Δεν είναι μόνο τα κανάλια, είναι και τα κανάλια τους

Του Κώστα Βαξεβάνη

Μόνο το Mega και ο Αντέννα έχουν δικαίωμα να λειτουργούν ως κανάλια. Όλοι οι άλλοι είναι πειρατές και η προσπάθεια να υπάρξουν νέες άδειες είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να προσφέρει την ενημέρωση σε πολιτικούς φίλους και φίλια επιχειρηματικά συμφέροντα. Αυτή εν ολίγοις είναι η άποψη του Σταύρου Ψυχάρη για τις νέες άδειες τηλεοπτικών σταθμών όπως εκφράστηκε με άρθρο του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής. Αν λάβουμε υπόψιν πως στην εφημερίδα των ΔΟΛιων συμφερόντων υπάρχει και δεύτερο σχετικό άρθρο που εμφανίζει τον αρμόδιο υπουργό Νίκο Παππά ως ένα αντιπαθή εντός και εκτός κυβέρνησης, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε μάλλον με ασφάλεια, πως το σχέδιο νόμου είναι σε καλό δρόμο.

Η χώρα δεν περιμένει τα άρθρα του Ψυχάρη για να μάθει τι είναι τα κανάλια. Μόνο οι συνεταίροι του το κάνουν και η απαρχαιωμένη αντίληψη πως όταν φταρνίζεται το συγκρότημα, οι κυβερνήσεις πρέπει να ανεβάζουν πυρετό. Τα κανάλια, αυτό το στρεβλό δημιούργημα που φτιάχτηκε καθ’ εικόνα και ομοίωση της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα (ναι, υπάρχει μιντιάρχης που γυρνάει σπίτι για να δει Πάνια) και αποτύπωσαν με εικόνα και ήχο τις διαθέσεις της διαπλοκής. 

Ανέδειξαν και εκπαίδευσαν ηλίθιους, πρόβαλαν τα ποταπά τους ένστικτα πάνω σε ένα ολόκληρο λαό, θεοποίησαν την ξασμένη και εθισμένη επιπολαιότητα, προσπάθησαν να κάνουν τους πάντες να προσκυνάνε τη διαστροφή τους ως μοναδική πραγματικότητα. Όχι δεν ήταν μόνο η ενημέρωση την οποία μετέτρεψαν σε προπαγάνδα και η τα γούστα τους που μεταμόρφωναν σε είδηση. Ήταν η ζωή την οποία έκαναν σκουπίδι για να κατασκευάσουν τη δικιά τους σπουδαιότητα.
 
Μετέτρεψαν πολίτες σε παθητικούς καταναλωτές την ώρα που οι ίδιοι εισέπρατταν. Ακόμη και οι ροζ γραμμές στήθηκαν από τους ίδιους και τις εταιρείες τους, όπως και όλες οι αυταπάτες για τον κόσμο που οι ίδιοι έκαναν να υποφέρει με τις πολιτικές που συγκάλυπταν. Δεν ήταν οι έξυπνοι που δημιουργούσαν την καθυπόταξη ανίδεου κόσμου, αλλά τα αρπαχτικά που όσο έτρωγαν τόσο ήθελαν και άλλο, υπηρετώντας τα ένστικτα της τάξης και των συμφερόντων τους.

Δεν ήταν πανίσχυροι, απλώς ήταν ανέγγιχτοι. Κανένας δεν τους απείλησε, κανένας δεν εναντιώθηκε στην εξουσία τους. Απλώς κυβερνώντες και κανάλια ένωναν τις εξουσίες του σε ένα πλέγμα διαπλοκής που τρεφόταν με χρήμα. Δάνεια τραπεζών, εργολαβίες, μαύρο χρήμα πολιτικών που ψήφιζαν τους ευνοϊκούς νόμους.

Αρκεί να μιλήσετε με κάποιον από τους αστυνομικούς που πραγματοποιεί σήμερα τις συλλήψεις των χθεσινών νταβατζήδων και ισχυρών για φοροδιαφυγή για να σας περιγράψει πόσο φοβισμένοι είναι ακόμη και μέσα στον προστατευτικό κλοιό των μεγαλοδικηγόρων τους. Δεν ήταν λοιπόν ισχυροί και άφοβοι, απλώς δεν τους απείλησε ποτέ κανένας με τη νομιμότητα και τους κανόνες.

