Της Κίττυ Ξενάκη
Αν υπήρχε η οποιαδήποτε δυσφορία, ήταν γιατί οι στρατιώτες δεν μπορούσαν να γιορτάσουν το Σέντερ». Και είναι ένας Ισραηλινός που τα λέει αυτά, ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Χααρέτζ», Γκίντεον Λέβι –μία από τις λιγοστές «φωνές της συνείδησης» του Ισραήλ που έχουν απομείνει.
«Ήταν Μεγάλη Παρασκευή για τους Χριστιανούς, η νύχτα του Σέντερ για τους Εβραίους και μία ημέρα αίματος για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα. Δεν μπορείς καν να το αποκαλέσεις έγκλημα πολέμου γιατί δεν υπάρχει πόλεμος εκεί», γράφει ο Λέβι. Η ισραηλινή τηλεόραση δεν διέκοψε το πρόγραμμά της. Και το βράδυ, ένας εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού ανακοίνωσε πως είχε αποτραπεί «μία επίθεση με όπλα: δύο τρομοκράτες πλησίασαν τον φράχτη και άνοιξαν πυρ εναντίον των στρατιωτών μας». Είχαν ήδη χάσει τη ζωή τους 15 Παλαιστίνιοι. «Δεινοί σκοπευτές άνοιξαν πυρ εναντίον εκατοντάδων αμάχων αλλά δύο Παλαιστίνιοι που τόλμησαν να ανταποδώσουν τα πυρά στους στρατιώτες που τους σφαγίαζαν ήταν ‘τρομοκράτες’, οι ενέργειές τους είχαν ονομαστεί ‘τρομοκρατικές επιθέσεις’ και η ποινή τους ήταν ο θάνατος. Ουδέποτε είχαν τόσο μεγάλη έλλειψη αυτογνωσίας οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις… Ως συνήθως, τα μήντια προσέφεραν την απόλυτη υποστήριξή τους. Το Ισραήλ είχε υποστεί μία ακόμα πλύση εγκεφάλου και κάθισε στο εορταστικό τραπέζι ικανοποιημένο».
Τι θα είχε συμβεί, ζητεί να μάθει ο Λέβι για να δώσει ένα μέτρο της «παθολογικής αδιαφορίας της κοινής γνώμης», αν είχαν απειλήσει εβραίοι ισραηλινοί διαδηλωτές, υπερορθόδοξοι ή άλλοι, να εισβάλλουν στην Κνεσέτ; Θα είχε κατανοήσει το ισραηλινό κοινό τη χρήση αληθινών πυρών από τεθωρακισμένα ή σκοπευτές; Θα είχε αδιαφορήσει για τον φόνο 15 εβραίων διαδηλωτών; Και αν είχαν καταφέρει μερικές δεκάδες Παλαιστίνιοι να εισχωρήσουν στο Ισραήλ, θα δικαιολογούσε αυτό μια σφαγή; «Ο θάνατος Παλαιστινίων γίνεται αποδεκτός στο Ισραήλ πιο εύκολα και από τον θάνατο κουνουπιών. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φτηνό στο Ισραήλ από το παλαιστινιακό αίμα».
Σύμφωνα άλλωστε με την ισραηλινή ρητορική, υπεύθυνος για την κατάσταση στη Γάζα είναι ο παλαιστίνιος πρόεδρος, Μαχμούτ Αμπάς. Και η Χαμάς φυσικά. Και η Αίγυπτος. Και ο αραβικός κόσμος και ολόκληρος ο κόσμος. Μόνο όχι το Ισραήλ: έχει φύγει από τη Γάζα και οι ισραηλινοί στρατιώτες ποτέ δεν διαπράττουν σφαγές.
Υπάρχουν ευτυχώς, ακόμα, οι Γκίντεον Λέβι του Ισραήλ: «Τα ονόματα δημοσιοποιήθηκαν το βράδυ. Ένας άνδρας σηκωνόταν από την προσευχή, ένας άλλος πυροβολήθηκε ενώ έτρεχε μακριά. Τα ονόματα δεν θα συγκινήσουν κανέναν. Μοχάμεντ αλ-Νατζάρ, Ομάρ Αμπού Σαμούρ, Αχμέντ Οντέχ, Σάρι Οντέχ, Μπαντέρ αλ-Σαμπάγ. Ο χώρος είναι πολύ μικρός, προς μεγάλη μας φρίκη, για να καταγραφούν όλα».
Πηγή: EPA
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
