Διασχίζοντας τους ελεύθερους δρόμους χωρίς κωδικό μετακίνησης

Την ίδια  στιγμή  οι οθόνες φωτίζουν ακατάπαυστα τα πρόσωπα των μεταξοσκωλήκων, που περιμένουν μέσα στα κουκούλια τους την «επόμενη μέρα», γλείφοντας  τις πολύτιμες κλωστές της ελπίδας τους.

Άεργο άτομο αναρωτιέται:  Τι θ’αφήσει πίσω της η αποστασιοποίηση από τη ζωή που τη λένε καραντίνα; Πώς θα επανέλθει η αίσθηση της αφής πάνω στα σώματα;  Πόσες απουσίες έχουμε μετρήσει, αλλά και πόσες έχουμε πάρει εμείς οι ίδιοι; Και πόσος χρόνος χρειάζεται για να ξεχαστούν όλα και όλοι; Τώρα που έγιναν αριθμοί. Για να μπορούμε να τους ξεχνάμε ευκολότερα. Και σαν να είχαμε να υπερασπιστούμε  κάτι κάποτε… Μα πέρασε καιρός και ξεχάστηκε κι αυτό. Θυμάσαι;

Τα βήματα της αυτονομίας έμειναν μόνα ν’ αντηχούν στους νεκρούς δρόμους. Κάθε στροφή και μια σκιά. Ο φόβος.  Πού χάθηκαν όλοι; Απόντες ή εικονικά παρόντες; Απελπιστικοί ή απελπισμένοι;

-Απελπιστικά απελπισμένοι. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

-Λες ψέματα!

Η νέα εποχή δεν θα προβάλει όμορφη σαν πεταλούδα μέσα από τα κουκούλια σας.

Κανείς δεν ξέρει αν αυτό που θα βγεί θα είναι ζωντανό ή πεθαμένο.

Νικητής ή νικημένο.

Κι όσο η ώρα πλησιάζει, ένα άτομο συνεχίζει να περιφέρεται παράνομα στους δρόμους αργά τη νύχτα, χωρίς κωδικό που να δικαιολογεί τη μετακίνησή του, χωρίς ταυτότητα που να αποδεικνύει την ύπαρξή του, αντιφρονώντας κάθε έλεγχο, ζωγραφίζοντας την αποκλίνουσα σκιά του σ’αυτό το έρημο κοιμητήρι όπου δεν υπάρχει … Ψ-υ-χ-ή.

Πηγή:Mplokia

  

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr