Του Πέτρου Κατσάκου
Γιατί στον δικό μας κόσμο είναι δύσκολο να γίνεις Σομαλός, να γίνεις Αφρικανός, να γίνεις κάτοικος ενός κόσμου που εμείς βαφτίσαμε Τρίτο. Είναι δύσκολο να κατέβεις μία ή δύο κατηγορίες για να συναντήσεις -πόσο δε μάλλον για να ταυτιστείς, έστω και θεωρητικά- ανθρώπους που συχνά αποκαλούμε πλάσματα ενός κατώτερου θεού. Για να γίνεις έστω και για λίγο Σομαλός πρέπει να μπεις σε ένα σώμα στερημένο από οτιδήποτε θεωρείς στον κόσμο σου δεδομένο. Για να γίνεις Σομαλός, πρέπει να απαρνηθείς έστω και για μια μέρα όσες ελπίδες και όσα όνειρα έμαθες να σε κρατούν ζωντανό. Για να γίνεις Σομαλός έστω και στα λόγια, πρέπει να ταξιδέψει ο νους σου ώς τα βάθη της φτώχειας και της υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής. Κι εμείς οι του Πρώτου και Δεύτερου Κόσμου δεν μάθαμε να κάνουμε τέτοια… ταξίδια. Ούτε καν με τη φαντασία μας. Δεν είναι εύκολο να γίνουμε Σομαλοί γιατί δεχτήκαμε ως δεδομένο στη ζωή μας ότι εμάς με αυτούς μας χωρίζει μια φυσική άβυσσος.
Έτσι μάθαμε να συμπάσχουμε μονάχα στην από δω πλευρά της αβύσσου και να θρηνούμε τα θύματα του δικού μας κόσμου, που αποτιμώνται υψηλότερα στο χρηματιστήριο της ζωής απ’ ό,τι οι νεκροί του Μογκαντίσου. Θύματα ενός κατώτερου κόσμου και θεού, για τα οποία δεν έγιναν πορείες καταδίκης της τρομοκρατίας, δεν υπήρξαν δηλώσεις ηγετών, δεν μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των δυτικών ΜΜΕ. Ακόμη και ως νεκροί παρέμειναν στον Τρίτο Κόσμο. Στην άλλη πλευρά έμειναν και τα διαμελισμένα κορμιά τους. Γιατί, είτε ζωντανοί είτε νεκροί, εκεί πρέπει να μείνουν. Κι αν στη Μεσόγειο πνιγούν, εμείς και πάλι δεν θα γίνουμε Σομαλοί και ας πεθάνουν έξω απ’ την πόρτα μας.
Πηγή: avgi.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
