Μπροστά στη μεγάλη θύελλα που έρχεται για να σαρώσει εργασιακά δικαιώματα, να αποδιαρθρώσει τα εργασιακά κεκτημένα και να δημιουργήσει όρους εργασίας που θα επιτείνουν την δυσχερή ούτως ή άλλως θέση των εργαζομένων, έτσι ώστε να επιτρέψουν στο μεγάλο κεφάλαιο να συνεχίσει απρόσκοπτα την κερδοφορία του και τις κοινωνικές ελιτ να συνεχίσουν με ταξικό φανατισμό την εκμετάλλευση των πιο αδύναμων στρωμάτων, η αντίσταση των εργαζόμενων δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι το προλεταριάτο του 21ου αιώνα περιλαμβάνει όχι μόνο εργάτες, αλλά όλους τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους, πρεκάριους, άνεργους διπλωματούχους ή όχι, και φυσικά μετανάστες που τα εργασιακά τους δικαιώματα έχουν παραμείνει στον 19ο αιώνα, αντιλαμβάνεται ότι οι διαφορετικές αφετηρίες και οι διαφορετικές προσδοκίες των εργαζόμενων δυσκολεύουν τον δρόμο προς τον παράδεισο.
Ορμητικά ποτάμια φουσκώνουν κατά καιρούς, που όμως χωρίς ταυτότητα καταλήγουν αργά ή γρήγορα να χύνονται στους υπονόμους. Η ορμή τους πάει χαμένη.
Ο αγώνας για τα εργασιακά δικαιώματα προϋποθέτει καλή ενημέρωση, συνειδητοποίηση και συνεργασία. Οι λαϊκοί αγώνες προϋποθέτουν αλληλεγγύη.
Σήμερα είμαστε στους δρόμους σε μια διαφορετική Πρωτομαγιά, για να φωνάξουμε ότι οι λαϊκοί αγώνες δεν έχουν σύνορα, δεν έχουν πατρίδα, έχουν όμως χρώμα. Βάφτηκαν με το αίμα των εργατών όλου του κόσμου και του δικού μας Σικάγου: των προσφύγων καπνεργατών του Αγρινίου, της Καβάλας, του Βόλου, της Θεσσαλονίκης του 1936. Βάφονται καθημερινά με το χρώμα της ελπίδας όλων όσων δεν παραδέχονται την ήττα και συνεχίζουν να αντιστέκονται.
Η αξιοπρεπής εργασία είναι δικαίωμα και ο αγώνας γι’αυτήν υποχρέωση μας.
Πηγή: mplokia.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
