Δεν είναι αργία, είναι ανεργία

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.
Παράθυρο αισιοδοξίας ανοίγει η δημιουργία νέων σωματείων σε κινητή τηλεφωνία και διαφήμιση.
«Η πρώτη του Μάη δεν είναι αργία, είναι… ανεργία». Η παράφραση του γνωστού συνθήματος δυστυχώς αποτυπώνει τη σημερινή πραγματικότητα.
Η πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά μετά την επιβολή του μνημονίου βρίσκει τη χώρα να πλήττεται από ένα πρωτοφανές κύμα ανεργίας. Οι 750.000 πολίτες που διαβιούν χωρίς εργασία, και οι 340.000 μερικώς απασχολούμενοι βρίσκονται σε μια γκρίζα ζώνη απόλυτης αβεβαιότητας.

Μπροστά σ’ αυτή την τεράστια μάζα των ανέργων που συνεχώς διογκώνεται, η ΓΣΕΕ δείχνει αιφνιδιασμένη και ανέτοιμη. Οταν απευθυνθήκαμε σε στελέχη της για να μάθουμε ποιες δράσεις και πρωτοβουλίες σχεδιάζει, μας απάντησαν ότι το πρόβλημα της ανεργίας μελετάται από το επιστημονικό φορέα της, το Ινστιτούτο Εργασίας, το οποίο επεξεργάζεται στοιχεία και συνθέτει προτάσεις, οι οποίες θα παρουσιαστούν στην ετήσια έκθεση του Αυγούστου.

Από την άλλη πλευρά, απέναντι στην εκπεφρασμένη αμφισβήτηση της κοινωνίας προς τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές και τον εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλει το μνημόνιο, αναπτύσσονται πρωτοβουλίες που ανοίγουν κάποια παράθυρα αισιοδοξίας.

Σε εργασιακά περιβάλλοντα, όπου πριν από μερικά χρόνια οι όροι «συνδικαλισμός» και «απεργία» ήταν άγνωστες λέξεις, δημιουργήθηκαν σωματεία εργαζομένων. Στο χώρο της κινητής τηλεφωνίας, η εταιρική κουλτούρα, που προέβλεπε υπερωρίες χωρίς αμοιβή, και δουλειά για αρκετούς τα Σαββατοκύριακα, έδωσε τη θέση της στη συλλογική διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων:

«Το σωματείο έδωσε αρκετές μάχες. Κατάφερε να καθιερωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων. Και μέσα σ’ αυτές, είναι η υπογραφή της επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης», λέει ο πρώτος πρόεδρος του και σημερινό μέλος του δ.σ. Μανόλης Μιχαηλάκης.

Δημιουργήθηκε το 2005: «Η σπίθα προϋπήρχε από το νόμο για το ασφαλιστικό που προσπάθησε να περάσει ο Γιαννίτσης. Στις τελευταίες εκλογές συμμετείχαν 300 εργαζόμενοι. Είναι αλήθεια πως αρκετοί είναι διστακτικοί. Ακόμη και από αυτούς όμως έχουμε τη σιωπηρή συναίνεσή τους στις κινητοποιήσεις μας».

Πρόεδρος του σωματείου Nokia Siemens Networks, το οποίο συστάθηκε το 2009, είναι ο Παντελής Στακιάς: «Οι περισσότεροι ήμασταν άπειροι στα συνδικαλιστικά και αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες: Για παράδειγμα η προσέγγιση των συναδέλφων, οι τρόποι διεκδικήσεων, η διαπραγμάτευση με τη διοίκηση. Σήμερα στο σωματείο συμμετέχουν περισσότεροι από το 50% των εργαζομένων και παίρνουμε μέρος σε όλες τις γενικές απεργίες και πορείες».

«Αρχικά», προσθέτει, «η διοίκηση δεν μας “υπολόγιζε” ως επίσημο όργανο με το οποίο έπρεπε να συζητάει. Το επιχείρημα “είμαστε πολυεθνική εταιρεία και δεν μπορούμε τοπικά να καθορίζουμε μισθούς, αυξήσεις και πολιτική της εταιρείας” δυσκολεύει πολύ την αποτελεσματική διαπραγμάτευση».

Διεργασίες για τη δημιουργία συνδικαλιστικού οργάνου πραγματοποιούνται και στο χώρο της διαφήμισης: «Ολα ξεκίνησαν τον περασμένο Μάιο», μας λέει εργαζόμενος του χώρου, όταν η Ελλάδα έμπαινε επίσημα στο μηχανισμό στήριξης. «Μαζευτήκαμε πάνω από 50 άνθρωποι, από τον ευρύτερο χώρο της διαφήμισης. Κάτι που δεν έγινε τυχαία. Σε ένα χώρο κατεξοχήν μη πολιτικοποιημένο, όπου ο συνδικαλισμός θεωρούνταν αναχρονιστική δομή πριν από πέντε χρόνια, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα γίνονταν συζητήσεις για τη δημιουργία συνδικαλιστικού σωματείου. Το τοπίο όμως έχει αλλάξει. Οι μαζικές απολύσεις, το κόψιμο των μισθών, οι γυναίκες που επιστρέφουν στις δουλειές τους ύστερα από άδεια λοχείας και απολύονται, έσπειραν το μικρόβιο μιας άλλης αντίληψης, πιο συλλογικής», επισημαίνει.
Της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
http://www.enet.gr