Ο Δημήτρης Καπουράνης λίγο πριν το τέλος της σειράς «Ναυάγιο» μίλησε στον ΣΚΑΪ και αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια και τον ερχομό από την Αλβανία στην Ελλάδα.
«Γεννήθηκα στους Άγιους Σαράντα και οι γονείς μου ήταν οικονομικοί μετανάστες στην Ελλάδα. Έφυγαν νωρίτερα, επέστρεψαν και μετά ξαναέφυγαν όπως λίγο πολύ και όλοι. Η αδελφή μου γεννήθηκε στην Ελλάδα και είναι οκτώ χρόνια μικρότερη μου. Νομίζω πως είναι πολύ βίαιο συναίσθημα του ξεριζωμού, όταν έφυγα από την γιαγιά και τον παππού για να έρθω στην Ελλάδα, δεν το έχω τόσο καθαρά στο μυαλό μου γιατί ήμουν τρεισήμισι χρονών».
«Ακόμα αισθάνομαι αυτόν τον μετεωρισμό. Μονίμως ήμουν σε έναν τέτοιο μετεωρισμό ως προς το που εν τέλει ανήκω. Τώρα νιώθω ότι έχω βρει την οικογένεια μου εδώ πέρα, τους ανθρώπους που αγαπώ, τον τρόπο που εκφράζομαι. Δεν ξέρω αν με κρατάει ο τόπος σαν τόπος όσο οι άνθρωποι και το επάγγελμα μου, ο χώρος μου».
«Με τον ρατσισμό σε μικρή ηλικία σίγουρα κλείνεται ένα παιδί μέσα του, απομονώνεται, γίνεται πολύ σκληρό και αντιμετωπίζει βίαια και τον εαυτό του και τους άλλους. Σε έναν βαθμό σίγουρα αντιμετώπισα ψυχολογική βία αλλά νομίζω πως σε έναν βαθμό τα Χανιά και ειδικά η Νέα Χώρα, όπου μεγάλωσα, είναι μια γειτονιά μεταναστών από πάντα. Οπότε κάπως ένιωσα ότι είμαι ευπρόσδεκτος και ένιωσα ζεστασιά από τους ανθρώπους».
«Κάποια στιγμή, βέβαια, ένιωσα την ανάγκη να κρύψω την καταγωγή μου. Εννοώ πως σαν παιδάκι δεν ήθελα να βάλω αυτή την παράμετρο στις σχέσεις με τους ανθρώπους και δεν ήξερα πως να διαχειριστώ το γεγονός πως είμαι από την Αλβανία» είπε ο ηθοποιός.
