σάλο ακούγεται
Ένα ραδιόφωνο
Λες και τρελάθηκαν
με χέρια και με πόδια με χτυπούν
Όλοι μαζί…
Στους τοίχους και στο πάτωμα
φωτιάς λουλούδια ξεπροβάλλουν
Φλόγες αλλόκοσμες
Χορεύουν ξέφρενους ρυθμούς
όλα γυρίζουν
κι ύστερα χάνονται…

Σ’ άλλο δωμάτιο βρίσκομαι
μικρή η διαφορά
οι αλυσίδες πάντα συντροφιά μου
τα πρόσωπα θολά
σκυμμέν’ απάνω μου
αγκάθια μίσους
Και ανεβαίνει ο τόνος της φωνής

Και νέα πρόσωπα μαζί με τα γνωστά
Μα ίδεις όλες οι μορφές
Και οι στολές τους ίδιες
τι κι αν βρίσκεται στο πέτο της στολής
κάποια παράσταση παλιά;
Του Ιπποκράτη τώρα
τον ξεχάσανε τον όρκο…

Σκηνές ζωής
Μαύρες σκιές
Σκηνές που έζησα
Μα ποια να πρωτοθυμηθώ;
Η μνήμη πόνος
Η μοναξιά;
Πόνος κι αυτή
Πόνος με πόνο συντροφιά
ειν’ η ζωή μας».

Από το βιβλίο «Τα Ποιήματα, Αλέξανδρος Παναγούλης», εκδόσεις Παπαζήση, 2010.