Τότε ήμασταν παιδιά της επαρχίας και η ζωή στην ελληνική επαρχία του ’70 ήταν πολύ πιο αργοκίνητη και βαρετή από ό,τι σήμερα.
Για τα παιδιά το καλοκαίρι δεν σήμαινε μόνο μπάνια στη θάλασσα, αφού η φύση ήταν κοντά μας όλο τον χρόνο. Οι διακοπές από το σχολείο αποκτούσαν νόημα με επισκέψεις περαστικών και φιλοξενούμενους στο σπίτι μας, μικρά ταξίδια, κυρίως στην πρωτεύουσα. Αλλωστε ήταν ο πιο εφικτός προορισμός. Για καλή μας τύχη στη μεγάλη πόλη ζούσαν συγγενείς και των δύο γονιών μας.
Η έξοδος από τη μικρή κωμόπολη γινόταν πραγματικότητα με πρόφαση κάποια δουλειά που μπορούσε να διεκπεραιωθεί μόνο στην πρωτεύουσα και με βαθύτερη την επιθυμία να δούμε πόλεις και να μάθουμε για ανθρώπινα έργα.
Ευτυχώς λόγω του πατέρα που αγάπαγε το ωραίο και της μάνα που δεν έλεγε ποτέ όχι στην κοινωνικότητα και την εξωστρέφεια οποιασδήποτε μορφής, το ταξίδι στην Αθήνα διανθιζόταν σχεδόν πάντα με ένα θέαμα. Δεν υπήρχε τότε στο δικό μας λεξιλόγιο ο όρος φιλότεχνος, πόσο περισσότερο ο κουλτουριάρης, παρ’ όλα αυτά θα βλέπαμε κάτι που δύσκολα θα συναντούσαμε στη μικρή μας πόλη.
Η θεία η Ευτυχία ζούσε με την οικογένειά της στο Αιγάλεω κοντά στην πλατεία Εσταυρωμένου και φιλοξενούσε με χαρά την πενταμελή οικογένεια του αδερφού της. Αν χρειαζόταν άπλωνε και μια άνετη στρωματσάδα για να μας κοιμίσει στα πλακάκια του σπιτιού της με τα γεωμετρικά σχήματα που με ζάλιζαν λίγο έχοντάς τα μπροστά μου μέχρι να αποκοιμηθώ ή ακόμη καλύτερα άνοιγε στην ταράτσα του σπιτιού ντιβάνια εκστρατείας αφού ζούσε σε μονοκατοικία με αυλή γεμάτη γλάστρες! Το Αιγάλεω με… χαμηλό βαρομετρικό, με χωμένες κάποιες γειτονιές του στην κοίτη του Κηφισού και με άφθονη πρωτευουσιάνικη κάψα ποσώς μας ενοχλούσε.
Αφού είχαμε εξαντλήσει τις επισκέψεις στους συγγενείς, ο πατέρας μας διάλεγε το θέαμα ανάμεσα σε ό,τι είχε ακούσει, ήξερε ή ήταν διάσημο και εγνωσμένης αξίας. Θα βλέπαμε κάτι όμορφο, σοβαρό, αρμόζον για την οικογενειακή σειρά και τάξη. Μια από τις σταθερές του ήταν τα ρωσικά μπαλέτα. Οχι κλασικού χορού –ήταν μάλλον πιο δύσκολο– αλλά παραδοσιακών εθνικών χορών από την απέραντη επικράτεια της ένδοξης Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ,όπως τα περίφημα μπαλέτα της Μόσχας ή του Λένινγκραντ ή κάποιας άλλης παγωμένης πολιτείας. Μόνο που ακούγαμε τους αριθμούς εντυπωσιαζόμασταν: 100 χορευτές, 800 κοστούμια, τι θαύματα δημιουργεί αυτός ο σοσιαλισμός!
Η παράσταση –ή τουλάχιστον αυτή που καλύτερα θυμάμαι– ήταν στο Βεάκειο. Βάζει λοιπόν ο πάτερ φαμίλιας όλη την οικογένεια μαζί και τη θεία μας την Ευτυχία στο ταξί του, γιατί ο πατέρα μου ήταν ταξιτζής –τότε στην επαρχία τους έλεγαν και αυτοκινητιστές–, και ανηφορίζουμε στον Πειραιά. Το ταξί ήταν μάρκας Βόλγα, φανερή εκ προοιμίου η συγγένειά μας με τα ρωσικά μπαλέτα.
Στο Βεάκειο φυσούσε μεν ο τόπος έκαιγε δε από την πύρα του αυγουστιάτικου ήλιου που είχε συλλέξει το θέατρο τη μέρα. Δεν μας ενοχλούσε τίποτε! Οι χορευτές ήταν τέλειοι, έμοιαζαν εξωπραγματικοί, σαν κουρδιστές κούκλες, η μπαλαλάικα που πότε έκλαιγε πότε γελούσε δεν σε άφηνε να βαρεθείς και τα κοστούμια που έφερναν επί σκηνής όλες τις εθνικότητες της απέραντης σοβιετικής πατρίδας πρόσφεραν μεγαλοπρεπές θέαμα! Με ανοιχτό το στόμα όλοι.
Μετά ακολουθούσε παγωτό! Δεν θυμάμαι όμως αν ήταν στην πλατεία Εσταυρωμένου ή στο Πασαλιμάνι.
– Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Docville της εφημερίδας Documento το καλοκαίρι του 2018.
