Όσοι έχουμε γνωρίσει τη φασιστική συμπεριφορά από πρώτο χέρι, όπως εγώ, ας πούμε, που όλοι γύρω μου, ξεκινώντας από την ίδια την οικογένεια μου η οποία δεν άντεχε τη διαφορετικότητα μου ως παιδί…. φτάνοντας ως τα όργανα ασφαλείας που μας καταδίωκαν με υπερβάλλοντα ζήλο… όλοι ξέρουν πολύ καλά ότι αυτή ολοκληρώνεται – και αυτοθαυμάζεται γι΄αυτην την ολοκλήρωσή της – τη στιγμή που καταλήγει στη βία.
Από την αρχή λοιπόν θεωρούσα βέβαιο ότι η Χ.Α. ως το κόμμα που εξέφραζε χωρίς δισταγμό και απροκάλυπτα την εθνικο-φασιστική της υπερηφάνεια, θα επιδείκνυε αργά ή γρήγορα και την ικανότητά της να ασκεί φυσική βία.
Δεν υπάρχει αναίμακτο μέλλον όταν μπλέκεις με φασίστες. Τα πρώτα δείγματα μάλιστα φάνηκαν πολύ νωρίς με τις επιθέσεις σε ξένους μικροπωλητές, αλλά και γενικότερα σε όλους όσους δεν θα μπορούσαν εκ των πραγμάτων να αντιδράσουν δυναμικά ακόμα και σε μια τόσο θρασύδειλη συμπεριφορά.
Μέχρι που ήρθε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα -η ειδεχθέστερη και βιαιότερη φασιστική πράξη. Το κατώφλι που κανείς δεν θα έπρεπε να αντέχει να το διαβεί ο φασίστας της διπλανής του πόρτας. Κι επειδή ο φόνος αυτός έγινε και είναι πια αργά για να μας σώσουν μόνο τα σοφά λόγια της εμπειρίας και οι οδυρμοί, η μόνη σωτήρια που απομένει γι΄αυτή την κοινωνία είναι να αποδώσει την δικαιοσύνη που θα όφειλε να αποδώσει ενώπιον ενός τέτοιου εγκλήματος.
* H Μπέττυ Βακαλίδου είναι συγγραφέας – ηθοποιός
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