Οι λεονταρισμοί του Ψυχάρη – ο οποίος εν τω μεταξύ παραδέχεται πως πλήρωσε τα τέλη που ισχυριζόταν πως δεν χρωστούσε – δεν είναι παρά μια παλιά κακιά συνήθεια και αμυδρή ελπίδα πως κάποιος θα φοβηθεί. Ακόμη και αν ισχύει αυτό που υποστηρίζει, πως η κυβέρνηση απλώς ξαναμοιράζει την πίτα, κλαίει για την πίτα που δε θα έχει πια και που εμφανώς χρωστάει κιόλας στις τράπεζες.

Το σχέδιο νόμου για τους τηλεοπτικούς σταθμούς, είναι μια αποκατάσταση της τάξης αλλά και της κοινωνικής απαίτησης. Δε φτάνει όμως. Εκτός από τα κανάλια υπάρχουν και τα κανάλια τους. Το σύστημα χειραγώγησης της κοινής γνώμης, η αντιστροφή της πραγματικότητας και η αντικατάστασή της από την τηλεοπτική εικονικότητα της ανοησίας, δημιουργήθηκε από μια σειρά από παράγοντες. Πρώτα είναι οι τράπεζες που δάνεισαν χρήμα με εικονικές εγγυήσεις και πολλές φορές χωρίς να εισπράξουν τίποτα, φροντίζοντας να επαναχρηματοδοτούν παλιά δάνεια για να φαίνεται το κανάλι τραπεζικά ενήμερο. Στη συνέχεια είναι οι εταιρείες μέτρησης θεαματικότητας και οι διαφημιστικές. Είναι αυτές που δημιούργησαν μια εικόνα αποδοχής της αγοράς και επιβράβευσης για τα κανάλια της ντροπής. Σε αρκετές περιπτώσεις (το αποκάλυψε παλιά εισαγγελική έρευνα για την AGB) κανάλια, διαφημιστικές, εταιρείες μέτρησης τηλεθέασης και σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης, αλληλοπλέκονται και αλληλοδικαιολογούνται. Το Mega με 17% τηλεθέαση, εξασφάλιζε πάντα το 30% της διαφήμισης ενώ η ΕΡΤ ποτέ δεν πήρε το τηλεοπτικό της ποσοστό σε διαφήμιση.

Η τακτική αυτή γίνεται προσπάθεια να επικρατήσει και στο ίντερνετ. Τα sites των νταβατζήδων έχουν κάνει εταιρεία μέτρησης της επισκεψιμότητας και τα media shop απαιτούν από τα sites να εγγραφούν στη μέτρηση αυτή για να μοιράσουν διαφήμιση. Το επιχείρημα είναι πως η Google που μετρά επισκεψιμότητες μπορεί να κλέβει. Αυτό ακριβώς, αναξιόπιστη η Google και αξιόπιστοι οι νταβατζήδες. Αυτή η ιστορία συμβαίνει χρόνια με τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες και τώρα πια με τα sites. Ένα σύμπλεγμα συμφερόντων και προσώπων, αλλά κυρίως αντιλήψεων, χειραγωγεί τα Μέσα Ενημέρωσης και την ελεύθερη δημοσιογραφία. 

Δεν φτάνει λοιπόν να χτυπηθούν τα κανάλια αλλά και τα κανάλια τους που δημιουργούν το ασφυκτικό πλέγμα ελέγχου της κοινής γνώμης, παράγοντας μανιέρες, κανόνες, ψευδοκριτήρια, αλλά στην πραγματικότητα έλεγχο και προτιμήσεις. Το νομικό πλαίσιο πρέπει να επεκταθεί πέρα από τα κανάλια, σε όλα τα κανάλια που σχετίζονται με πιθανό έλεγχο της δημόσιας σφαίρας. Και βέβαια να επεκταθεί και ο κρατικός έλεγχος. Να ελεγχθούν επιτέλους εταιρείες μέτρησης, διαφημιστικές, εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα εταιρικά τους σχήματα. Αν διαπλέκονται μεταξύ τους και αν τελικώς κερνάει Γιάννης για να πίνει Γιάννης.  Το ποιός είναι ο Γιάννης, ελπίζω να το βρει η έρευνα.