Δύο εβδομάδες τώρα το μιντιακό και πολιτικό σκηνικό κλυδωνίζονταν με φόντο την ρεβανσιστική εμμονή αποκάλυψης της ταυτότητας των προστατευόμενων μαρτύρων. Η κοινωνία παρακολουθούσε εμβρόντητη αυτήν την ανελέητη πολεμική σιγοψιθυρίζοντας το εξής απλό: Ποιος πολίτης θα διανοηθεί να ξανά καταθέσει υπέρ του δημοσίου συμφέροντος όταν οι προστατευόμενοι μάρτυρες κινδυνεύουν με ανασκολοπισμό στη μέση της πλατείας Συντάγματος;
Σε αυτό το γαϊτανάκι παραδημοσιογραφίας, με τις επιδιώξεις να κυριαρχούν επί των πραγματικών ειδήσεων, κάποιοι ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων και υποστήριζαν από την πρώτη στιγμή ότι το καθεστώς ανωνυμίας των προστατευόμενων μαρτύρων είναι θεσμικά αδιαπραγμάτευτο παρά τις αμφιταλαντεύσεις του θυμικού του Αντώνη Σαμαρά, του Άδωνη Γεωργιάδη και του Ανδρέα Λοβέρδου.
Σήμερα, αυτοί οι λίγοι δικαιώθηκαν, κάνοντας απλά τη δουλειά τους και όχι αυτήν που αντιλαμβάνονταν οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο ως τέτοια. Τώρα, όσοι δημιουργούσαν τις εντυπώσεις της κουκούλας, θα πρέπει να ακούσουν, να γράψουν και να πουν ό,τι καταθέσουν οι προστατευόμενοι μάρτυρες ενώπιον της Προανακριτικής Επιτροπής. Κι αφού κατέστησαν την αποτυχημένη απόπειρα αποκάλυψης της ταυτότητας των «Σαράφη» και «Κελέση» πρώτη είδηση, ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και την κατάθεσή τους. Ή όχι;
