«Είμαστε πεπεισμένοι» λέει «ότι μετά
από μια οκταετία με προγράμματα
προσαρμογής η Ελλάδα δεν μπορεί μόνο
να σταθεί στα πόδια της, αλλά είναι
κιόλας υποχρεωμένη. Γιατί τα προγράμματα
αυτά μακροπρόθεσμα είναι ιδιαίτερα
επιβλαβή για τη νομιμοποίηση του εγχώριου
πολιτικού συστήματος. Βεβαίως οι
μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών δεν
μετέτρεψαν τη Ελλάδα σε Ελβετία ή
Λουξεμβούργο, ωστόσο απάλειψαν τις
χοντρές ανισορροπίες και τα λάθη.»
Ο
Τόμας Βίζερ ομολογεί ότι τα προγράμματα
διάσωσης μπορούν να πετύχουν επιδιορθώσεις
του υπάρχοντος συστήματος, όχι όμως και
να προχωρήσουν σε πραγματικά βαθιές
τομές στην κοινωνία. Και ποιος μπορεί
να πετύχει σε μια χώρα τέτοιες τομές
και ουσιαστικές αλλαγές;
«Αυτή είναι δουλειά των πολιτικών και
των πολιτών της κάθε χώρας» απαντά ο
Βίζερ. «Θα πρέπει να ασκήσουν αυτοκριτική
και να αναζητήσουν τις αιτίες της κρίσης.
Από όλες τις χώρες της κρίσης αυτό το
πέτυχε καλύτερα η Ιρλανδία. Καλά προχώρησε
το πράγμα και στην Ισπανία, κάπως
λιγότερο καλά στην Πορτογαλία και την
Κύπρο. Στην Ελλάδα όμως δεν το βλέπουμε
ακόμα. Εκεί υπάρχει η τάση να αποδίδονται
οι ευθύνες στους ξένους. Μόνο όμως όταν
μια κυβέρνηση ενστερνισθεί τους στόχους
ενός προγράμματος, μπορεί να λειτουργήσει
και η εφαρμογή του και να εξηγηθεί
πειστικά στους πολίτες η αναγκαιότητά
του… Αυτό δεν συνέβη στην Ελλάδα, με
καμιά κυβέρνηση. Τα πράγματα βελτιώθηκαν
ανέλπιστα μόνο τον τελευταίο χρόνο.»
Αντίθετα ο Τόμας Βίζερ θυμάται με δέος
την πρώιμη φάση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ
με διαπραγματευτή τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Για την ιστορία:
«Αυτό που θυμάμαι εντονότερα είναι
ότι ο Βαρουφάκης μονολογούσε υπερβολικά
και δεν ενδιαφερόταν για διάλογο. Αυτό
εξηγείται και από το ότι εξαρχής
ακολουθούσε τη στρατηγική να μην
καταλήξει σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους
εταίρους. Κι αυτό με σκοπό την τελευταία
στιγμή και χάρη στον πανικό που θα
δημιουργούνταν να αποσπάσει πολλά
χρήματα χωρίς όρους. Επρόκειτο για μια
λανθασμένη τακτική που κόστισε στον
ελληνικό λαό πολύ χρήμα, ανάπτυξη και
απασχόληση.»
Πηγή: Deutsche Welle
