Μια κοινωνία που ποτέ δεν αποφάσισε εάν θεωρεί τους Ρομά ισότιμα μέλη της γιατί πολύ απλά η ίδια δεν ενδιαφέρθηκε και ποτέ να ενσκήψει στο ζήτημα αυτό… Δυστυχώς, η πανδημική γέλη εντοπίζει τα προβλήματα του κοινωνικού μας ιστού και με την ταχύτατη διάδοση της πληροφορίας μας ενημερώνει για το πόσο στρεβλά όντα έχουμε καταντήσει.
Η τρέχουσα κατάσταση μόνο αισιόδοξη και ελπιδοφόρα δεν είναι, το κάθε άλλο. Σημαίνοντες κλάδοι
και παράγοντες της οικονομίας τονίζουν σε κάθε τόνο και προς πάσα κατεύθυνση τη ρευστότητα που προκαλεί η Covid21 ζητώντας ρυθμιστικό πλαίσιο ουσιαστικής προστασίας για να λάβουν τελικά, υπόσχεση εμβολιασμού κατ’οίκον ότ(αν) τελειώσει η πανδημία. Η επιταγή για στοιχειώδη διαβίωση έχει οδηγήσει πολλούς εξ’ημών στο αμιγώς ανθρωποκεντρικό πλαίσιο δράσης «ας είμαι εγώ καλά, να κοιτώ τη δουλειά μου για να την έχω και αύριο» το οποίο ελέω φυσικών φαινομένων μπορεί να μετατραπεί πρόσκαιρα σε κάποια δωρεά σε είδος ή χρήμα.
Ωστόσο, η αδιαφορία μας απέναντι σε διαχρονικά προβλήματα υποθάλπει τη γιγάντωση τους. Όταν το χνώτο των πολλών όμως βρωμάει από την πείνα, εκεί είναι η στιγμή που ο καθένας αποφασίζει πώς θέλει να ζήσει. Να αδιαφορήσει για τον διπλανό του ή να εκνευριστεί και να προσπαθήσει να βελτιώσει μια προβληματική συνθήκη; Δε θα έπρεπε να ζητάμε τη δρομολόγηση των κείμενων διαδικασιών για έναν θάνατο.
Ακόμη χειρότερα, δε θα έπρεπε να το προσπερνάμε ως μη ενδιαφέρον. Ναι, ο τρόπος ζωής των Ρομά δεν συνάδει με το σύγχρονο τρόπο ζωής; κάθε άλλο. Ναι, εξωθούνται στο περιθώριο λόγω απουσίας πολιτικής βούλησης για την ομαλή ένταξη τους στο ευρύτερο σύνολο και ναι δεν απολαμβάνουν μακροημέρευση καθώς η πρόσβαση τους σε στοιχειώδεις δομές εκπαίδευσης λχ γίνεται μετ’ ακάνθων και κλάδων. Ποτέ όμως αυτό δεν αποτέλεσε και δεν πρέπει να αποτελέσει λόγο για την αντιμετώπιση
τους ως αθύρματα με ποινικό μητρώο. Η προστασία της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατο αγαθό υπερισχύει ενώπιον οποιουδήποτε κρίσιμου ερωτήματος. Αναλογική ποινή και σωφρονισμός αλλά όχι άμβλυνση των συνεπειών ενός θανάτου μόνο και μόνο γιατί είναι παιδιά κατώτερου Θεού για κάποιους.
Η Δημοκρατία, ασκείται στο όνομα του κυρίαρχου λαού που αποτελεί εν τέλει τον βασικό της προστάτη. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι προστάτες της και όχι αδύναμοι αμέτοχοι παρατηρητές. Είναι το πολίτευμα
μέσα στο οποίο καλούμαστε να διαλεγόμαστε συνεχώς ώστε να επικρατήσει η καλύτερη για το σύνολο θέση. Γιατί λοιπόν, να μη θέλουμε δικαιοσύνη για ένα περιστατικό στρεβλής καταδίωξης από αστυνομικούς; Γιατί να μη χρειαζόμαστε την εξυγίανση του σώματος αυτού που αποσκοπεί στην προστασία όλων μας; Επειδή εσωτερικεύουμε το ρατσισμό και θεωρούμε ότι καθίσταται υποδεέστερο το συμβάν;
Αν η Δικαιοσύνη είναι προαπαιτούμενο πολιτισμού όπως μας έλεγε ο Φρόυντ, η αδιαφορία μας για αυτή δεν είναι παρά αδυναμία συλλογικής προόδου. Οι νόμοι, είναι σαφείς ως προς επιμερισμό ευθυνών κλπ αλλά εμείς δε διψάμε για δικαιοσύνη πλέον. Ο βάκιλος της φοβίας θεραπεύεται μόνο με θάρρος και υπενθύμιση αξιών. Το κάλεσμα για δικαιοσύνη όταν ικανοποιείται στα πλαίσια μίας δημοκρατικά οργανωμένης Πολιτείας είναι από τα πλέον όμορφα δημιουργήματα ενός συνόλου ανθρώπων που συμβιούν στα πλαίσια ενός Κράτους. Προσωπικά ξέρω πως όταν πεθαίνει ένα παιδί, χάνεται η ελπίδα. Όταν βλέπουμε το παιδί αυτό να σβήνει σε κοινή θέα και δεν ζητάμε απαντήσεις παρά επιρρίπτουμε ευθύνες προς πρόσφορη κατεύθυνση, τί θέλουμε τον αντιρατσιστικό νόμο; Στο θόρυβο των αποκαλύψεων του #metoo ανακοινώθηκε ένα βαρύγδουπο σχέδιο χωρίς αντίκρισμα όπως και με την Εθνική Στρατηγική Ισότητας για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Πολύ φοβάμαι, ότι για την Πολιτεία η αναγνώριση του ευρύτερου προβλήματος δηλαδή η εφαρμογή πολιτικής ένταξης των Ρομά κείται μακρά και ενδεχομένως μονάχα προεκλογικά.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
