Δημήτρης Δούκογλου: «Λένε για τον Κούλη αλλά κανείς δεν µιλάει για τη Μικρασιατική Καταστροφή»

Είµαι τυχερός. ∆ουλεύω κυρίως µέσω ίντερνετ. Όταν ανακοινώθηκε το πρώτο lockdown είχα διαβάσει για τον ιό και ήδη είχα περιορίσει τις εξόδους µου. Φορούσα µάσκα. Αντί για χειραψίες έκανα air fistbump. Με λέγανε υπερβολικό. Ποιος γελάει τώρα; Κανείς.

Παρ’ όλα αυτά, όταν ανακοινώθηκε ότι πρέπει να στέλνω sms για να βγω έξω έπαθα µια µίνι κρίση πανικού. Πήρα τη σύντροφό µου και αρχίσαµε να τρέχουµε µες στο σπίτι. ∆εν ξέρω γιατί – το διαµέρισµά µας δεν είναι στίβος. Κάθε 20 µέτρα πρέπει να κάνεις αναστροφή. Πρέπει να προσέχεις µη ρίξεις καλαµιά στο τραπεζάκι. Είναι δύσκολο να βρεις ρυθµό. Αντεξα δέκα λεπτά. Στο µεταξύ τα µέτρα θα ίσχυαν από την εποµένη. Μπορούσαµε απλώς να πάµε για τρέξιµο έξω.

Ηταν θέµα αρχής. Τις δύο πρώτες βδοµάδες της πρώτης απαγόρευσης κυκλοφορίας δεν βγήκα καθόλου από το σπίτι. Εστειλα στο 13033 µόνο αφότου βεβαιώθηκα ότι η κυβέρνηση πήρε το µάθηµά της. Η σύντροφός µου δεν συµµερίζεται την παιδαγωγική µου νοοτροπία. Εστελνε τα µηνύµατά της, πήγαινε σουπερµάρκετ κανονικά. Στήριξε όµως µε τον τρόπο της τη σταυροφορία µου: φροντίζοντας να µην πεθάνουµε της πείνας.

Τη δεύτερη καραντίνα τη βλέπαµε να έρχεται από µακριά. Ηδη από αρχές του Σεπτέµβρη κάποιος µου πρωτοείπε ότι κάποιος του είπε ότι κάποιος που «ξέρει από µέσα» είπε πως πάµε για δεύτερο lockdown. Πρόλαβα να κουρευτώ. Εριξα κι ένα τρεξιµατάκι.

Τώρα είναι ∆εκέµβρης. Εχω να κάνω παράσταση από τον Μάη. Μου έχουν λείψει οι παραστάσεις. Μου έχει λείψει το σινεµά, το να πηγαίνω έξω µε παρέα για φαγητό. Με έχουν κουράσει οι µάσκες, το να ζητάω άδεια για να βγω λες κι είµαι 12 και δεν έχω τελειώσει τα διαβάσµατά µου.

Εχω κουραστεί να µαλώνω µε τους φίλους µου. Προχτές έλεγα πως νιώθω ότι η κυβέρνηση κάνει περισσότερο δηµόσιες σχέσεις παρά διαχείριση πανδηµίας. «Αυτό έγινε χειρότερα στο Μάτι» µου απάντησαν. Λες και πρέπει να διαλέξω αγαπηµένη τραγωδία. «Λένε… λένε για τον Κούλη αλλά κανείς δεν µιλάει για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αµ η κάθοδος των ∆ωριέων; Το τέλος της ιουρασικής περιόδου;».

Περισσότερο απ’ όλα όµως έχω κουραστεί να ακούω για την οικονοµία. «∆εν γινόταν να κλείσουµε νωρίτερα, να προσλάβουµε υγειονοµικούς, να δώσουµε παραπάνω επιδόµατα λόγω της οικονοµίας». Πες το στον άνθρωπο που έχασε τη γιαγιά του αυτό. Που έχασε τον πατέρα του, τη σύζυγό του και όχι µόνο δεν µπόρεσε να τους αποχαιρετήσει, δεν τους είδε καν προτού φύγουν. Πες ότι τους θυσίασες για την οικονοµία. Λες και η οικονοµία δεν είναι για µας τους ανθρώπους.