Δυο γριές είναι η Ελλάδα και η Αγγλία

Θα μείνει στην ιστορία ως η μεγάλη χρεοκοπία της πολιτικοοικονομικής «σταθερότητας», που θεμελίωσε τη Γηραιά ήπειρο και η παρακμή του οράματος μιας ενωμένης Ευρώπης, την οποία ευαγγελίζονταν οι θιασώτες του ευρωπαϊσμού ήδη από τη δεκαετία του 1940 και 1950. Η οικονομική και πολιτική κατάρρευση των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης, θα μπορούσε να αποτελέσει αντεπιχείρημα στην επιχειρηματολογία, που συνόδευσε την καπιταλιστική δύση μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης, που οδήγησε στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης… αλλά αυτό θα αδικούσε το κομμουνιστικό όραμα. 

Στα απόνερα μιας τέτοιας καταστροφής έδειξαν από την αρχή, ποιες ήταν οι επιδιώξεις της κυρίαρχης τάξης. Κύριο μέλημα ήταν η διάσωση των διεφθαρμένων πολιτικών και των χρηματοδοτών τους, που δεκαετίες ολόκληρες απομυζούσαν και συνεχίζουν δυστυχώς να απομυζούν το μόχθο των λαών. Σώθηκαν οι τράπεζες και οι τραπεζίτες, αλλά γονάτισαν τους λαούς. Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα, εξαιτίας της ριζωμένης διαφθοράς των πολιτικών, των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών. Η εικόνα της κοινωνίας την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα ήταν αποκαρδιωτική. Για όσους δε θυμούνται … ήταν μια εικόνα με άδειους δρόμους, κλειστά μαγαζιά, ρημάδια νοσοκομεία, πάρκα και κοινόχρηστοι χώροι εγκαταλελειμμένοι. Οι άνθρωποι ήταν σκυφτοί και σκυθρωποί. Η ανεργία έφτασε σε τέτοια επίπεδα, που είχε δημιουργήσει τρομακτικά ψυχολογικά προβλήματα … κυρίως στους νέους. Η ανεργία οδήγησε τους ανθρώπους σε μια άρνηση έστω και για τις μικρές χαρές της καθημερινότητας. Να πας για έναν καφέ βρε αδερφέ. Ακόμη και αυτό ήταν πολυτέλεια. Αν η εικόνα που περιγράφω παραπάνω φαντάζει δυστοπική και ίσως υπερβολική, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε πώς ήταν οι πόλεις του καθενός κυρίως από το 2011 και μετά. Ο δημόσιος διάλογος είχε χαρακτηριστικά της πιο δυστοπικής φαντασίας. Η δημόσια σφαίρα είχε κατακλιστεί από ανθρώπους, που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα όσων ήταν υπεύθυνοι για την καταστροφή. Εθελόδουλοι δημοσιογράφοι, χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες, εκδότες-μηντιάρχες, καναλάρχες και εταιρίες, που όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, ακόμη και μέσα στην κρίση δεν έπαψαν, να λαφυραγωγούν το δημόσιο πλούτο.

Και μετά ήρθε ο Σύριζα… και κάπως η ψυχολογία άρχισε να βελτιώνεται, αν και πάντα υπήρχε μια δικαιολογημένη ανησυχία και καχυποψία. Ο Σύριζα ήταν εκτός συστήματος και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα την εβδομάδα πριν το μεγαλειώδες 62% στο δημοψήφισμα του 2015. Προσωπικά, είναι αυτό το μεγαλειώδες 62%, που δεν κατάφερε να υπερασπιστεί ο Σύριζα, κυρίως μπροστά στην κυρίαρχη τάξη και τους «Μένουμε Ευρώπη», οι οποίοι παραδόξως χαίρονται, που η Βρετανία, ύστερα από το δικό της δημοψήφισμα, δείχνει να οδεύει εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η μετριοπάθεια, αλλά και η ενοχική στάση των μελών του Σύριζα, απελευθέρωσε ό,τι πιο trash, lumpen, apolitique, φαιδρό και παρασιτικό, υπήρχε κρυμμένο δεκαετίες σε κανάλια δεύτερης διαλογής τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στην επαρχία, παραχωρώντας τους σημαντικό ρόλο στην κεντρική εξουσία, μέχρι που επισημοποιήθηκαν και απέκτησαν ακόμα και θεσμικό ρόλο. Μαϊντανοί, συνάδελφοι ακαδημαϊκοί, με τη δήθεν επιστημονικότητά τους, ενημέρωναν στα δελτία ειδήσεων το κοινό, για θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας μέχρι γλωσσολογίας και μακεδονικού. Προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο για το αντίθετο από αυτό που ο ίδιος βίωνε στην καθημερινότητά του. Χρειαζόταν κάθαρση… η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ. 

Μετά τις πρόσφατες εκλογές σε Ελλάδα και Βρετανία, η αριστερά φάνηκε να είναι σε μια κατάσταση ενοχικής αυτοκριτικής και ένας παρατηρητής της αμάθειας και της αβελτηρίας. Τα παράσιτα, που υποτροπίασαν, τώρα έχουν όλες τις ιδιότητες του ηλιθίου, με πρώτη και καλύτερη πρακτική… να κερδίζουν εκλογές με την αυτοπεποίθηση της αναισχυντίας. Δυο δημοψηφίσματα, τα οποία για διαφορετικούς λόγους βέβαια, καταρράκωσαν την αριστερά και βύθισαν πάλι την κοινωνία στην αβεβαιότητα. Με μια γενική θεώρηση της δεκαετίας μπορεί κανείς να κατανοήσει στην πράξη, ότι τα χρόνια της κρίσης ήταν τα χρόνια, που η διανοητική νωθρότητα κατέλαβε την κοινωνία τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Βρετανία. Γιατί ο ξενιστής, παρόλο που δεν τους αντέχει άλλο, δεν μπορεί συνάμα να ανεχθεί τα πισωγυρίσματα και την ατολμία της αριστεράς.

Οι ελπίδες, για την επόμενη δεκαετία, αφορούν τις δυνατότητες των λαών, να ακυρώσουν στην πράξη αυτά τα στοιχεία και σταδιακά να χάσουν την επιρροή και τη δύναμή τους. Σκοπός των κοινωνιών είναι να ευημερούν. Οι κηφήνες που τις εμποδίζουν να επιτελέσουν το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν δεν έχουν θέση μέσα σε αυτές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Μπόρις Τζόνσον είναι σημεία των καιρών και ελπίζω και ο επιθανάτιος τραγέλαφος του νεοφιλελευθερισμού. Δυο γριές είναι η Ελλάδα και η Αγγλία, που ο Μητσοτάκης και ο Τζόνσον και οι συν αυτώ παρατρεχάμενοι τις θέλουν εκφυλισμένα σκιάχτρα με τραβηγμένα μούτρα, υστερικές και απόμακρες, ενώ ο κόσμος τις θέλει σοφές και στοργικές.